Gerards Coronakrabbels: Deel 32: Winterpret
· leestijd 2 minuten Sport(door Gerard Meijeringh)
Het coronavirus regeert. Dikwijls beseffen we nauwelijks wat we meemaken en verlangen we terug naar de goede tijden waarin we leefden als ‘God in Nederland’. Een periode die nog maar even achter ons ligt, maar toch zo ver weg lijkt. In de huidige moeilijke periode probeer ik wat verlichting te brengen met een reeks ‘Coronakrabbels’. Over alledaagse dingen in de wondere wereld waarin het coronavirus voorlopig nog steeds de dienst uitmaakt.
Het is begin februari. Er klinken geluiden dat Koning Winter in aantocht is. En dan niet zomaar een koning. Een Siberische variant. Eerst zien dan geloven, reageer ik met nuchterheid. Op 3 februari vier ik m’n verjaardag en het feestvarken in mij krijgt een nieuwe boost door een bericht op internet. De woorden ‘Vrieskou in aantocht en centimeters sneeuw’ gaan er bij mij in als worst en kwast bij een zopietent. ‘Dan heb ik mijn winterbanden toch niet voor niets onder m’n auto laten zetten’, denk ik met een glimlach om m’n mond.
Later in de week blijken de weerdeskundigen het eindelijk eens bij het rechte eind te hebben. Er valt een groot pak sneeuw en ik geniet. Ik heb vakantie en genoeg tijd om bij mij in de buurt gestrande automobilisten te helpen. Op een parkeerplaats staat een busje dat niet wegkomt. Dat is niet zo raar, want de banden zijn zo glad als een aal. Enkele uren later help ik mijn buurman die zijn BMW niet meer in beweging krijgt. Na een half uur lukt het ons om de Duitse slee te bevrijden van de gladde ondergrond. Een andere buurman zit ook vast met z’n Audi. Ik overschrijd de avondklok, maar het loopt goed af. Ook deze auto komt los en ik weet veilig mijn huis te bereiken zonder een bon van oom agent.
Vervolgens duiken de temperaturen naar beneden. Mijn schaatshart gaat sneller kloppen. Eigenlijk kan ik geen meter schaatsen. Ik heb een vreselijke techniek en bij tegenwind schaatsen diverse kinderen mij nog voorbij. Maar ik kan er onwijs van genieten. Als lid van IJsclub ’s-Heerenbroek-Veecaten vind ik het geweldig om mijn rondjes te draaien op de ijsbaan met op de achtergrond het Kamper boemeltje, om vervolgens te genieten van een overheerlijke frikandel in de gezellige kantine. Maar het mooiste vind ik de toertochten die altijd worden georganiseerd. De gemoedelijkheid, de gezelligheid en je komt op prachtige plekjes waar je normaal nooit komt. De schaatskoorts breekt overal uit. In Friesland liggen ze in een deuk over verhalen in de landelijke media over een eventuele Elfstedentocht. Hoe dan? Er ligt op diverse plekken nauwelijks ijs en de Koninklijke Vereniging de Friesche Elf Steden heeft al vele maanden eerder gecommuniceerd dat er geen Elfstedentocht wordt georganiseerd vanwege het coronavirus.
Op donderdag maak ik een wandeling bij de Wijthmenerplas en test het ijs. Het kraakt als de deur van mijn oude Toyota Corolla, waar ik vele jaren geleden met weemoed afscheid van heb genomen. Ik zie scheuren ontstaan en ga van het ijs. Vervolgens ga ik naar de Aa-landen. Op de Dobbe-vijver kan wel worden geschaatst en ik bind mijn ijzers onder. In mijn tweede ronde knal ik tegen het ijs. Tijdens de derde ronde zie ik iemand door het ijs gaan. In haar pogingen om eruit te komen, wordt het wak steeds groter. Als een bezopen kat komt ze eruit. Ik zeg haar snel naar huis te gaan. Dat doet ze en ik ga verder. Tijdens mijn vierde ronde begint mijn knie te protesteren. O ja, ik heb een knieblessure. Ik kan nauwelijks nog afzetten en met moeite weet ik het rondje te voltooien. Balend stop ik ermee.
De volgende dag rij ik naar de Wijthmenerplas. Mijn vrouw trekt haar schaatsen aan en betreedt het prachtige ijs. Aan de kant blijven mijn schoenen om mijn voeten. Ik kijk toe. Ik heb me erbij neergelegd. Voor mij even geen schaatspret. Ik geniet van het zonnetje en het prachtige winterse uitzicht. De volgende dag leen ik mijn schaatsen uit. Ik zie prachtige foto's op Twitter en moet even slikken. Ik bereid een glas kwast en zie even later FC Groningen met 1-0 winnen van PEC Zwolle. Altijd lekker. Met een voldaan gevoel betreed ik mijn balkon om van een heerlijk winterzonnetje te genieten. Een lichtpuntje in coronatijd.
