Gerards Coronakrabbels: Deel 53: Booster
· leestijd 2 minuten Sport(door Gerard Meijeringh)
Het coronavirus regeert. Dikwijls beseffen we nauwelijks wat we meemaken en verlangen we terug naar de goede tijden waarin we leefden als ‘God in Nederland’. Een periode die nog maar even achter ons ligt, maar toch zo ver weg lijkt. In de huidige moeilijke periode probeer ik wat verlichting te brengen met een reeks ‘Coronakrabbels’. Over alledaagse dingen in de wondere wereld waarin het coronavirus voorlopig nog steeds de dienst uitmaakt.
Ik geef het toe. Soms ben ik ook naïef in coronatijd. Er was in 2021 een periode dat ik geloofde dat twee vaccins voldoende waren om af te rekenen met het coronavirus. Vervolgens ontstond de kreet ‘Prikkie Prikkie’ in mijn brein. Maar inmiddels weet ik beter. Er is meer nodig om het irritante coronavirus eronder te krijgen. Prikkie Prikkie Deel 3 en nog veel meer.
De nieuwe tactiek is boosteren en snel. In Nederland komt het allemaal buitengewoon traag op gang. Volgens Hugo de Jonge moeten we met z’n allen niet op de zaken vooruit lopen, maar uiteindelijk gebeurt het onvermijdelijke. De boostercampagne wordt opgestart, Nederland moet aan de booster. En het moet gezegd. Na wat opstartproblemen krijgt de boostercampagne in december een boost. In een kort tijdbestek worden de geboortejaren afgeraffeld, gerelateerd aan mensen die een afspraak kunnen maken.
Op zaterdag 25 december is mijn geboortejaar 1970 aan de beurt, een goed bouwjaar. Ik kom in actie. In Zwolle kan ik op 3 januari terecht, maar dat is op maandag. Niet handig als je sportpagina’s voor De Brug en De Stadskoerier Extra in elkaar moet draaien. Het alternatief is Heerde op 5 januari. Het doet me denken aan het Zwolse Bos, waar ik vele kilometers heb (hard)gelopen met mijn veel te vroeg overleden hond Axa. Ik teken in voor 5 januari 18.00 uur. Enkele dagen later kom ik erachter dat ik mezelf heb geblokt. Ik heb een andere afspraak staan. Ik bel met de GGD en op uitstekende wijze wordt ik getransfereerd naar Nijverdal op dezelfde dag, maar dan om 11.00 uur.
Dit keer met de auto naar mijn prikafspraak. Uit mijn speakers klinkt de stem van George Kooymans. ‘Another 45 miles to go, Another 45 miles before i’m home’. Gelukkig geeft mijn Tom Tom 36 kilometer aan en daarnaast ben ik niet op weg naar huis. Ik hoop op een goed vervolg en wordt op mijn wenken bediend door Mick Jagger van The Rolling Stones. ‘On The Cover Of The Night”, schreeuwt hij, terwijl ik aankom op de plaats van bestemming.
Hof van Nijverdal, een voormalig fabriekspand. Ik volg de borden en loop een grote hal in. Ik zie een bord met een afbeelding van een vrouw: ‘Nederland stroopt de mouwen op’, luidt de tekst. Een beveiliger sommeert mij om m’n handen te ontsmetten. Een vrouw vraagt of ik alles heb meegenomen. Wat betreft het vragenformulier. “Heb je alles met nee ingevuld?” Ik knik instemmend.
Daarna tref ik louter militairen. Ik overhandig mijn paspoort en mijn gele boekje aan een soldaat achter de balie. Hij kijkt me niet aan en zet op zeer snelle wijze verschillende stempels in mijn gele boekje. Vervolgens wijst hij. “Daar tussendoor.” Ik loop tussen twee schotten heen en tref een andere militair. “Jas uit en welke schouder wil je?”, vraagt hij. Ik kies voor links. In Zwolle kon ik nog zitten bij het vaccineren, dit keer word ik staand gevaccineerd.
Daarna word ik gedelegeerd naar een wachtruimte. Ik waan me in een collegezaal zonder lessenaar en zonder hoogteverschil. ‘Wacht hier 15 minuten’, staat op een groot bord. Ik ga zitten op een stoel en hou het 30 seconden vol. Op de grond zie ik een sticker met een waarschuwende tekst. ‘Stop! Hou 1,5 meter afstand’. Ik hou ik het voor gezien en verplaats me naar de uitgang en rij vervolgens naar huis. Ik denk aan Israël waar nu al de twee booster wordt geprikt. Een gebed zonder einde.
