En dat is honderd!

(door Marcel Kalter uit IJsselmuiden)
Ik ben best een beetje trots. Als je deze tekst namelijk helemaal uitleest, heb je mijn honderdste column tot je genomen. Toen ik er in 2012 aan begon, had ik niet gedacht dat het ooit zover zou komen. Maar ja, als de tijd gewoon doortikt, de inspiratie blijft bestaan en Brugmedia mij elke maand de kans blijft geven om mijn mening met jullie te delen, dan komt de 200ste misschien ook nog wel een keer.

Soms, als ik voor de wekker wakker ben, bekijk ik ter vermaak en inspiratie weleens filmpjes op Facebook. Laatst kwam ik tijdens zo’n ‘wakker-lig-momentje’ het indrukwekkende verhaal tegen van de 17-jarige Jayden Appleby uit Tasmanië, die auditie deed voor Australia’s Got Talent. Jayden keek terug op een slechte jeugd. Soms leefde hij thuis, maar vaak werd hij door zijn ouders ‘verbannen’ naar plekken buitenshuis. Die jongen had zijn jeugd ervaren als een continue strijd om te overleven, omdat er nooit sprake was van balans en harmonie in zijn gezin. Voor zijn gevoel was hij niet welkom en hoorde hij er dus niet bij. Het zingen zorgde voor een uitlaatklep, waardoor hij zich niet meer alleen voelde en zijn innerlijke kwaadheid en verdriet voor even kon laten verdwijnen. Zijn auditie was in één woord geweldig. Als positieve feedback kreeg hij van een jurylid: ‘Veel mensen zingen liedjes voor anderen, maar mensen als jij zorgen ervoor dat anderen die liedjes voelen en ervaren!’ Een mooier compliment kun je als beginnend zanger bijna niet krijgen.

Maar de opmerking van een ander jurylid is mij na zijn auditie meer bijgebleven: ‘If you feel like you don’t fit into this world, it’s because you were born to create a new one!’ In het Nederlands vind ik het minder mooi klinken: als je het gevoel hebt dat je niet thuishoort in deze wereld, dan betekent dat dat je bent geboren om een nieuwe te creëren. Dit heeft mij wel even aan het denken gezet. Als mens willen we er namelijk zo graag bij horen. Baby’s hebben dat nog niet, maar naarmate we ouder worden krijgt het gros van de mensen die drang wel. De jeugd wil tot de populaire vriendengroep behoren en zo veel mogelijk ‘likes’ ontvangen op een gepost bericht op Instagram. Ouders willen dat hun kinderen het goed doen op school. Ze zijn zo blij als hun kind het beste jongetje of meisje van de klas is. We leggen onszelf allemaal normen op en doen er bijna alles aan om hieraan te voldoen.

Maar wat als jij niet gelukkig wordt van de op dit moment geldende normen? Ben jij dan in staat om nieuwe normen te ontwikkelen, die beter bij jou en jouw geestverwanten passen? Leeftijd hoeft daarbij volgens mij geen rol te spelen. Je bent namelijk nooit te oud om veranderingen in gang te zetten. Ik voelde me vroeger vaak een gelukkige eenling. Ik hoefde er niet zo nodig bij te horen, maar was wel stikgelukkig. Ik heb regelmatig ergens gestaan dat ik dacht: ben ik nou gek of is iedereen om me heen gek? Ik trok vaak die laatste conclusie en dat is misschien wel de reden waarom ik deze columns ben gaan schrijven. Om mensen aan te zetten tot nadenken. Je hoeft er in mijn ogen niet bij te horen om gelukkig te zijn. Laatst hoorde ik iemand zeggen: ‘Ik heb het gevoel dat iedereen figurant is in mijn show…!’ Als je daarmee niemand kwaad doet, is dat toch geweldig?

Volgens mij is geluk het grootste goed. Naast gezondheid uiteraard. Je hoeft niet de beste te zijn. Zorg maar dat jij de gelukkigste bent of wordt. In het dierenrijk heb je geen ‘beste welpje van de klas’. Daar leren papa en mama je jagen. Het is namelijk eten of gegeten worden. Wij mensen hoeven niet te jagen. Nee, wij worden juist opgejaagd. Door het dagelijkse leven in de huidige maatschappij. Want we moeten alle ballen in de lucht houden om erbij te horen. Nou, ik doe niet mee. Ik bepaal welke ballen de moeite van het hooghouden waard zijn. De rest laat ik lekker vallen. Omdat geluk me meer waard is dan honderd ‘likes’…