Gerards Coronakrabbels: Deel 45: Oranjekoorts

Het coronavirus regeert. Dikwijls beseffen we nauwelijks wat we meemaken en verlangen we terug naar de goede tijden waarin we leefden als ‘God in Nederland’. Een periode die nog maar even achter ons ligt, maar toch zo ver weg lijkt. In de huidige moeilijke periode probeer ik wat verlichting te brengen met een reeks ‘Coronakrabbels’. Over alledaagse dingen in de wondere wereld waarin het coronavirus voorlopig nog steeds de dienst uitmaakt.

Op zaterdagmiddag rij ik naar Hasselt. Uit m’n speakers klinkt de stem van Bono van U2. “In the name of love. What more in the name of love’, schreeuwt de zanger. Ik geniet. Ik ben geen grote fan van U2, maar het nummer knalt lekker bij me binnen. Relaxed tik ik met m’n handen op het stuur, maar het rustgevende gevoel is snel voorbij als de auto voor me ineens hard op de rem gaat staan en even later naar rechts afslaat zonder richting aan te geven. Gelukkig is er met m’n reactievermogen niks mis op deze middag.

Dat is er wel met het volgende nummer bij de VrijZaZo Show. Ik hoor Leave The Door Open van Silk Sonic. Geschrokken schakel ik heel snel over naar een ander station. Even later ga terug naar het nieuwe programma van Paul Rabbering op NPO Radio 2. “Ik mis een beetje de Oranjekoorts”, zegt Rabbering tegen sidekick Cielke Sijben. “Het EK staat voor de deur. Het is nog minder dan een maand. Ik mis een beetje de grote voorpret”, zegt Rabbering.

Ik heb ook nog maar weinig gemerkt van Oranjekoorts. Terwijl we straks wel EK-duels in eigen land hebben. Hoe anders was dat in 2000. Toen mocht Nederland samen met België het EK organiseren. Het hele land was lange tijd in de ban van Oranje. Daar is nu nog geen sprake van, maar het is wellicht nog wat te vroeg. Misschien komt de EK-gekte later op gang, het coronavirus maakt alles anders.

Cielke Sijben legt een link met het songfestival. “Laten we de goede volgorde aanhouden”, zegt ze. Het Eurovisie Songfestival in Nederland. Veel mensen verheugden zich erop na de winst van Duncan Laurence in 2019. Daarna kwam het coronavirus en ging er streep door het evenement in 2020. Inmiddels weten we allemaal dat het coronavirus zich heeft ontwikkeld tot een ware ‘propvolhouder’. Het laat zich niet gemakkelijk wegjagen. Maximaal 3.500 toeschouwers mogen erbij zijn bij de repetities, halve finales en finale. Daarvoor moet je uiteraard wel eerst een stok in je neus laten duwen. Door de strenge quarantaineregels worden er nauwelijks toeschouwers uit het buitenland verwacht en de grootste uitdaging van de organisatie is om het coronavirus buiten de deuren van Ahoy te houden. Corona maakt het er allemaal niet leuker op. En dat is te merken. Van een Oranjekoorts rondom het songfestival is naar mijn mening geen sprake.

Misschien speelt de Nederlandse inzending een rol. Het nummer Birth Of A New Age van Jeangu Macrooy kan me echt niet bekoren en ik ben nog niet veel mensen tegengekomen die het uitschreeuwden van enthousiasme en me lieten weten: ‘Wat een te gek nummer’. De song is niet erg toegankelijk en naar mijn mening volledig ongeschikt voor het songfestival. De bookmakers geven me gelijk. In de loop van zaterdag stijgt het nummer bij de bookmakers, naar nummertje dertig. Al met al geen goede voedingsbodem voor het ontstaan van Oranjekoorts. Maar het schijnt nogal veel geld te kosten om het songfestival te organiseren. Wellicht is dat de reden om met dit nummer te komen.

Ik hoop dat de voetballers van het Nederlands Elftal me straks meer kunnen vermaken. Maar ik heb maar weinig vertrouwen in een goede afloop. De groepsfase komen we nog wel door, maar daarna kunnen we zomaar Italië of de nummer drie van de groep des doods (Portugal, Frankrijk, Duitsland en Hongarije) tegenkomen. Het gestuntel van Oranje tegen Turkije onder bondscoach Frank de Boer ben ik zeker nog niet vergeten. Er zijn mensen die echt denken dat Oranje de Europese titel gaat halen. Ik zie dat als wishfull thinking. Dan zie ik Jeangu Macrooy komende zaterdag nog eerder in de top tien eindigen.