Op weg naar
· leestijd 1 minuut ColumnLicht...
Van waaruit we komen en gaan
Van waaruit we werken en handelen
Van waaruit we Liefde geven en beleven
Van waaruit we worden geboren en overgaan
…op onze weg naar het Licht
Dit gedicht van mij hangt onder een bijzonder kunstwerk. Een 3-luik van glas-in-lood, waarin ik de schepping van het Licht heb verbeeld. Het hangt bij de zij-ingang van Merefelt Oktober, de in- en uitgang tegenover de hospice. Het is de plek waar het personeel komt en gaat, maar ook de plek, waar mensen die zijn overleden, aan hun laatste stukje reis worden toevertrouwd. Dáár, waar ze de rouwauto in gaan. Precies op dat punt helpt dit kunstwerk om voor de ziel het Licht te vinden. Ik ben zo dankbaar, dat dit werk daar mag hangen.
Een half uur geleden kom ik uit Merefelt. Ik heb mijn moeder verhuisd, van ziekenhuis naar hospice. Ze heeft lang moeten wachten op een plekje. In de auto keek ik haar van opzij aan en voelde wat er in je om kan gaan als je naar je laatste station gaat. Zo’n intens veld van gevoelens, op het snijvlak van waar het écht over gaat. Een mengeling van ‘moeten’ accepteren dat er iets wezenlijks ophoudt en dat niet willen. Bij de intake zei ze tegen de arts: “Ik ben een mens, die wil leven.” Het raakte haar en ook mij. Dat is tenslotte wat wij als mens willen. Ons mens-zijn en de drive om te leven, onlosmakelijk met elkaar verbonden. En dat dan los leren laten. En dan… Ja, dan komen we bij de ziel, bij het bewustzijn zonder tijd. Wat een weg!
Wat ben ik trots op hoe ze die gaat, hoe dapper ze haar proces doet. En wat ben ik dankbaar om mee te mogen lopen.
Toen we vanochtend aankwamen bij Merefelt, wilde ze graag mijn kunstwerk zien en even meende ik meer Licht in haar ogen en stem op te merken. Hoe bijzonder, dat mijn moeder op dit essentiële punt mijn intenties kruist. Wat een ‘toevallig’ en gelukkig wonder op haar weg naar het Licht!
Column Carla van Olst.
