Column van de wethouder: Crisis + veerkracht = kans

Het was een aantal weken geleden. In het journaal werd een man geïnterviewd die op een viaduct stond met een omgekeerde vlag. Nee, hij was geen agrariër. Nee, hij was ook niet betrokken bij de Toeslagenaffaire. Nee, hij had ook geen last van aardbevingsschade. “Maar waarom staat u hier dan te demonstreren?” vroeg de journalist hem. Zijn antwoord was even ontluisterend als opmerkelijk. “ik demonstreer omdat ik bang ben dat de toekomstige generatie het minder goed krijgt. De overheid moet ingrijpen.” 

We komen juist uit een tijd dat de overheid zich juist moest terugtrekken en alles goedkoper moest. Zorg moest goedkoper dus laat concurrentie toe (weg ziekenfonds). Vervoer moest goedkoper dus het spoor maar privatiseren, en de post en energie etc. We komen met dit egoïsme van een koude kermis thuis want de rekening en de winst van alle bedrijven betalen we ook met ons allen en de overheid moet van ver komen om weer in te kunnen grijpen. Dat wordt immers verwacht. 

We staan met elkaar voor hele grote uitdagingen. Maar waar in vroegere tijden solidariteit en berusting hoogtij vierden en Nederland zich door de crisis worstelde in de wetenschap dat er weer andere tijden zouden komen, hebben we nu geen geduld en moet de overheid optreden.

De reactie van de demonstrant is niet geheel nieuw. Hoogleraar Beatrice de Graaf beschrijft dit mooi in haar essay ‘Crisis’. “Van de overheid als nachtwaker in tijden van crisis via de overheid als verzorger van burgers in nood werd de overheid nu steeds vaker gezien als hoofdverantwoordelijke voor de gehele ellende”. Als bezweerder van crisissen denk ik dat we de overheid overschatten. Men probeert te leren door het houden van weer een parlementaire onderzoek maar dat zal de tevredenheid in de samenleving echt niet vergroten. De oplossingen moeten door deskundigen en betrokkenen worden bedacht aan verschillende tafels. De veelheid van problemen vraagt om oplossingen buiten het bestuurlijke stelsel. Ik denk dat de stikstofcrisis beter opgelost kan worden door de agrariërs, de natuurbeschermers en de wetenschap zelf. Daar zit de kennis. Pas als ze er niet uitkomen dan kan de overheid met recht ingrijpen. De overheid moet mijns inziens waken voor de breuklijnen in de samenleving. Iedere crisis laat de ongelijke kansen zien in het onderwijs, de zorg, de economie en de tweedeling op de arbeidsmarkt. Iedere crisis geeft ook weer kansen en vraagt om denkvermogen. Dit zijn kansen die we ook nu moeten benutten. 

Kampen heeft veerkracht laten zien en er is veel saamhorigheid. We hebben dat gezien in corona tijd en met de opvang van Oekraïners. We kunnen als stad het verschil maken door samen de verantwoordelijkheid te dragen. Dit zijn de bouwstenen voor een nieuwe tijd. Als gemeente moeten we dit faciliteren door tijd en geld beschikbaar te stellen voor ontmoeting, het bouwen van huizen en het toewerken naar een nieuwe tijd. Het college heeft besloten om 20 miljoen vrij te maken om de toekomst samen in te gaan. Niet alles is wellicht direct op te lossen maar samen komen we best ver. Dan kunnen we elkaar vasthouden en kunnen we samen toewerken naar een tijd waarin we minder afhankelijk zijn van fossiele brandstoffen maar meer gebruik maken van natuurlijke bronnen, waarin we mensen ondersteunen die door het ijs zakken en het niet op eigen kracht redden, waar we een gave plek hebben om te wonen. Is het dan een generatie die het minder krijgt of is het een generatie die welvaart anders formuleert en is straks geluk weer heel gewoon?