Deel 46: Versoepelingen

Het coronavirus regeert. Dikwijls beseffen we nauwelijks wat we meemaken en verlangen we terug naar de goede tijden waarin we leefden als ‘God in Nederland’. Een periode die nog maar even achter ons ligt, maar toch zo ver weg lijkt. In de huidige moeilijke periode probeer ik wat verlichting te brengen met een reeks ‘Coronakrabbels’. Over alledaagse dingen in de wondere wereld waarin het coronavirus voorlopig nog steeds de dienst uitmaakt.

Het is woensdag 19 mei. Voor mij een bijzondere dag. De sportscholen gaan weer open en dat werd ook wel eens tijd. Ik ben erbij op deze speciale dag. Twee dagen eerder reserveerde ik via de app van mijn sportschool een plaatsje. Woensdag 19 mei om 13.30 uur.

Maar voordat het zover is, wacht me op woensdag eerst een andere taak. Ik ben al jaren vaste vrijwilliger bij het Openluchtbad Zwolle. Ik ben verantwoordelijk voor de coördinatie van de bemonstering van het bad. Elke dag dient de kwaliteit van het bad gecontroleerd te worden. Dit gebeurt door een groep vrijwilligers die ik aanstuur. Elk jaar zijn er nieuwkomers en die hebben een uitgebreide instructie nodig om goed te kunnen functioneren. Woensdagmorgen moet ik zo’n instructie verzorgen. Mijn planning is krap. De instructie staat gepland om 12.45 uur. Om 13.30 uur word ik in de sportschool verwacht.

Daarom vertrek ik in sporttenue naar het zwembad. De kleedkamers zijn immers nog gesloten. Zeer goed gemutst gooi ik de deur van m’n woning dicht, om vervolgens te bedenken dat ik m’n sleutels ben vergeten. Gelukkig heb ik wel mijn autosleutel op zak, zodat ik een vervoersmiddel tot mijn beschikking heb. Mijn fiets zit voor mij even achter slot en grendel. Het mag de pret allemaal niet drukken Ik kom aan in het zwembad, groet enkele bekende vrijwilligers, geef een instructie aan een zeer aardige dame en rij vervolgens met de auto naar de sportschool.

Ik loop onder een boog van ballonnen door en sta in de sportschool. Hiep hiep hoera. In april zag het er al goed uit. De opening van de sportscholen zat in stap 2 van het versoepelingsplan. Maar vervolgens werd de uitvoering van dit plan een week uitgesteld. Eindelijk is het zover. Ik kijk op m’n app van m’n sportschool wanneer ik voor het laatst ben geweest. Woensdag 13 december. Het lijkt een eeuwigheid geleden.

Voor de sportscholen leek de sportschoolloze tijd ook eeuwig te duren. Toch krijg ik bij de balie te horen dat ik abonnementsgeld kan terugvragen. Mijn abonnement was niet stilgezet, ik had een mailtje gemist. Ik peins er niet over. Helemaal niet wanneer ik een flyer overhandigd krijg. Hiermee kan ik kortingen verzilveren bij verschillende bedrijven in de stad. Dit voelt goed. Als een stuk waardering voor vaste klanten.

Ik ga aan de slag. Ik ga even fietsen om de spieren op te warmen en daarna sta ik al snel met een kettlebell in mijn ene hand en een matje in mijn andere hand. Vervolgens werk ik me in het zweet. Een uur later is een deuntje te horen. ‘Dong, dong, dong’, klinkt het door de sportschool. “Het fitnessuurtje is bijna afgelopen. Wilt u alstublieft alles goed schoonmaken en zich daarna naar de uitgang vervoegen. Dank u wel voor de medewerking”, zegt de instructeur door de microfoon. Ik pak nog even de legpress mee en stop daarna.

Even later rij ik naar huis. Daar kan ik het sleutelprobleem niet oplossen. Er is niemand thuis. Wat nu? Ik bombardeer deze woensdag als de dag van de versoepelingen en denk aan Café Stroomberg. Ik heb nog niet de tijd gehad om te profiteren van de extra ruimte die Mark Rutte me eerder had gegeven. Zitten op een gezellig horecaterras. Ik zet koers naar de Brink en even later zit ik op het terras. Ik drink twee koffie en verorber twee tosti’s. Een warm gevoel overheerst, ook door de heater die boven me gloeit. Deze dag in coronatijd kan niet meer kapot. We gaan met z’n allen de goede kant op. Lang leve de versoepelingen.