Afbeelding
Aangeleverd.

Vakvrouwen: Brenda Siebrand-Koper: ‘Heus, iedereen kan een uitvaart regelen’

· leestijd 3 minuten Ondernemen in Kampen

Door Alex de Jong @ Attest Communicatie
 Als kind zag ze haar opa - begrafenisondernemer in Amsterdam - in een lange, statige jas met brede kraag lopen en dacht ‘dat wil ik later ook’. Toch leek ze niet voorbestemd om in de uitvaartbranche haar brood te verdienen. ‘Als middelbare scholier ontwikkelde ik een gigantische angst voor de dood’, vertelt Brenda Siebrand-Koper, dus dat ‘plan’ loste snel op. Ze ging Duitse literatuur studeren, en stond zelfs even voor de klas. Totdat ze op 26-jarige leeftijd, haar zoon Reinier (1) verloor en ineens het afscheid van een dierbare moest regelen. ‘’Wat wil je?’, vroegen mensen mij. Dat was niet zo moeilijk. Ik wilde dat mijn zoon weer ging leven.’

Ze kwam als Amsterdamse voor de liefde naar Kampen. Inmiddels weet ze het zeker: ze wil nooit meer terug. ‘Kampen is zo’n bijzonder mooie stad’, klinkt het. Meer dan 25 jaar runt Brenda Sieband-Koper (53) inmiddels haar eigen uitvaartonderneming, dat als ‘bijzonder innovatief’ bekend staat. Volgens Brenda zelf valt dat best wel mee. Misschien komt het omdat ze naar eigen zeggen ‘meer een gids dan een regelaar’ is. ‘Iedereen kan een uitvaart regelen. Dat is allemaal niet zo heel moeilijk. Kist bestellen, kerk regelen…’ Maar de ‘gids’ is veel meer dan de regelneef. Haar kijk op hoe je als ‘uitvaartregisseur’ een uitvaart regelt, is anders dan gebruikelijk. Dat maakt haar werk in de ogen van menigeen ‘innovatief’, waar zij het liever karakteriseert als ‘menselijk(er), met oog en oor voor de mensen die achterblijven’. Precies zoals ze dat zelf ervoer toen haar eerstgeborene stierf. ‘Zo’n jas als opa Koper droeg, is gaaf, maar pas op het moment dat ik zelf met de dood van iemand waarvan ik zielsveel houd, werd geconfronteerd, realiseerde ik mij dat er veel meer bij komt kijken dan alleen maar een gave jas.’

 ‘Geen hogere wiskunde’

‘Jullie moeten de begrafenis regelen’, fluisterden mensen in hun omgeving toen hun tweejarige zoon - en tot dan toe enigst kind - kwam te overlijden. ‘Nee!!!, dacht ik, hoe kun je dat nu zeggen? Ik was in shock, had degene waarvan ik het allermeest hield verloren. Hoe kon ik nu aan zijn begrafenis denken?’ Uiteindelijk was het haar man die begrafenisondernemer Kroneman belde. ‘Toen de beste man binnenkwam, zat ik met de rug tegen de verwarming. Ik had het ijs- en ijskoud en dacht alleen maar ‘vergeet het maar; jij en ik gaan niet met elkaar praten’. Ik wilde dit niet. Ik had geen behoefte aan iemand die mij zou vragen ‘hoe wil je dat we de begrafenis regelen?’ Ik wilde maar één ding: dat mijn kind weer zou leven.’ Kroneman bleek echter zoveel meer dan een praktische man die wel even een begrafenis kwam regelen. ‘Dankzij hem - en onze predikant - leerde ik dat ik als moeder op een mooie manier afscheid kon nemen van mijn kind en mijn band met dat kind op een andere manier kon voortzetten.’ Kroneman was iemand ‘die de vragen van mijn lippen kon lezen’, vertelt ze. ‘Hij ontzorgde ons totaal; wist ons in ons verdriet te begeleiden en ons een bijzonder afscheid te geven.’ Vanaf dat moment vielen de puzzelstukjes op hun plaats. Brenda begon een jaar later aan haar opleiding voor begrafenisondernemer.
‘Heus, een kist bestellen, de kerk regelen; dat is allemaal geen hogere wiskunde.’ En soms doen mensen het, uit kostenoverweging, ook graag zelf. ‘Je kon een kist bij bol.com bestellen, dat scheelde je dan tweehonderd euro in plaats van dat je het via ons bestelt. Wij leveren uit voorraad. Bij bol moet je tussen één en drie de volgende dag thuis zijn. En aansluitend je overleden vader of moeder nog in de kist tillen.’ Dat valt niet mee en is zelden toonbaar. ‘Vaak bellen mensen ons daarna toch nog op met de vraag of wij het even willen doen…’

Empathische gids
Brenda is niet iemand die simpelweg een uitvaart regelt. ‘Ik ben meer een gids dan een regelaar’, vertelt ze. ‘Bij een uitvaart kunnen de emoties hoog oplopen. Welke bloemen vond mama mooi? Het ene kind zegt witte rozen, de ander zegt ‘dat kun jij wel denken, maar iedere zaterdag, wanneer jij weer met je kinderen naar de voetbal was en mama en ik over de markt liepen, dan kocht ze altijd rode rozen voor zichzelf…’ Brenda is bijzonder gevoelig voor de onderliggende boodschap in een dergelijke zinsnede. ‘Het gaat hier niet om wie er gelijk heeft. Dit gaat om zaken die nooit werden uitgesproken, maar die nu, door de emotie, naar boven komen. Er wordt uitgevochten wie de mantelzorg het beste op zich nam.’ De ‘regelaar’ zal de catalogus met rouwkransen en bloemen achterlaten en zeggen ‘ik hoor het wel’, waar voor Brenda juist nu het echte werk pas begint. ‘Een uitvaart begeleiden is werk waarbij veel mensenkennis en empathie komt kijken. Het is zoveel meer dan het runnen van een business’, weet ze. ‘Al ‘moeten’ wij natuurlijk net zo goed geld verdienen als ieder ander. Van dit werk moeten ook weer mensen leven. Maar dat kan heus zonder woekerwinsten te maken!’ Bij alles wat ze doet is ze vooral zichzelf, en weet ze, als geen ander, hoe het is om op een waardige, betrokken manier, afscheid te nemen van een dierbare. ‘Mijn opa heeft nog meegemaakt dat ik dit ben begonnen. Ja, ik geloof dat hij best wel trots op me was.’

Inmiddels werkt dochter Noah (24) ook in de zaak. ‘Noah wilde al van jongs af aan dit werk doen. Ik ben er trots op dat ze hier inmiddels werkt en het zo goed doet. Maar ik ben trots op al mijn kinderen, hoor. Ook op de kinderen die al van begin af aan wisten dat zij dit werk beslist niet wilden doen!’

Paspoort:
Brenda Siebrand-Koper
23-3-1968
www.siebrand-uitvaartbegeleiding.nl

Wat we niet van haar weten: ‘Ik ben met een predikantenstudie bezig. Geloof krijgt de laatste jaren steeds meer betekenis voor me. Als predikant ben je toch een soort herder, kun je pastoraal werk verrichten, troost bieden.’ Er zijn en het verschil maken; bij leven en bij dood. Dat is wat ze in haar leven het allerliefste doet.


 

Nick de Vries