Gerards Coronakrabbels: Deel 43: Steam
· leestijd 2 minuten Sport(door Gerard Meijeringh)
Het coronavirus regeert. Dikwijls beseffen we nauwelijks wat we meemaken en verlangen we terug naar de goede tijden waarin we leefden als ‘God in Nederland’. Een periode die nog maar even achter ons ligt, maar toch zo ver weg lijkt. In de huidige moeilijke periode probeer ik wat verlichting te brengen met een reeks ‘Coronakrabbels’. Over alledaagse dingen in de wondere wereld waarin het coronavirus voorlopig nog steeds de dienst uitmaakt.
Het is zaterdagavond als Henk Westbroek op Twitter mijn aandacht trekt. “Toen muziekkenners wereldwijd besloten dat Peter Gabriel eigenlijk niks kon, maakte hij dit eventjes”, twittert hij. In mijn gedachten hoor ik het prachtige Utrechtse accent van de zanger. Ik klik de bijbehorende Youtube-link aan en hoor de klanken van het nummer Steam. Ik ben onder de indruk en dat wordt versterkt door de prachtige clip. ‘Give me steam and how you feel can make it real’, schreeuwt Gabriel vol passie. Ik ben Henk Westbroek dankbaar. Het nummer was al tijden uit mijn gedachten verdwenen en de fantastische clip had ik nog nooit gezien.
Ik denk terug aan zaterdagochtend. Na mijn blessureperikelen probeer ik het hardlopen weer op te pakken. Maar wel heel langzaam, dan breek het lijntje niet. Hardlopen afwisselen met wandelen. Na krap een half uur leek het stoom uit m’n oren te komen en liep het zweet van m’n kop. Ik voelde me een beginnend hardloper. Ik ervoer een soort van oververhitting. Steam. Even voelde het net of ik was bevrijd van de ballast van enkele overbodige kilo’s.
In deze coronatijd is hardlopen voor mij geen overbodige luxe. De sluiting van de sportscholen heeft op mij een verdikkend effect gehad. Voordat de deuren van mijn sportschool in het slot gingen was ik net zo lekker bezig. Aangemoedigd door m’n fysiotherapeut was ik zo’n vier keer in de sportschool om mijn knie te versterken en af te rekenen met achillespeesklachten. En toen ineens was het over. De sportscholen gingen dicht. Wat nu? Ik zat middenin mijn revalidatieproces. Ik was er nog niet klaar om te hardlopen. Wandelen was de enige optie. Dat deed ik al, maar ik ging frequenter de wandelsport omarmen. Maar je valt er niet vanaf, ik tenminste niet. Maar het maakte mijn knie wel sterker. En dat bood de opening om het hardlopen weer op te pakken.
Want de coronakilo’s moeten er wel weer af. Het eerste deel van mijn leven hoefde ik daar niet aan denken. Ik was verre van dik, zeg maar mager. Al mijn ribben kon je tellen. "Je lijkt wel een soort van Biafra-kindje", zei m’n zus wel eens, verwijzend naar beelden op televisie van uitgemergelde kinderen. Maar toen ging ik op kamers. Ik kreeg bakken met gezond voedsel mee van m’n moeder, maar zakken chips belandden te vaak in mijn winkelkar en vervolgens de inhoud in m’n maag. Toch nam mijn lichaamsgewicht nooit zeer verontrustende vormen aan, al was zorgvuldigheid en actie soms geboden.
In coronatijd is actie om in beweging te komen zeker noodzakelijk. Ik heb mezelf nog niet op de weegschaal gezet, maar ik denk dat ik de 100 kilo inmiddels wel ben gepasseerd. Enkele weken geleden vernam ik al van mijn vrouw dat ze niet tevreden is met de verandering van mijn lichaam. Ik zie op Wikipedia de ‘meaning' van Steam van Peter Gabriel. Het nummer gaat over een relatie waarin de vrouw slim en cultureel onderlegd is, terwijl de man juist van niets weet, behalve over de vrouw, terwijl zij zichzelf niet kent. Over het laatste wil ik niet hebben. Over het eerste wel. Mijn vrouw is slim genoeg om mij op tactisch te laten weten dat het wel een kilootje minder kan. Ik zie een bericht op internet. ‘Stap 2 openingsplan uitgesteld: sportscholen, pretparken en dierentuinen blijven dicht'. Dit kabinet was niet sportminded en daar is geen verandering in gekomen. Best wel triest. Ik wil me weer in het zweet werken in de sportschool en ik ben zeker niet de enige. Ik hoor Peter Gabriel zingen. ‘'Oh yeah, I need steam'. Om even later te eindigen met de tekst: ‘Coming alive, coming alive. Said give me some steam'. Ik denk dat het verlossende woord van onze demissionair minister-president nog wel even op zich laat wachten.
