Receptioniste gemeente zegt adieu
· leestijd 2 minuten PartnerbijdragesKAMPEN - Katja van den Belt wil graag wat vragen beantwoorden voor een interview. Eerst echter moet ze nog een telefoontje beantwoorden. De Kamperse die na jaren trouwe dienst afscheid neemt als receptioniste van de gemeente doet het met de hoffelijkheid waar je als beller op hoopt. Niet enkel voor de vorm, maar vooral omdat ze het fijn vindt om met mensen om te gaan.
Het is vrijdag 26 augustus. Van den Belt weet niets van een afscheidsinterview en zou er ook niet om hebben gevraagd. Haar collega's wel. Die hebben dat goed stil weten te houden en krijgen er even van langs. Met een grote knipoog. Zelf is Van den Belt namelijk ook wel eens in voor een geintje. "Sommige mensen die hier een brief komen posten, steken hun hand helemaal door de brievenbus om er zeker van te zijn dat de brief goed terechtkomt. Ik heb ze wel eens voor de grap, nadat ik ze had zien naderen, de hand geschud door de brievenbus heen terwijl ze mij hier niet konden zien staan." Op andere momenten is de receptioniste echter serieus en louter bezig om mensen goed van dienst te kunnen zijn.
In 1992 begon Van den Belt als receptioniste bij het Stadsziekenhuis. Later kwam ze terecht bij de gemeente. "Als oproepkracht aanvankelijk, want in de aanloop naar de fusie tussen Kampen en IJsselmuiden tot de gemeente Kampen was er tijdelijk een vacaturestop. Ja, kennelijk was men toch tevreden over mij. Ik ben hier later voor vast gekomen." Burgemeester Bort Koelewijn, die halverwege het gesprek binnenkomt om afscheid te nemen vraagt alvast lachend of ze niet als vrijwilliger af en toe terug kan komen. Van den Belt heeft met haar kinderen, kleinkinderen echter al een aardige dagbesteding op het oog. Koelewijn complimenteert Van den Belt nog met haar vermogen om mensen op hun gemak te kunnen stellen. "Je praat Kampers, kent de mensen hier en weet hoe je ze aanspreekt." Een typering waar Van den Belt, afkomstig uit Brunnepe, zich wel in kan vinden. "Het is leuk als iemand 's ochtends belt voor een losliggende stoeptegel en 's avonds nog een keer naar de telefoon grijpt om jou te bedanken als het is opgelost. Natuurlijk komt het ook voor dat je mensen niet direct kunt helpen. Ook zijn mensen wel eens niet zo goed te spreken. Ze zijn een stuk assertiever dan vroeger en dat bezorgt mij wel eens een dubbel gevoel. Aan de ene kant vind ik het heel goed dat mensen voor zichzelf opkomen. Ze moeten echter wel hoffelijk blijven en er begrip voor hebben dat de persoon die ze willen spreken er soms niet is en ze even geduld moeten hebben." De collega's van Van den Belt moeten die vrijdag ook even geduld hebben. Een voor een druppelen ze binnen om haar de hand te schudden en het beste te wensen.
