'Het leven wordt makkelijker van de pelgrimstocht naar Santiago'

KAMPEN - De momenten waarop de twijfel toeslaat en je eigenlijk terug wilt, overkomen vrijwel elke pelgrim die eigen haard verlaat en de tocht maakt naar Santiago de Compostella. Ongeveer 2.700 kilometer bedraagt de wandeltocht over bergpaden en door uitgestrekte bossen, met soms alleen de eenzaamheid als metgezel. Maar hoe zwaar de tocht zelf ook is, het leven wordt er volgens Kampenaar Hans Zandbergen makkelijker van.

Hij kan het weten, want Zandbergen is wel gewend aan een stevige wandeling. De behoefte eraan is navenant groot op dit moment. Zandbergen hoopt rust te vinden. Twee jaar geleden overleed plotseling zijn vrouw. Tien jaar eerder de vrouw van zijn ene zoon en het nog maar een half jaar oude kind van zijn andere zoon. "In die periode raakte ik overspannen", blikt Zandbergen terug. En ook nu is hij soms erg emotioneel. "Ik ga vaak vissen, maar kom pas tot mijzelf wanneer ik niet met een maar met twee hengels vis. Dan heb ik geen tijd om mijn aandacht te laten verslappen."

Honden

Een andere remedie is het voeren van watervogels die naar verloop van tijd vertrouwd raken met die man die daar telkens komt vissen. Vergeten en een worden met de natuur, dat is ook waar het om draait bij het lopen van de pelgrimstocht die bovenal een eerbetoon is aan de overleden vrouw, schoondochter en het kleinkind van Zandbergen. Er zijn vier officile pelgrimsroutes die door Frankrijk over de Pyrenee naar het Spaanse Santiago voeren. De Kampenaar neemt de meest oostelijke. "Die route is qua natuurschoon de meest mooie. Je loopt soms kilometers alleen, want je moet je realiseren dat je over paden loopt en niet op openbare weg." Bang voor slecht weer is Zandbergen niet. Honden deren hem evenmin. In figuurlijk opzicht althans, want de wandelaar is al eens gebeten waarbij hij zich met zijn elleboog moest afweren. "Dat gebeurde hier in de buurt", zegt Zandbergen lachend. "Nee, bang ben ik er niet van geworden. Ik heb zelf honden gehad. Wel is het een goed idee om een flinke wandelstok mee te nemen waarmee je een tik kunt uitdelen."

Weer

Sneeuw en regen krijgen Zandbergen evenmin klein. "Alleen met onweer ga ik schuilen in een nabijgelegen schuur of boerderij." Langs de route liggen overnachtingsaccommodaties voor pelgrims. Voor de rest is het lopen, heel veel lopen. Zijn mobieltje neemt Zandbergen mee, maar hij zal er weinig gebruik van maken. "Als er iets is mogen mijn zoons mij natuurlijk altijd bellen. Ik denk gemiddeld het contact met hen tot een keer in de week te beperken, zodat ik verder totaal geen afleiding heb." De zoons van Zandbergen hebben hun vader meteen toen hij er over begon aangemoedigd om de tocht te maken. "Mijn jongste zoon helemaal. Die zei: pa jij moet gewoon je rugzak pakken en gaan. Volgende maand begin ik aan de tocht, maandags na mijn verjaardag wanneer ik 66 word. Ik hoop de route in honderd dagen te lopen. In elk geval voor de Nijmeegse Vierdaagse begint. Die wil ik voor de vijfde keer lopen en over vijf jaar wanneer de honderdste editie is hoop ik voor de tiende keer aan de start te verschijnen." Eerst wacht echter Santiago. Een tocht die het lichaam vermoeit, maar de geest verruimt. Zandbergen: "Ik denk echt dat ik een ander mens ben als ik terugkom en de rust krijg waarnaar ik verlang."