Begrip voor leven met kanker

KAMPEN  -  In het inloophuis van LeMKa (Leven Met Kanker) op de bovenste verdieping van Havenoord, hebben net vijf dames hun ontspanningsoefeningen afgerond. Sinds april kunnen ze hier elke vrijdag van 10.00 tot 12.00 uur terecht om te praten over de ziekte die je een leven lang met je meedraagt. En dat is nodig omdat de omgeving vaak niet begrijpt hoe dat voelt. "Als je er verder goed uitziet moet je ook niet zeuren". 
Met oktober als borstkankermaand en de actie Donate 1/8 van Stichting Pink Ribbon voor de strijd tegen deze ziekte, zou je verwachten dat hiervoor nu veel aandacht is. Maar de bezoekers van het inloophuis merken er nog weinig van. "Het lijkt alsof de mensen het al gewoon gaan vinden en er wat immuun voor zijn geworden", meldt Sanne Verkerk, die zelf melanoomkanker had en nu gastvrouw is voor LeMKka.  

Moeilijk
In het inloophuis aan de Noordweg 1-38 kan iedereen terecht die zelf kanker heeft (gehad) of bijvoorbeeld familie heeft met deze ziekte. "Er zijn hier ook wel eens twee mannen geweest en iemand die een kind had met kanker", vertelt Hetty Zandbergen, die de initiatiefnemer is van LeMKa.  "Hier voelen ze zich begrepen en kunnen ze hun verhaal kwijt."

De dames die het inloophuis bezoeken, herkennen het onbegrip uit hun omgeving.  "Als je zegt dat je moe bent zeggen ze dat ze 'ook wel eens moe zijn'. Op een gegeven moment vindt iedereen het wel genoeg geweest want je hebt chemo gehad en je mag blij zijn dat je nog leeft  Ze weten niet hoe het is om het mee te maken maar ze verdiepen zich er ook niet in. Zo zouden ze bijvoorbeeld kunnen vragen hoe zo'n vermoeidheid dan voor ons voelt." 

"Iemand zei eens tegen me dat het ook wel moeilijk is om dat allemaal te begrijpen", vertelt de 47-jarige Jenny Deelen. "Maar weet je dan wel waar wij doorheen zijn gegaan', dacht ik toen. Dat raakte me wel. Maar ik heb hele lieve vriendinnen en als ik zie dat mijn gezin het er soms moeilijker mee heeft dan ik, dan doet me dat pijn."
  
Chronische ziekte
Bij Jenny Deelen werd in 2004 borstkanker geconstateerd.  "Ik voelde dat er iets niet goed was aan de linkerkant van mijn borst en heb 35 bestralingen gehad." Twee jaar later voelde ze aan de rechterkant een knobbeltje en moest er weer bestraald worden. "In 2009 kreeg ik last van mijn rug en bleek dat er uitzaaiingen waren naar de ruggenwervels, beide longen en okselklier." Daarna belandde ze in de mallemolen van onderzoeken. Op het moment dat Jenny besefte dat ze niet  beter zou worden, kwam er een soort rust over haar. "Dat heeft ook met mijn geloof te maken waar ik veel steun aan heb." Hierna begon ze met hormoontherapie, CT-scans en chemokuren. "Er verandert veel aan je lichaam, je belandt in een vervroegde overgang en krijgt opvliegers en pijnlijke voeten. Ook ben ik wel zo'n twintig kilo aangekomen.  Ik leef met een chronische ziekte", vertelt Jenny die nog steeds hormoontherapie volgt. "Hoe lang ik nog heb weet ik niet.  Maar iedere dag is er een."

Lotgenoten
Hennie Vinke (65) ging in 2009 voor controle naar de huisarts, die hierna belde dat hij nog een controle wilde.  "Op dat moment zakte de grond onder mijn voeten weg.  Er waren uitzaaiingen naar de lymfeklieren en ik hoorde dat ik zestien chemo's moest." Toch kwam ze er goed doorheen. "De dokter zei dat dat door mijn eigen instelling kwam.  Ook mijn hele straat leefde mee, ik had eigenlijk een tweede inloophuis bij mijn buurvrouw; daar was ik altijd welkom."

Op dit moment ziet het er weer goed uit voor Hennie, maar ze staat nog wel vijf jaar onder controle.  "De ziekte is een sluipmoordenaar maar ik ben er nu en geniet ervan."  Ze waardeert de fijne gesprekken die ze in het inloophuis heeft.  "Hier kun je nog twee uur over kanker praten."  En dat is veel lastiger in een omgeving zonder lotgenoten. "Die vinden dat het nu maar eens klaar moet zijn, het is allemaal veel te moeilijk en wordt daarom maar weggedrukt", betreurt Sanne. "Jammer, want ze kunnen er veel van leren. Ook als je genezen bent van kanker vergeten ze wat voor impact het heeft, je leven wordt nooit meer hetzelfde." "Het is een heel proces waar je doorheen gaat", voegt de chronisch zieke Jenny hier aan toe. "Zo heb ik door mijn ziekte ook mijn baan moeten opzeggen."

De dames vinden wekelijks veel steun bij elkaar in het inloophuis, waarbij de plannen zijn dat er naast ontspanningsoefeningen nog meer activiteiten georganiseerd worden, zoals bijvoorbeeld kerststukjes maken of schilderen.  "Dit inloophuis is echt een aanrader, als lotgenoten praten we over van alles, niet alleen over kanker maar ook over bijvoorbeeld geloven," vertelt Jenny enthousiast.
Initiatiefnemer Hetty heeft inmiddels gemerkt hoe positief de vrijdagochtenden worden beleefd. "Wie hier eenmaal over de drempel is geweest komt altijd weer terug."  
Informatie: lemkakampen@gmail.com,  Hetty Zandbergen: 06- 311 86 509, donate1-8.pinkribbon.nl