Afbeelding
Foto: Koen Meijeringh

Gerards Coronakrabbels: Deel 36: Verkiezingstijd

· leestijd 3 minuten Sport

(door Gerard Meijeringh)

Het coronavirus regeert. Dikwijls beseffen we nauwelijks wat we meemaken en verlangen we terug naar de goede tijden waarin we leefden als ‘God in Nederland’. Een periode die nog maar even achter ons ligt, maar toch zo ver weg lijkt. In de huidige moeilijke periode probeer ik wat verlichting te brengen met een reeks ‘Coronakrabbels’. Over alledaagse dingen in de wondere wereld waarin het coronavirus voorlopig nog steeds de dienst uitmaakt.

Het is woensdag wanneer ik het eindelijk weer eens aandurf om een bezoekje te brengen aan m’n ouders. Ik stap in m’n Megane en de radio vliegt aan. In mijn hoofd zit het nummer ‘She Likes Weeds' van Tee-Set maar tot mijn teleurstelling is het tijd voor reclameboodschappen. Ik hoor een man zeggen dat hij SP stemt omdat hij gaat voor betaalbare huurwoningen. Even later klinkt een vrouwenstem. Het is Lilian Marijnissen van de SP. “Dit is het moment om Nederland rechtvaardiger te maken”, hoor ik haar zeggen. "Pardon, rechtvaardig? Zo rechtvaardig gaat het er anders niet aan toe binnen de SP, waar andersdenkende jongeren de mond wordt gesnoerd”, is mijn antwoord.

Het is verkiezingstijd. Even lijkt het alsof het coronavirus is uitgeroeid. Op de televisie kun je geen programma meer opzetten, of er zit wel een lijsttrekker in van een van de landelijke partijen. Allemaal schijnen ze het wiel te hebben uitgevonden voor de toekomst. Ik heb er echter niet zo heel veel vertrouwen in, gezien de ervaringen uit het verleden.
Ik ben inmiddels aangekomen bij een benzinestation. Ik scoor een Croque Monsieur en stap in de auto. Wederom word ik toegesproken door een lijsttrekker. Het is Esther Ouwehand van de Partij van de Dieren. Ik kijk om me heen en zie een mooi landelijk landschap. “Als het aan mevrouw Ouwehand ligt, die nog nooit een koe van dichtbij heeft gezien, blijft er geen boer meer over in Nederland”, is mijn reactie.

Het politiek geneuzel wat mij, en velen met mij, al dagenlang teistert, doet me denken aan het nummer 'Politiek' van Normaal. ‘'Zie kletst en ouwehoert wat af, dan kan ik ook of niet dan”, hoor ik Bennie Jolink zingen. "Hun eigenbelang holt zie in het oog, A-j 't wet te brengen, dan trapt ze der wel in”, schreeuwt Jolink in het refrein. Er zit zeker een kern van waarheid in.

Even na 14.00 uur bereik ik het huis van m'n ouders. Een ding weet ik zeker. Mijn pa stemt absoluut niet op de PvdA. ‘Potverteerders', zei hij altijd, wanneer Joop den Uyl te zien was op de welbekende Philips beeldbuis. Toch had ik altijd best waardering voor Den Uyl. Hij kwam op voor de gewone man, maar toen Wim Kok het overnam bij de PvdA, werd de gewone man vergeten. Tijdens mijn bezoek wordt er niet over politiek gesproken. Best wel een verademing. Mijn moeder kijkt naar de serie ‘Sturm der Liebe’ op een Duitse zender. Ik zie in het begin een getal en kan m’n ogen niet geloven. Het aantal afleveringen is inmiddels de 3.500 gepasseerd.

Kijken naar deze Duitse pulpserie is beter te behappen dan het aanschouwen en luisteren naar politici die druk bezig zijn om zieltjes te winnen in allerlei programma’s. Aan het einde van de middag rijd ik naar huis. Wederom word ik op de radio geplaagd door allerlei politieke beloften die toch nooit worden waargemaakt. Ik zie een billboard van Sigrid Kaag van D66 dat het tijd is voor nieuw leiderschap. Onlangs pleitte ze voor een boycot van het WK Voetbal in Qatar, maar een handelsreis naar dit land vond ze aanvankelijk geen probleem. Hoe hypocriet kun je zijn? Ik weet het, ik ben sceptisch, maar dat is niet voor niets. Shell-vriend Wim Kok beloofde ooit dat het kwartje van Kok op de brandstof later weer zou worden afgeschaft, maar dat is nooit gebeurd. Mark Rutte zei ooit elke werkende Nederlander 1000 euro toe, maar toen hij werd herkozen klopte hij iedereen het geld uit de zak.

Dat wil niet zeggen dat ik geen waardering heb voor politici. Zeker wel. Ik heb respect voor lokale politici. Eigenlijk kun je je politieke werk als gemeenteraadslid vaak nooit goed genoeg doen, want in de meeste gemeenten kun je niet leven van de toelage en blijft het een bijbaan. En een baan aanvaarden als wethouder vergt moed. Het afbreukrisico is groot. En ook in de landelijke politiek zijn er diverse mensen die veel werk verzetten. Ik heb vooral veel waardering voor twee personen. Pieter Omtzigt van het CDA en Renske Leijten van de SP. Zij hebben echt door waar het om draait. Niet het eigen belang voorop stellen, maar opkomen voor mensen.

Ik hoor Thierry Baudet uit m'n speakers komen. ‘Stem je vrijheid terug op 17 maart. Stem Forum voor Democratie'. Ik denk het niet Thierry! Waar ik wel mijn kruisje neer ga zetten? Dat bepaal ik op 17 maart. Bij deze roep ik op om ook het stemhokje op te zoeken. Want als je niet stemt, heb je in mijn ogen ook geen recht van spreken. Maak gebruik van je stemrecht, ook in coronatijd.

Gerard Meijeringh