Dat was het dan: ‘Op zien Kampers’
· leestijd 2 minuten Algemeen(door Henk de Koning)
Met het opvoeren van laatste voorstellingen in de Stadsgehoorzaal is nu dan toch definitief het doek gevallen voor deze kostelijke, volledig naar plaatselijk recept gebrouwen komische revue: ’Op zien Kampers.’ Hoewel van meet af aan bedoeld van tijdelijke aard voelde het einde van deze reeks voorstellingen die op hilarische wijze het wezenlijke karakter van de Kamper samenleving blootlegden (compleet met liedjes die invoelbaar het hart van de stad beroerden) nu toch aan als een te snel gekomen verlies.
Voormalig onderwijzer Jac Ruiten en horecaondernemer Rob van der Weerd, die zes jaar geleden met ‘Op zien Kampers’ begonnen, namen nu ook zelf het initiatief er een punt achter te zetten. “De bodem raakte in zicht van de bron van waaruit we als spelersgroep zes jaar achtereen onze ideeën putten en dan wordt het tijd om te stoppen”, klinkt het wijs uit de mond van beide initiatiefnemers.
Na de groep voor deze krant al die opeenvolgende jaren, tot in het repetitielokaal met een kroontjespen te hebben gevolgd, doet zich in de eindsprint de vraag voor wat verder nog over deze enthousiaste groep plaatselijke spelers fris van de lever melden? Mede doordat de afscheidsvoorstellingen ( twee avonden en een matinee) uitsluitend hoogtepunten bevatten uit alle voorgaande jaren bestond het gevaar dat de ‘grand finale’, zonder nieuwe aanvullingen, in het spoor van gebaande wegen dreigde te verzanden.
Maar de regelmatige lachsalvo’s en het hartverwarmende applaus dat ook nu weer als een repeteergeweer uit de uitverkochte zaal opklonken maakten snel duidelijk dat de lachspiegel die het publiek nu ‘tweedehands’ werd voorgehouden ook dan nog geen enkel haarscheurtje van ontmoediging vertoonde!
Hoewel met de optredens van ‘Op zien Kampers’ ongeremd de draak werd gestoken met de gevoelige plekken in de Kamper samenleving, echt pijnlijk schrijnen deed het nooit. Wat stond was puur vermaak zonder het claimen van pretenties. Zoals te zien bij de uitbundige zwembadscene waarmee de spelers hilarisch terugblikten op de tijd dat Kampen nog ‘bekrompen’ zwom in de IJssel bij de Buitenhaven.
Een ijzeren constructie voorzien van badhokjes, het best nog te vergelijken met een drijvend barakkenkampje. De op drie plaatsen op verschillende diepte aangebrachte open vloeren vormden met het in,- en uitstromend rivierwater het piere,- tweede,- en het diepe bad. Hier regeerden met straffe hand de badmeesters Tennekes en Strieker. De laatste vooral gevreesd vanwege de geduchte ‘zwemhaak’ waarmee hij al te angstige leerlingen pardoes in het diepe en onder water duwde. De schooljeugd, aldus kort maar krachtig op slag van hun watervrees verlossend.
Nog zo’n dijenkletser: de Bedsteescene. De tijd dat jonge kinderen nog bij hun ouders in besloten ruimte van een bedstee sliepen. Maar ’s-nachts vanaf de verst verwijderde kant van die enge ruimte de wildste capriolen moesten uitvoeren, klimmend over hun mokkende ouders, om in hoge nood nog juist op tijd het verlossende doel te bereiken. Al die kostelijke sfeertekeningen uit een nog niet eens zo lang vervlogen tijd door oud burgemeester Sybren van Tuinen treffend getypeerd als: ‘Stad, dorp en eiland tegelijk.’
‘Jammer dat ‘Op zien Kampers’ er mee stopt,’ klonk het dan ook veelvuldig uit het publiek tijdens de druk bezochte gezellige ‘nazit’ van de afscheidsvoorstelling in de koffiekamer van onze mooie schouwburg. Koffie en frisdrank deden oprecht de ronde maar het verlokkende gerstenat nam toch letterlijk en figuurlijk de ‘leiding’. De zelfs voor dovenmansoren goed waarneembare muziek, de zaal ingeslingerd door een deejee verleide tal van gasten tot het maken van een al even heftig dansje. Eerst toen de avond de nacht de hand reikte sloot de Stadsgehoorzaal zijn deur. Want als de stad eenmaal uit is dan ook vol gas er tegen aan. ‘Op zien Kampers!’
