Gerards Coronakrabbels: Deel 26: Veul heil en zegen

(door Gerard Meijering)

Het coronavirus regeert. Dikwijls beseffen we nauwelijks wat we meemaken en verlangen we terug naar de goede tijden waarin we leefden als ‘God in Nederland’. Een periode die nog maar even achter ons ligt, maar toch zo ver weg lijkt. In de huidige moeilijke periode probeer ik wat verlichting te brengen met een reeks ‘Coronakrabbels’. Over alledaagse dingen in de wondere wereld waarin het coronavirus voorlopig nog steeds de dienst uitmaakt.

Het is woensdag 30 december laat in de middag wanneer ik luister naar de Top 2000. Sting zingt Every Breath You Take. Het is een van de weinige nummers die ik kan spelen op m’n gitaar. Vervolgens komt Matijn Nijhuis met het laatste nieuws. “Een oproep van Minister van Ark van Medische Zorg. Nodig geen mensen thuis uit en ga ook niet bij mensen op bezoek. Dit naar aanleiding van berichten over overvolle ziekenhuizen”, spreekt Nijhuis. Een begrijpelijke oproep, maar het brengt veel mensen in een lastig parket. Oud en Nieuw is een feest waarbij vrienden en familie met elkaar de jaarwisseling willen beleven.

In mijn jonge jaren toerden we in en rondom het Drentse Gieten op oudejaarsdag ’s middag al rond met een tractor met aanhanger. Vervolgens werd koers gezet naar de plaatselijke Ponybar om het fust leeg te drinken. Daarna weer met de tractor op pad met voldoende bier op de aanhanger om aan te komen op een geschikte plek voor het schieten met carbid. Na 24.00 uur was het nieuwjaarlopen om iedereen de beste wensen te wensen. ‘Veul heil en zegen’, was de boodschap om diep in de nacht dronken in bed te belanden.

Tegenwoordig vier ik als vijftigplusser Oud en Nieuw wat rustiger. Maar door het coronavirus kan ik mijn Oud en Nieuw het beste omschrijven als heel kalmpjes. Geen vertier op straat, geen gesprekken met bekenden en op Oudejaarsdag heb ik nog nooit zoveel nummers gehoord uit de Top 2000.

Op Oudejaarsdag ga ik naar m’n werk. Ik mis de Kamper Oudejaarsloop en heb op kantoor een interview met een bij vlagen emotionele Ibrahim Tuncer. Iemand die ik hoog heb zitten. Iemand die altijd z’n best doet voor anderen en zelf niet meer kan voetballen. Hij verklapt mij dat hij jeugdtrainer wordt bij IJVV. Ik weet zeker dat Ibrahim een goede trainer wordt. Hij bezit alle benodigde eigenschappen. Ik pils op het werk het jaar af met mijn favoriete collega. One van U2 komt voorbij. Ik kom wederom tot de conclusie dat de uitvoering van Johny Cash vele malen beter is.

Vervolgens rij ik naar huis. Het is tijd voor Pearl Jam, Abba en Queen. Vervolgens wordt Claudia de Breij afgekondigd. Ik schrik, maar gelukkig rollen mijn banden inmiddels over de grote parkeerplaats vlak bij mijn huis. Ik gooi snel de deur los, Claudia de Breij wordt onmiddellijk de mond gesnoerd. Heerlijk. Thuis krijgt mijn kat Side een knuffel. Op de achtergrond hoor ik twee nummers van U2 in de Top 2000, waarna ik los ga op Killing In The Name van Race Against The Machine.

Mijn vrouw komt thuis met verse oliebollen en appelflappen. Enkele uren later is het tijd voor De Masked Singer. Maar niet voor mij. Ik vlucht weg en luister weer naar de Top 2000. Ik word even later geraakt door het prachtige Wish You Where Here van Pink Floyd. Bij de overschatte band Coldplay haak ik af. Ik ga buiten polshoogte nemen en zie jongens illegaal vuurwerk afsteken. “Dat moet kunnen”, zegt de buurvrouw. “Ze moeten toch wat.” Ik ga in gesprek met de jongens, die geen kwaad in de zin hebben en ga weer naar huis.

Ik zie Youp van ‘t Hek op de beeldbuis, maar heb geen zin om een half uur te wachten op een geslaagde grap en keer terug naar de Top 2000. Ik geniet van Child in Time van Deep Purple. Ik probeer de steeds meer gillende stem van Ian Gillan te imiteren. Weer gaat het me niet goed af. Even later is het vreselijke jaar 2020 voorbij. Op mijn balkon kijk ik met genoegen naar het vele siervuurwerk dat wordt afgeschoten. Via diverse kanalen wens ik ondertussen iedereen gelukkig nieuwjaar. Het kan bijna niet minder dan in 2020 zou je zeggen. Veul heil en zegen.