Column Ondernemen in Kampen: Luister je wel?!

Onlangs had ik met een ondernemer die ik sinds korte tijd coach en aan het hoofd staat van een grote onderneming een lunchafspraak.

Hij kwam destijds bij mij, omdat hij sterk het gevoel had dat hij de -goede- aansluiting miste met zijn managers in het bedrijf. Volgens de managers was “de baas” erg “autoritair”, stond hij vooral ook nooit open voor positieve kritiek, verandervoorstellen die vrijwel zeker tot verbetering zouden leiden wees hij direct en zonder er zelfs maar naar te willen luisteren van de hand en al wat dies meer zij.

Hij wilde daar met hun eigenlijk helemaal niet over praten -wist vooral evenwel ook niet goed hoe dat dan eventueel te doen-, maar voelde wel aan dat hij misschien toch eens met mij samen moest proberen na te gaan wat er eventueel dan “mankeerde” in zijn onderneming en dit team en hoe dit nu dan het beste te veranderen.

Volgens hemzelf was een stevige training van zijn managementteam een eerste goede en vooral zinvolle stap en hij vroeg mij of ik daar wellicht dan wat in kon betekenen. Hij was doorverwezen door een jarenlange relatie van mij die hem had aangegeven toch echt eens met mij in gesprek te gaan.

Al direct bij ons eerste contact viel mij op dat hij ontzettend veel het woord nam en alle aandacht voortdurend naar zichzelf toetrok. Op zichzelf is daar natuurlijk niet zoveel op tegen, want bij coaching gebeurt dat nu eenmaal vaak en doorgaans werkt dat ook goed, maar hinderlijk was het ditmaal toch juist wel, omdat hij ook mijn concrete vragen eigenlijk steeds niet echt beantwoordde. Hij begon wel steeds met een soort van antwoord op mijn vraag, maar zodra hij eigenlijk de kans zag, dwaalde hij volledig af en ging het over iets heel anders. Veelal trouwens dan wel over zijn ongenoegen over de gang van zaken binnen het managementteam en dan vooral ook het feit dat in zijn ogen de onderneming en het succes hieronder toch gewoon sterk hadden te lijden.

In de eerste twee gesprekken heb ik het maar gewoon wat laten gaan, maar ik was wel steeds in mijzelf dringend op zoek naar een geschikte, maar vooral toch echt doeltreffende manier om hem heel duidelijk te maken dat juist zijn eigen manier van doen misschien toch wel aan het “goed functioneren” van zijn managementteam en daarmee ook het nóg succesvoller worden van zijn onderneming in de weg stond.

Ineens kreeg ik een idee en ik nodigde hem tegen het einde van ons derde coachingsgesprek uit voor een lunch “om elkaar in een meer ongedwongen sfeer wat beter te leren kennen en het eens over andere dingen dan werk en “niet-functionerende managers” te hebben”.

Hij stelde de uitnodiging zeer op prijs en we gingen samen de stad in om te lunchen. Ik bestelde een omelet met zalm en vroeg er een bakje satésaus bij. Ongetwijfeld een hele wonderlijke combinatie, maar dat deed ik juist bewust.

Toen mijn eten werd opgediend, vertelde ik hem met bewust extreem veel -en zelfs bijna overdreven- enthousiasme hoe ontzéttend verzot ik ben op satésaus en dat gewoonweg liefst overal bij eet!

“Ik vind satésaus zo ontzettend smerig!” zei hij. 

Ik stond resoluut op, gaf hem op een uiterst onvriendelijke toon aan dat ik per direct weg wilde en zou gaan betalen. Hij was werkelijk totaal verbouwereerd en vroeg mij stamelend wat er aan de hand was, waarop ik zeer verontwaardigd tegen hem zei: “luister je wel?!”.

“Hoe bedoel je”, vroeg hij, waarop ik aangaf dat ik hem toch in al mijn enthousiasme aan het vertellen was dat IK verzot ben op satésaus en dat liefst dan ook overal bij eet, maar hem toch helemaal niet had gevraagd of dat voor hem eventueel ook zo was!

En toen viel het volledig stil en ik zei bewust even helemaal niets meer, bleef gewoon staan en keek hem alleen nog maar heel doordringend aan. “DIT is wat er mankeert in jouw bedrijf”, zei ik vervolgens op vriendelijke, maar doordringende toon. “Jij luistert helemaal niet naar anderen”. “je ontneemt ze ook nog eens al hun enthousiasme en daardoor sla je alles om je heen feitelijk min of meer direct een soort van dood!”

Ik zag dat, met mijn misschien wat wonderlijke en zelfs -heel bewust- provocerende aanpak, hij ineens het volledige besef van de situatie, mijn bedoelingen, maar vooral ook zijn eigen -vaste- manier van doen kreeg.

We hebben onze lunch samen voortgezet en zelfs ontzettend gelachen, maar de satésaus heb ik verder achterwege gelaten. Direct al merkte ik wel een hele andere manier van doen bij hem op en hij spande zich in het vervolg van ons gesprek -al dan niet heel bewust- juist echt in te luisteren naar wat ik hem te vertellen had. 

Drie dagen later belde hij mij op. Hij had intussen met het managementteam een echt goede bijeenkomst gehad en kreeg zelfs complimenten dat ze het gevoel hadden dat hij eindelijk eens écht naar hun ideeën en voorstellen luisterde......

Luister jij wel?

Chris Wiekeraad, advocaat-eigenaar Wiekeraad Advocatuur, NLP-coach & voorzitter VOC Kampen