Afbeelding

‘Een pelgrimstocht is het volledig aanvaarden van je omgeving’

· leestijd 2 minuten Partnerbijdrages

(door Christiaan Schutte)KAMPEN – De kalmte komt hem niet aanwaaien. Kampenaar Hans Zandbergen voelt zich dikwijls onrustig, kan niet stilzitten. Het aanvaarden van alles om hem heen gaat echter als vanzelf als hij loopt, almaar verder.En dat is precies wat hij vanaf deze week weer gaat doen, met deze keer Rome als eindbestemming. De pelgrimstocht naar ‘de eeuwige stad’, gebouwd op zeven heuvels is een wens die hij heeft gekoesterd, nog lang voordat hij twee jaar geleden die andere bekende tocht (Santiago de Compostella) liep. Op de vraag waarom nu antwoordt Zandbergen: “Omdat ik nu het gevoel heb dat ik het moet doen.” Noem het een intuïtief besluit, maar de lange-afstand-loper gaat niet over een nacht ijs. “Met de conditie zit het goed”, onderstreept Zandbergen dat zijn besluit ook weloverwogen is. “Ik heb net de Nijmeegse Vierdaagse erop zitten. Uitgelopen ja. Voor de zesde keer.”Het goede kloosterlevenEen tocht naar Rome is niettemin wel wat anders. Minder ver dan naar Santiago en tegelijkertijd zwaarder vermoedt Zandbergen. “De weg naar Rome is een stuk bergachtiger. Bedenk goed dat dalen net zo goed zwaar is met een rugzak van zo’n twaalf kilo die op je drukt.” In die rugzak zit deze keer tevens een tent. “De nachten zal ik doorbrengen in kloosters, herbergen als ik ze tegenkom en bij mensen op het terrein. Hotels zijn veel te duur. Mensen reageren overigens vaak heel vriendelijk als je zegt dat je pelgrim bent en een slaapplek zoekt, veel minder moeilijk dan je zou denken. De meesten vinden het fantastisch dat je een pelgrimstocht loopt en vragen meteen waar je vandaan komt en hoeveel je er al op hebt zitten. In kloosters is het leven ronduit goed. De bedden zijn er vaak prima en ’s ochtends wacht je een ontbijt met brood, koffie, eieren, noem maar op.” De motivatie van Zandbergen is overigens geen religieuze, afhankelijk van hoe je het definieert. “Waar het mij vooral om gaat is het alleen zijn met de natuur en dat weken lang. Dat gevoel valt niet te omschrijven, je kunt het alleen ervaren. Verder wil ik al het moois dat ik tegenkom aanschouwen. Ik heb een leven lang in de bouw gewerkt en geniet intens van kerken en kathedralen. Vooral omdat ik weet wat een inspanning en inzichten het moet hebben gevergd om in die tijd zonder moderne technieken zulke indrukwekkende gebouwen te maken.” Geduld ook en daarmee is weer een brug geslagen naar de pelgrimage zelf. Zandbergen hoopt na zo’n honderd dagen zijn laatste stempel te halen in de Italiaanse hoofdstad. Met een leeg hoofd en tal van herinneringen in zijn hart geeft Zandbergen zich dan even over aan het tumult van de metropool. “De bedoeling is om nog een paar dagen in Rome te blijven en te stad te bewonderen”, besluit hij. Zandbergen is een geoefend wandelaar. Een favoriet traject van hem is dat bij de Roggebotsluis.