Marco Hulsebos werkte met ‘droomteam’ aan luisterrijke ode aan 15 vrouwen en 1 konijn

KAMPEN - Binnenkort verschijnt er nieuwe muziek van de hand van Marco Hulsebos. Een project welke in zijn oorsprong bijzonder is: een bassist die na vele ‘dienende jaren’ in vele bands, de vertolker wordt van zijn Nederlandstalig debuutalbum. 

“In de zomer van 2019 ben ik na 15 jaar gestopt als bassist en songwriter bij Scrum. Er stond op dat moment niets nieuws op mijn muzikale agenda. In het voorjaar van 2020, tijdens de eerste lockdown, vroeg ik me af wat ik het meeste mistte na die keuze. En dat bleek het schrijven van muziek te zijn. Het creëren van iets dat er eerder niet was en waar mensen heel veel plezier aan kunnen beleven.” Met De Boswachters schreef hij eerder vooral feestmuziek en was hij mede verantwoordelijk voor de titeltrack van de eerste Kameleon film, ‘Wind in mijn haren’”.

“Mijn moeder was jarig in die eerste lockdown. Ik schreef haar een liedje dat ik, op afstand, live voor haar deur ten gehore bracht. Een muzikale ode die ik later die dag online zette. De reacties daarop brachten met op een idee. Buma Stemra en Sena kwamen op dat moment met financiële steun voor auteurs en uitvoerenden”. Ook Hulsebos had daar recht op en bedacht zich dat deze euro’s weer terug moesten vloeien naar daar waar ze vandaan kwamen: de muziek c.q. de zwaar getroffen muzikanten. 

Berklee College

“De nieuwe muziek wou ik schrijven met mensen met wie ik nog nooit geschreven had en die ik muzikaal hoog acht. Belangrijkste reden was mijn nieuwsgierigheid naar hun creativiteit. Door de jaren heen heb ik een groot netwerk opgebouwd in de muziekindustrie. Iedereen die ik mijn idee voorstelde, reageerde enthousiast.” De voortvarende Hulsebos voltooide een online cursus Songwriting van Berklee College of Music, waarna de schrijfsessies konden beginnen. Aan het project werkten 13 componisten en tekstschrijvers mee, niet bepaald de minsten, waaronder Astrid de Jong, Bauke Bakker, Erik Albers, Erik Neimeijer en Henk Westbroek.

Tijdens de eerste schrijfsessies ontstond het idee om alle liedjes op te dragen aan vrouwen. Het lied voor zijn moeder, waar dit project zijn oorsprong heeft, had Hulsebos al. “Ook de gedachte om het zelf gaan zingen werd geboren. Niet alleen bij mijzelf overigens. Dus nam ik ook zangles, bij Margriet Sjoerdsma, één van de artiesten die ik met mijn artiestenkantoor vertegenwoordig. Dat was natuurlijk allemaal heel erg spannend, iets doen wat je nog nooit gedaan hebt. Kan me die eerste les nog goed herinneren. Voelde me als onzeker klein jochie. Super grappig.”

Na het schrijven werden de liedjes opgenomen. Dat gehele productieproces benaderde Hulsebos zoals Sting zijn projecten benadert: Omring je met mensen die vele malen beter zijn dan jezelf. “Zelfs mijn eigen instrument, de bas, liet ik aan een ander over. Het project is uitgevoerd door een ‘droomteam’ van muzikanten en geproduceerd door in mijn ogen één van Nederlands beste muzikale architecten.”  Naast een groot aantal muzikanten bestond de basis uit Bauke Bakker (drums, backing vocal), Serge Bredewold (bas), Peter Krako (gitaar), Gregor Hamilton (toetsen) en Erik Neimeijer (backing vocals). The Blue Grass Boogiemen namen ‘Ria’ op, het lied voor zijn moeder. De algehele productie en mix was in handen van Michiel Hoogenboezem, bekend van o.a. Ten Sharp, De Dijk, Normaal, De Kast, I.O.S. en De Boswachters.
Uiteindelijk zijn er 16 liedjes geschreven en opgenomen. In totaal hebben er meer dan 30 mensen aan meegewerkt. Het geheel draagt de bijzondere titel ‘Een ode aan 15 vrouwen en 1 konijn’.

Onderdeel van het artwork is een schilderij van kunstenaar/muzikant Erik Neimeijer. Daarop staan 15 vrouwen en 1 konijn afgebeeld: Florence, Sophietje, Koh-I-Noor, Suus, Margriet, Femie, Astrid, Tessa, Irma, Ria, Sanne, Monica, Phileine, Biemla, Ingrid en Kootje.
Waarom een ode aan 15 vrouwen en 1 konijn? Dat antwoord houdt Hulsebos nog even voor zich. De release van de nieuwe muziek staat gepland voor eind mei.