Kamper Kruudmoes: Douwe

(door Henk de Koning)

Alle vloerkleden zig-zag deur de kamer, een beker thee umvarre over toafel, de wereld bewiezen da’j ook makkeluk achtersteveurn de trappe op kunn loopm, met acrobatische toern op ‘et anrecht springen, in galop noa de WC, ook a’j niet neudig mutn en in de speulgoedwinkel uut de meterslange rekn met lego muujteloos de duurste deuze kiezen umme dan te pleitn: ‘Da’s wel een dure, maar die heb ik altijd al wel erg graag willen heben!’ Goed ‘eroaden, ik hebbe de zeumjeurige Douwe uut Hengelo, een kleinkiend van mien leemspartner, een paar daagn te logeern. Een allervermakelukst jonchien met een onderzuukende geest, as ni’je lichtingk veur de mens’eid nog krakend vars in de gruu’j en met een licht Twents accent slissend vanuut een al flink ofskeid nemend melkgebittien. Met zien pyjama, een spreukiesboek en een zak vol rammelende lego-blukkies kwam ie uutbundig onze vergriesde rust leem binnstapm. Eerst ons ‘uus op zien bruukbaar’eid as speulplaats onderzuukend met as veurname constaterend det in elk geval alle deurgangn tussen ons breekbaar interieur makkeluk rennend kunn wurn of’elegd. Mien zo bemind midagduttien op de banke kurtn ie drastisch in, deur met ratelend geweld een deuze met lego-blukkies, pal noast mien op ‘et parket, leeg te sturtn umme dan, net as ik hyperventilerend van skrik in de beenn kome, mien leste ressien vrij’eid in coöperatief verband opeisend met de zeker’eid: ‘We gaan met lego spelen!’ Ook Douwe kan gien weerstand bieden an de bi’j kienders now eenmaal bestoande oerdrang op primitieve plekn een hut te goan bouwen, veur welk doel een donkere kroepruumte onder de trappe noa boomm ‘em nog as meest ‘eskikt veurkump. Ons andeel in die ondernemingk giet over de anvoer van de neudige bouwmaterialen, zoas wat bewaarde dekens, een olde sloapzak, roln bullegiesplastic en vier kussens modieus over doatum. Eenmaal det wark geregeld overvalt ‘em de zin an de keukntoafel te goan kleurn want an ’t begin van ‘t leem valt nog veule te leern en koomm ie al rap tied te kurt. Eemm een oognblikkien veur mienzelf dut ‘et geritsel van de krante Douwe metene weer actie koomm en noast mien opduukn met leerzame vroage: ‘Wat bi’j an t doen?’ Ook stoan zien kanzen-berekeningen in ‘et leemm nog in de kienderskoenn want as ie, in een ni’je zoenamie van doadendrang, een sprong woagt, vanof een wankele stoelle noa zien op kurte ofstand stoande logeerbedde, mist zien inskattingk van de ofstand toch nog de neudige finesse en dreigt ie ‘alverwege zien zweefduuk tussen stoelle en bedde te ploffen. Deur zich nog juust op tied an de rand van ‘et bède vaste te griepm, veurkump ie det zien luchtreize metene ook de vurm annemp van een gipsvluchte. ‘Helemaal niet zeer gedaan hoor!’ rup ie met een pienluk vertrukn gezichte as van een hordeloper die ook wel bli’j is met brons. Maar de dag is nog lang. ‘Kijk oma, ik ben heel rijk!’ ‘eur ik ‘em eem later roepm, mien partner trots een kapitaal an zuukela-euro’s in een nettien teunend. ‘Em platonisch toe’estopt deur een buurvrouwe met wel gevuul veur kienders, maar niet umme met doadendrang er ook zelf an te beginn. Als ik in mien warkkamer dit stukkien skrieve ‘eur ik Douwe, sluipend as een indiaan op oorlogspad, de trap opkoomm want ei wet det mien warkterrein in bedrijf storingsvri’j mut wezen. Maar zien onderneminkslust jut ‘em op toch noaderbi’j te koomm. Eerst nog wat boete-doenerug stiet ie zwijgend noast mien umme dan, wiezend op ‘et misvurmde ‘andskrift in een antekenbuukien, mien op bestraffende toon toe te spreekn: ‘Wat is dát nouw voor een gek woord?’ As ie ‘et ‘em niet lukt, monkelend articulerend det minder valide woord uut te spreekn, lup ie gehinderd weg, as een onderwiezer bi’j een hopeloos geval. ‘Vroagt oma nog een kuppien thee te brengen,’ programmeer ik ‘em opni’j in. Det lukt wonderwel want metene dendert Douwe de trappe of. De thee kump zo, ’ kump ie mien eem later zien ‘missie eslaagd’ melden. Uut zien anders zo strikt bewaakte snoepdeuze trakteert ie mien dan ruum’artig op een zuukela-ofbeelding van ‘Meneer de Uil’, uut de vroggere fabeltieskrante op TV en saamt sloan wi’j an ‘et smikkelen as mann die ‘et er van neemm. Dan dringt ‘et skrikbeeld tut em deur det oma’s oproep vanuut de keukn angoande ‘et gereed stoan van patat, vruchten-ies en pannekoeken, ‘em tut an zien hut wel ies niet kunn bereikn. Eerst a’k belove da’k dan wel achter mien buro vandoande zal koomm umme die dringende oproepm, zoneudig plat op mien de boek veur kroepruumte uut’estrekt an ‘em deur te geemm, kloart zien kiendergezichien weer op. Een saamwarking weurbi’j zien pas kedo ‘ekreegn zaklampe now goed van pas umme want Dauwe kan deurmee vanuut zien donker onderkoomm lichtsignaaln ofgeemm as teekn det de hut op crusiale momenten ook warkeluk bewoond wurdt en ik niet met een rood ‘eufd van inspanningk veur de kat zien viole veur det lege gat leg te roepm. Eem op avontuur uut volgen wi’j in de Buutnhaven de verrichtingen van een kolossale krane, die de herstelde, 22 meter hoge maste van de Kamper kogge weer an boord op zien plekke zet. Douwe volgt die inzet as een gewoagd circusnummer, zien oorns dwarsuut vanonder een vuus te grote moate bouw’elm vandoande, ‘em met speuls plezier deur ene van de takelaars op’ezet. Zien kienderhand zuukt de miende want de kolossale mast, deinend in de takels, maakt ‘em ook wel een bietien bange. Weer thuus, noa ‘et eten, kek ie nog eemm televisie, maar dan wiest Klaas Vaak ‘em de weg vri’j noa zijn pyjamagien. De nachtzoen is er ene op beide wangen want op de mond zoenn vindt Douwe vies. Met nog een leste ressien huppeldrift verdwijnt ie noa zien kamertien. De oamd zalft ons ‘uus weer met vertrouwde rust. Wanneer ik later veur alle zekerheid nog eemm bi’j ‘em goa kiekn, is ie al in dieppe rust. Met de zaklampe en ‘et spreukiesboek op een toafeltje noast zien bède. Kienders bin een zegen, maar wel een doodvernuui’jende zegen. Gleuft mien!

Allo Hendrik