Humor met een boodschap: Sociale mediavervuiling
· leestijd 2 minuten Algemeen(door Marcel Kalter uit IJsselmuiden)
De darkroom. Ja, ik weet waaraan je denkt. Maar op mijn leeftijd denk je eerder aan een donkere kamer waarin foto’s worden ontwikkeld. En één ding kan ik je meegeven. Toen de foto’s nog van het rolletje moesten worden gehaald, maakten we geen foto’s van een glas wijn met een borrelplankje op een terras. Dat was zonde van de foto en het bewaren en delen zeker niet waard. Nu komen ze te pas en te onpas op Facebook voorbij. Met een leuke tekst als ‘Even gezellig bijkletsen’ of ‘Beter dan dit, wordt het niet’…
De jeugd groeit op met de telefoon in de hand. Het is een onomkeerbaar proces. Dat tieners met getuite lippen en hun mooiste kleren aan voor de spiegel selfies maken, begrijp ik nog wel. Erbij horen is voor hen namelijk belangrijk. Honderden ‘likes’ op Insta geven een boost aan hun zelfvertrouwen. Maar ik begrijp geen zak van sommige berichten, die door mijn leeftijdgenoten worden geplaatst. Op de sociale media ben ik vooral een gluurder. Zelf plaats ik niet zo veel. Als ik iets tegenkom dat ik interessant vind om te delen, doe ik dat zeker. Ik verbaas me vaak over wat ik zie en heb daarover regelmatig discussies met Lucy. Als een van mijn jongens jarig is of zijn diploma heeft gehaald, zul je nooit een door mijzelf geplaatst bericht op Facebook of Instagram vinden. Waarom zou ik dat doen? Alle bekenden en dierbaren zijn natuurlijk op de hoogte en ik feliciteer en knuffel hem uiteraard ‘live’. Ik vind het niet interessant om dit met de rest van Nederland te delen. Trots als een pauw ben ik sowieso op mijn kinderen, bonuskinderen en hun aanhang. Dat hoef ik niet te delen. Ik zeg het ze liever recht in hun gezicht.
Lucy vraagt mij weleens of ze wat zal delen op Facebook en Instagram. Van mij mag het altijd. Ze vindt het namelijk leuk. Ik stel haar wel elke keer de vraag: ‘Waarom zou je het doen? Wat heeft een ander aan de foto’s van ons fietsdagje met de kinderen in de duinen van Schoorl?’ De ene keer plaatst ze het wel en de andere keer niet. Dat ligt aan de keer. Ze denkt er in ieder geval over na. Dat zouden meer mensen moeten doen. Ik denk dat het filmpje van de aanslag op Peter R. de Vries bijna eerder op de sociale media was geplaatst, dan dat 112 was gebeld. Dat vind ik te triest voor woorden.
Ik besef ineens dat mijn columns eigenlijk een tekstuele versie zijn van de berichten op Facebook, Insta en LinkedIn. Misschien zit je daarop ook niet te wachten. Dat mag natuurlijk. Samen kunnen we wel wat doen aan sociale mediavervuiling. Denk eerst na voordat je wat plaatst of deelt. En als je het de moeite waard vindt om te delen, laat je dan vooral door niets en niemand weerhouden…
