Spaanse sferen in Filmhuis Kampen op vrijdag 15 december 20.15 uur!

Op vrijdag 15 december 20.15 uur is de prachtige documentaire Donkeyote te zien in bij Filmhuis Kampen in de Stadsgehoorzaal. Duur 85 minuten.

Recensie Volkskrant:

Soms krijgt een documentairemaker een schitterend onderwerp zo in de schoot geworpen. Neem de Spaanse regisseur Chico Pereira. Zijn oom Manolo is een personage waar je de vingers bij aflikt: een 73-jarige man die het in zijn hoofd heeft gehaald om samen met zijn al even koppige ezel Gorrión de 'Trail of Tears' af te leggen, de route die Cherokee-indianen in Amerika moesten lopen bij hun gedwongen relocatie. Complicerende factoren: Manolo heeft artritis, hij spreekt geen woord Engels en het is niet bepaald eenvoudig om een ezel de Atlantische Oceaan over te krijgen.

Een onmogelijke queeste, ondernomen door man en dier: het zijn ingrediënten die van zo'n film zonder al te veel toegevoegde moeite een crowdpleaser van jewelste kunnen maken. Maar Pereira maakt meer van zijn Donkeyote: een heerlijke documentaire die het predicaat 'geinig' gemakkelijk overstijgt. Bij hem is Manolo niet slechts een ouderwetse zonderling, met zijn onafscheidelijke ezel en hond Zafrana. Als Pereira hem over het stoffige Spaanse platteland laat sloffen, waar het moderne leven voorbijraast, is hij niet minder dan een hedendaagse Don Quichote.

Donkeyote biedt een schatkamer aan gouden momenten. Als Manolo Engels probeert te leren met behulp van een talencursus bijvoorbeeld, of als hij met een zelfgemaakt telefoonfilmpje een multinational zo ver probeert te krijgen zijn tocht te sponsoren. De scènes zijn grappig, maar altijd liefdevol, nooit spottend.

Donkeyote biedt een schatkamer aan gouden momenten

Toch is het leukste van Donkeyote dat Pereira verder kijkt dan alleen die intrigerende oom, die zich soms onzichtbaar lijkt te willen maken onder zijn breedgerande hoed. Dieren krijgen hier net zo'n centrale plek als mensen, iets wat Pereira onderstreept met een fantastische en verrassende kadrering. De camera volgt vaak hun blik. En dankzij een slimme montage is Gorrión volstrekt gelijkwaardig aan Manolo. Als bijvoorbeeld een medewerker van een reisbureau via de telefoon het hele plan weglacht, laat Pereira een shot zien van Gorrión die moedeloos zijn kop laat hangen. Natuurlijk, het is manipulatie waardoor je als kijker menselijke emoties projecteert op het dier, maar het werkt als een tierelier.

Kleine liefkozingen - een hand op Gorrións rug, een aai over zijn neus - lopen als een rode draad door de film, gesprekken ('Dit lijkt toch moeilijk te worden, Gorrión') neemt Pereira serieus. Het maakt van Donkeyote een mooi eerbetoon aan de onvoorwaardelijke vriendschap tussen mens en dier. Het toont een diepe verbondenheid tegen het decor van een moderne, harde maatschappij waarin de balans met de leefomgeving niet zo ongecompliceerd en natuurlijk is.

meer info: www.filmhuiskampen.nl of www.stadsgehoorzaalkampen.nl