Gerard Goes Clinic - Eindelijk los (deel 7)

Hardlopen is in. Steeds meer mensen doen aan deze sport. Het aantal hardloopevenementen groeit gestaag en die zijn doorgaans een groot succes. Waarom is hardlopen zo populair en waarom voelen mensen zich aangetrokken tot deze sport? Sportjournalist Gerard Meijeringh, die in het verleden drie marathons volbracht, gaat op onderzoek uit en dompelt zich onder in de belevingswereld van de beginners en de lichtgevorderden als deelnemer van een hardloopclinic bij Atletiekvereniging Isala ’96. Daarnaast maakt hij van de gelegenheid gebruik om zelf aan zijn techniek te schaven.

Deel 7: Eindelijk los

Het is donderdag 1 juni. De deelnemers van de clinic kunnen eindelijk los voor de 5,3 of 10,5 kilometer tijdens de Power Run. Twaalf weken hebben de atleten getraind om hun doel te bereiken. Enkele weken geleden heb ik besloten om de 5,3 kilometer te gaan lopen. Dan maak ik de grootste kans om een goed beeld te krijgen van de verrichtingen van de deelnemers van de clinic.

In de kantine van Wärtsilä is het rond 18.45 uur een drukte van belang. Het verkrijgen van een startnummer gaat voor mij niet zo gemakkelijk als gedacht. Mijn naam komt niet voor op de deelnemerslijst. Ik moet een inschrijvingsformulier invullen. Vervolgens krijg ik een startnummer en een chip voor de tijdsregistratie. Met een blik van afgrijzen kijk ik naar de speldjes. Het gepruts om een startnummer te bevestigen aan een loopshirt vind ik een van de grote nadelen van de loopsport. Ik maak er korte metten mee. Het startnummer prop ik even later in mijn achterzak van mijn hardloopbroek en daar blijf ie zitten tot ver na de loop.

Ik vul wat flesjes met water, die ik kan uitdelen aan lopers van de clinic op moeilijke momenten. Ik wens de lopers die de 10,5 kilometer doen succes. Zij gaan om 19.15 uur van start. De lopers van de 5,3 kilometer vertrekken tien minuten later. Ik heb alle tijd om nog even bij te kletsen. Suzanne Endeman kan wel een oppepper gebruiken. Ze gaat gebukt onder de zenuwen, maar waarom toch? Met haar soepele tred gaat ze de 5,3 kilometer echt wel verslinden. Ik zal haar die avond niet meer terugzien.

Carolien Kamphof en Ineke Rietberg zijn ook wat gespannen. Ze willen niet als laatste eindigen. “Dat gaat ook niet gebeuren”, zeg ik tegen de twee dames. Het startschot klinkt. Het genieten kan beginnen. Het parcours is prachtig. Enkele keren breng ik de dames water. Ik praat Carolien moed in. Maar eigenlijk is dat helemaal niet nodig. Het gaat prima. Alleen op de dijk bij de IJssel heeft ze even een moeilijk moment. Ze gaat in de wandelmodus. Ik pak haar arm en zeg dat ze moet doorlopen. En dat doet ze vervolgens tot de finish. Ze komt in een tijd van 39.01 over de streep.

“Het viel niet mee. Het was zwaar door de hitte”, zegt ze. Haar vriendin Ineke komt bijna een minuut eerder binnen. Via een indrukwekkende eindsprint klokt ze een tijd van 38.18. “Ik ben blij dat ik dit heb gedaan. De clinic geeft je echt een stimulans om door te gaan”, zegt Ineke. “En we zijn niet als laatste geëindigd”, vervolgt Carolien. Ineke knikt instemmend. Gerben Diender zet een tijd neer van 35.42. En daar is hij content mee. “Ik zag veel mensen wandelen. ‘Dat ga ik zeker niet doen’, was mijn gedachte.” Josha van Leeuwen is zeer tevreden met zijn 30.44. Minder content is Jesper Barneveld, terwijl hij met 23.40 toch zeer zeker een snelle tijd heeft neergezet. “Ik vind het slecht voor mijn doen. Ik moet meer trainen.”

Vervolgens is het even wachten op de lopers van de 10,5 kilometer. Klaas Kruithof slaagt erin om deze afstand onder de 54 minuten te lopen (53.58). Arjen Selles heeft het vooral op het laatst zwaar door de warmte en loopt 1.06.16. Ellen Vlierhuis maakt zelfs na ruim tien kilometer hardlopen een vrolijke indruk. Carola Klein Koerkamp geeft aan dat ze haar doel heeft bereikt, ondanks de warmte.

De trainers Cees Bottenberg en Jan van den Berg kunnen tevreden zijn. “Ik kreeg van tevoren nog drie afzeggingen binnen. Eén is door zijn rug gegaan, iemand is van een krukje gevallen en heeft last van zijn kuit en één persoon kon niet meedoen vanwege heupklachten. Maar we zijn dik tevreden. Iedereen heeft de Power Run uitgelopen”, zegt Cees, waarna even later Susan Endeman over de tong gaat. “Ze was zo zenuwachtig, maar ze heeft het gered”, zegt Jan van den Berg tijdens de naborrel. Later blijkt dat ze een tijd van 34.33 heeft neergezet. Ondertussen kijk ik Jan en Cees aan. AV Isala ’96 mag deze heren echt koesteren. Wat een geweldige clinic hebben ze gegeven en wat was het gezellig. Daar kan ik ze namens iedereen alleen maar dankbaar voor zijn. En ze hebben het hardloopvirus bij me aangewakkerd.

Enkele dagen later zijn mijn rugklachten een stuk minder. Ik probeer op maandagavond via startbewijshulp.nl een startbewijs te bemachtigen voor de Zwolse Halve Marathon en heb gelijk beet. Zaterdag 10 juni hoop ik de clinic een eigen mooi slot te geven door het uitlopen van de halve marathon. In gedachten hoor ik nu al de woorden van Cees en Jan. ‘Kleine pasjes. Hoge pasfrequentie. Tik,tik,tik………..’