Column Pluk de Dag: Een beetje ?verplicht' vrijwilliger?!
· leestijd 2 minuten Algemeen(door Marcel Kalter)
Als ik na de vakantie de computer aanzet, is het altijd een grote verrassing hoe mijn mailbox eruitziet. Tijdens mijn vakantie kijk ik daar namelijk nooit naar om. Over het algemeen is het goed te overzien, omdat ik privé niet zo'n mailer ben. Ook dit jaar viel de inhoud van de elektronische postzak na een paar weken Spanje reuze mee. In een oogopslag kon ik zien dat ik met het afwikkelen en behandelen van de mailtjes waarschijnlijk niet zo veel werk zou hebben. Maar het venijn bleek ook dit keer in de staart te zitten. Een van de laatste mailtjes had een boodschap, die ik tegenwoordig helaas steeds vaker tegenkom. Het voetbalteam van mijn jongste zoon had nog geen trainer en geen leider. Degene die de taak op zich zou nemen, had een goede reden om daarvan af te zien. En er was daarna niemand anders opgestaan om het stokje over te nemen.
Dat zijn nou berichten waarop ik als vader en kindervriend niet zit te wachten. Je kunt een stelletje jongens van rond de 9 jaar, die een paar keer per week graag de wei in willen om een balletje te trappen, toch niet aan hun lot overlaten? Om een lang verhaal kort te maken? ik mag mij sinds kort officieel trainer noemen van IJVV E3. Eigenlijk komt het me niet zo goed uit. Ik heb een baan als verkoper, die dagelijks een behoorlijke aanslag op de in mij aanwezige energie doet. Daarnaast ben ik een avond in de week bezet omdat ik met mijn band repeteer. En als een van mijn andere twee zonen een oefenwedstrijd op een doordeweekse avond heeft, dan maak ik daarvoor ook graag wat tijd vrij. Daarom had ik het trainerschap met evenveel plezier aan een ander overgelaten.
Inmiddels hebben we een paar trainingen en wedstrijden achter de rug. Ik weet nu hoe Guus Hiddink zich moet voelen. Maar in vergelijking met de door ons behaalde resultaten mag hij zich zelfs na het verlies tegen Tsjechië een gelukkig man noemen. In het begin zag ik er een beetje tegenop, omdat ik dacht dat het naast de dagelijkse beslommeringen te veel energie zou kosten. Nu weet ik dat het ook weer energie oplevert. Een glimlach na een mooie actie of een goal van zo'n klein mannetje doet me goed. Inmiddels is een van de ouders opgestaan als leider en daardoor hebben we de technische staf voor komend seizoen rond. We zullen nog veel oefenuren moeten maken om het spelsysteem te verfijnen, maar dat is een kwestie van tijd.
Wat ik jammer vind en wat me steeds vaker opvalt, is dat er bijna geen vrijwilligers meer te vinden zijn. De meeste mensen zijn te druk of voelen zich in ieder geval te druk. Bij verenigingen zie je vaak dat de voorkomende werkzaamheden door dezelfde mensen worden uitgevoerd. En de meeste mensen vinden dat heerlijk, want dan kunnen zij van de zijlijn toezien hoe alles in hun ogen prima wordt geregeld. Die mensen haal ik graag uit hun comfortzone. Steek ook een keer de handen uit de mouwen en draag zo je steentje bij. Geloof me, het kost je niet alleen energie. Het levert je ook wat op. Word een beetje ?verplicht' vrijwilliger, omdat alles niet altijd op dezelfde schouders kan rusten?
