een traag leven
· leestijd 1 minuut Ingezonden IngezondenNa wat aarzeling kwam hij met een gebogen ruggetje en kleine stapjes op de bus af lopen. De begeleidster van de dagbesteding zei: “Kom op Ewout, zo loopt een mannetje van tachtig.” Ik vulde aan: “en niet iemand van 70”. Ze keek me aan, en zei “vijftig”.
Onderweg gaf hij door huilen aan, dat ik zijn adres voorbij reed. Het is goed, als iemand dat kan aangeven. Ik had niet goed opgelet. Dus reden we na de rotonde terug, en hij stopte met huilen. Thuis aangekomen, vertelde moeder dat hij door zoiets de hele avond van slag kan zijn. En dat ik later was dan gewoon, wat ook al lastig is voor haar zoon. De laatste maanden waren er steeds andere chauffeurs, en steeds andere tijden. Deze passagier kende mij nog nauwelijks.
Klanten als deze man hebben een traag leven. Willen graag altijd dezelfde tijden, dezelfde passagiers, dezelfde chauffeur. Vertrouwen heeft de vorm van het bekende, niet de vorm van zelfverzekerdheid. De zekerheid wordt aangeboden door de omgeving. Zoals als een trage, meanderende rivier zich laat dragen.
Nu lijkt het misschien, dat ik een wat melancholisch stukje aan het schrijven ben. Maar dat is maar de helft van het verhaal. Ik schrijf dit ook, om die moeder van 75 te helpen wat zekerheid voor haar zoon te vinden - als ik dat beeld mag gebruiken. Ik zoek mensen die trouwhartig elke dag een paar uur dezelfde mensen over dezelfde route naar dezelfde plek willen rijden. Mensen die de rust hebben om de bedding voor een ander te zijn.
De meeste van mijn collega’s kunnen het zich veroorloven in deeltijd te werken. Misschien omdat ze deels zijn afgekeurd, misschien omdat ze AOW hebben. Mensen die het trage van het leven al eerder zijn tegengekomen. Maar weinigen werken fulltime.
Een paar praktische opmerkingen. We vallen onder de taxi-CAO. Als je een collega van mij wilt worden kijk dan op werkenbijtransdev.nl en kies als vakgebied Taxichauffeur.
Otto Stam
