’t Is maar wat in disse stad

‘Ierbi’j ’t tweede deel van mien stukkien over Brunnepe van vrogger van veurige moand, ik beginne woar ak veurige moand e stopt bin. “Antieconsepsie” was een woord det alleent de dokter gebruuktn, bi’j ons was det veur ’t zingn de karreke uut. Een bankrekening ‘addn we niet, óoguut een spaarbankbukien, van ’t kolepottien, gas en licht, de ‘ure en ’t ziekenfonds kwamm ze an de deure geld op áaln. De Brunnepers brachtn elke weke ún zoer verdiende centen mee in een loonzakkien, en det was gien vetpot, er werd menig overuurtien e maakt onder ’t mom van: dan kuj nog ies een veere van de bek of bloazen.

Woar we nog nooit van ‘eurd addn was eten bi’j de Chinees, de Italiaan, de Griek of bi’j mac Donalds, buutn de deure eetn was ons zowiezo onbekend, Piza, Shoarma, loempia’s, Snacks, Cappuchino, ’t was d’r allemoale niet. Snat met spek en roggebrood, zoerkool met worst, en koffie uut de pruttelkanne det was onze dageli’jkse kost, Sundes een stukkien vleis en s’woensdags een balle gak. Alleent vis, wat now duur is kosten toen weinig, det attn wi’j zowat elke dag, alle visboern de meestn met een bi’jname, de Keekert Bottenbarg, de breurs Klappe Klaas (de Klosse) an de Noordweg, en Willem (de Paaie) van de Breurweg, ze waarn alle daagn op pad met de bakfietse um‘un skolle, skellevis,spiering en geneeln an de man te brengen.

Een supermarkt kenden wi’j niet, de bakker, de slager, de gruunteboer en de krudenier stunn zelf nog achter de teunebanke, veur een kwattien aj bi’j de gruunteboer een bule eerbeezn, bi’j de visboer een riesien bukkens, en bi’j bakker Hoegen een álf kemiesien of twee grote pielemoppen.

De meesten van onze generasie em disse veranderingn van noabi’j mee e maakt, en met een ‘eleboel dingn waarn we bli’j det ze d’r waarn. Want wat zoj vandage an de dag muttn beginn zonder stofzoeger, weer met een stoffer en blik over de vloere. Zonder centrale verwarming, elke morrn de kolekachel anmaakn, ie muttn d’r niet an denkn. En zo giet ’t met alle verworvn ‘eden, aj d’r een keer an gewend bin, dan kuj d’r muuili’jk meer buutn.

Alleent ’t mag nooit zo weezn det in ons digitale tiedpark vergeetn wordt oe ’t vrogger was, want ’t is elemoale nog niet zo lange geleedn, loatn we ‘t met zien allen maar koesteren. En det is net zo met ons dialect, d’r bin d’r een ‘ele kladde die ’t niet meer kunn proatn loat stoan skriem, ook op det stukkien arfgoed muttn we merakels zunig weezn.

Net zo as we trots bin op ons kamper stedelied, op tekst van Jan Keuter, (Driekus van Ei’j ’t ook ‘eurd). An een slinger van de Iessel lig al eeuwen lang een stad, woar ’t skier is um te leven nog nooit ene ’t land ef ‘ad. Al van varre zie de torens, spiegelend in de Iessel stroom, ’t is een spreukien det echt woar is, teunbeeld van een steden droom. KamperEiland, Boomkarreke, Poorten, Iessel en plantsoen, bin de trots van elke Kamper, kan ie ’t o zo best mee doen. Aj weerumme van de reize ’t eerst de Ni’jetoorn zien klinkt gevulig deur oe ene mooi stad ie bin van mien. Want det is Kampen ons mooie Kampen prenteboek van de olde tied, woar ’t ni’je ook best wil tieren, old en ni’j best samen giet.

Appien Floep