Ik geloof het wel: Je wachter sluimert niet
· leestijd 1 minuut Algemeen
We lazen psalm 121: Ik sla mijn ogen op naar de bergen, van waar komt mijn hulp? Mijn hulp komt van de Heer, die hemel en aarde gemaakt heeft.’ En toen sloeg ik maar een stukje over. De zin: ‘Hij zal je voet niet laten wankelen, hij zal niet sluimeren, je wachter.’ kon ik niet over mijn lippen krijgen, op die regenachtige namiddag in het revalidatiecentrum.
Ik sprak met Greetje. En dat ging moeizaam, want door de recente hersenbloeding was haar mond scheef gaan hangen, en kon ze niet goed articuleren. Ze zat in een rolstoel, en was moe van een hele dag therapieën. Ik had haar naam doorgekregen van de verpleging. Al verschillende malen, van verschillende verpleegkundigen. Want iedereen had wel in de gaten dat Greetje wat extra steun kon gebruiken. Twee weken voordat de hersenbloeding haar trof, was haar man overleden aan een slopende ziekte. Ze had een jaar lang voor hem gezorgd. Ze waren 45 jaar geleden getrouwd met de trouwtekst Spreuken 3: ‘Ken Hem in al uw wegen en Hij zal uw paden recht maken’. Deze tekst had ook geklonken bij de begrafenis van haar man. Bij de route van de kerk naar de begraafplaats hadden veel mensen gestaan. Greetje moest er nog van huilen. Zoals ze heel veel moest huilen tijdens het gesprek. Omdat ze verdriet had over het overlijden van haar man, omdat haar een zware hersenbloeding had getroffen, en omdat ze boos was. Op mijn vraag of ze gelovig was, antwoordde ze: ‘ja.. maar ook boos!’
We lazen de psalm, waarbij ik zo af en toe een zin oversloeg, omdat ik die op dat moment te wrang vond. En we baden samen, waarbij ik om kracht vroeg voor Greetje, om te revalideren. We brachten voor God dat ze haar ogen opsloeg naar de bergen van haar toekomst, en dat ze niet wist waar ze haar hulp moest zoeken. Toen het amen had geklonken keek ze me aan, en voor het eerst zag ik voorzichtige kleine lichtjes in haar ogen. Ze vertrouwde me moeilijk verstaanbaar toe: ‘maar ik ga er wel voor, hoor!’ En zo namen we afscheid. Misschien sluimert haar wachter toch niet…
Anneke van der Velde
voorganger Vereniging van Vrijzinnigen
veld5834@planet.nl
