Column vrijzinnige gemeente door Alex de Jong: ‘Vloeken is aangeleerd’
· leestijd 3 minuten Algemeen
“Toen ik in 1987, op 19-jarige leeftijd, in Kampen ging wonen om aan de studie journalistiek te beginnen, zag ik overal op het station borden met een papegaai en de tekst: ‘Vloeken is aangeleerd; word geen naprater”. Als jongeling, geboren in een ketters nest, was dat wel even schrikken. Eerder had ik ergens gelezen dat Kampen ‘veertig geloofsgenootschappen en dertig kerken telt’ (of iets van die strekking) en ik voelde me er best wel een beetje ongemakkelijk bij. Wilde ik hier echt wel wonen?
Heel eerlijk: mijn voorkeur ging uit naar Utrecht. Daar zat een fantastische school voor de journalistiek, waar alle linkse rakkers de kneepjes van het vak hadden geleerd. Maar: Utrecht gaf een kans van één op tien om via loting te worden toegelaten. In Kampen was de kans één op twee. Dus ‘koos’ ik voor Kampen. Maar niet voordat ik eerst even een brandende vraag in de groep had gegooid: ‘Hoe zwaar is die C van Christelijk bij jullie?’
Er werd een beetje gelachen om mijn vraag. Beelden van het Lauwerscollege, waarbij de dominee in de eerste les meteen de vingers van de ongelovigen in de lucht wilde zien en een aantekening in zijn agenda maakte, drongen zich aan mij op. Ik zag de kudde gedwee het hoofd buigen bij het ochtendgebed, bij de sluiting aan het einde van de week en vreesde nu al al die Christelijke feestdagen waarbij we verplicht aanwezig moesten zijn. Kon ik dat een tweede keer aan? En zouden ze me hier, als ik kritisch durfde te zijn, weer van school sturen?
Uiteindelijk verstomde het lachen en kreeg ik mijn antwoord: ‘De C is hier meer van Commercie,’ werd me grinnikend medegedeeld. ‘Christelijk onderwijs is bijzonder onderwijs en levert meer geld op. Dat komt de studenten die deze opleiding volgen allemaal ten goede.’
Ik heb in Kampen mijn draai gevonden. Ik woon er nu al weer ruim dertig jaar. Mijn beide jongens werden er geboren; ik werd er freelancer en correspondent voor diverse media; ik schreef er mijn boeken… Kampen; ik woon er met plezier. Ik houd (vaak) rekening met mijn medemensen en ga op zondag niet in de tuin werken (tenzij het echt niet anders kan). Ik draai geen keiharde muziek wanneer de gelovigen met psalmboek en Bijbel onder de arm langs mijn huis lopen. Ik respecteer een ieder in zijn of haar geloof, zoals ik hoop dat anderen ook mij respecteren om wie ik ben en om hoe ik denk en doe.
Respect. Daar draait het om. Daarom vloek ik zelden. Want juist het niet-vloeken is mij, van jongs af aan, aangeleerd. Verbaast je dat? Dacht je dat ketters alleen maar vloeken en alles roepen wat God verboden heeft? Dat ik de tien geboden naast mij neerleg omdat ik ‘niet-christelijk’ ben? Ben ik dan geen mens? Zijn de tien geboden niet gewone leefregels waar ieder mens zich aan dient te houden? Nimmer heb ik de vrouw van mijn buurman begeerd. En alleen als kind stal ik eens een pakje kauwgom, heus. Ik ben een mens en probeer goed te leven, en goed te doen. Niet vanwege Kampen, maar juist vanwege dat ‘mens zijn’. Zodoende denk ik ook na over mijn bestaan, over de zin van mijn leven, over of dit leven ‘alles’ is, of dat er hierna ‘meer’ is; daarom ook ben ik nieuwsgierig en filosofeer ik graag. Dat doe ik in mijn verhalen, in mijn hoofd, maar ook met de (nieuwe) mensen om mij heen. Het cirkeltje is rond. Ik heb als freelancer, maar vooral als mens, een plekje gevonden binnen de Vereniging van Vrijzinnigen. Dat voelt goed. Verdomd als het niet waar is…”
Alex de Jong
Alex de Jong (1967) komt uit een rood, ongelovig Fries nest. Verhalen (uit het Christendom, maar ook de Noorse, Germaanse, Griekse en Romeinse mythen en sagen) hebben hem altijd geboeid. Niet verwonderlijk dus dat hij al vanaf zijn zesde schrijver wilde worden. Uiteindelijk werd hij journalist en schreef gedurende zijn ruim 25-jarige carrière duizenden artikelen voor uiteenlopende media. Maar ook schreef hij verhalen en publiceerde hij inmiddels acht (eigen) boeken en bijna honderd andere uitgaven als uitgever. Nu is deze ‘ongelovige’ belast met de PR en communicatie van een kerkelijke vereniging. Vreemd? Niet echt. Tenslotte zijn Gods wegen ondoorgrondelijk en gebeurt alles met een reden. Dus schrijft hij op geheel eigen en vrij(zinnig)e wijze over het geloof en zijn observaties en zijn gedachten daarbij. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. Want zo zijn ze, bij de Vrijzinnigen. Meer weten? Kijk op www.vrijzinnigkampen.nl.
