Gerards Coronakrabbels: Deel 55: VAR

Het coronavirus regeert. Dikwijls beseffen we nauwelijks wat we meemaken en verlangen we terug naar de goede tijden waarin we leefden als ‘God in Nederland’. Een periode die nog maar even achter ons ligt, maar toch zo ver weg lijkt. In de huidige moeilijke periode probeer ik wat verlichting te brengen met een reeks ‘Coronakrabbels’. Over alledaagse dingen in de wondere wereld waarin het coronavirus voorlopig nog steeds de dienst uitmaakt.

Onrecht. Ik kan er slecht tegen. Dat geldt uiteraard ook voor onrecht in de sport. Met de komst van de VAR zou het voetbal een stuk eerlijk worden, maar niets is minder waar. Het blijft een subjectieve manier van beoordelen. Iemand die achter een scherm zit en een situatie inschat. Overtreding of niet? Strafschop? Rode kaart? Een bal over de zijlijn of niet? Dat werd zondagmiddag weer eens duidelijk bij de topper tussen PSV en Ajax.

In Ierland denken mensen nog steeds met afgrijzen terug aan 18 november 2009. In de play-offs voor het WK 2010 werd het land vreselijk gepiepeld. In de verlenging bezorgde Williams Gallas Frankrijk een WK-ticket, maar het was een treffer met een dubieus sausje. Thierry Henry maakte opzettelijk hands, maar dat werd niet gezien door arbitrage. Vervolgens laaide de roep om het gebruik van tv-beelden op. Nederland nam vervolgens een voortrekkersrol in wat betreft de VAR.

Daarna werd de VAR in alle belangrijke competities ingevoerd. Het voetbal zou eerlijker worden, maar niets is minder waar. De VAR is en blijft een bron van subjectiviteit. In Engeland hadden ze dat al snel door. Ik was enkele jaren geleden in Liverpool, toen we nog niks te maken hadden met het vreselijke coronavirus. Ik zag tot m’n genoegen dat Everton een speelbal was van een wervelend Liverpool. 

Eenmaal terug in het zeer gemoedelijke Café Excelsior kreeg ik de Engelse voetballiefhebbers aan mijn zijde. In de Engelse kroegen stikt het van de tv-schermen, waardoor je kunt genieten van allerlei sportwedstrijden. In Café Excelsior was het niet anders. 

Mijn biertje werd opgepompt door een leuke barvrouw. Vervolgens liep ik met mijn versnapering naar een tafeltje. Ik keek naar een wedstrijd waarbij een speler werd weggestuurd met een directe rode kaart. Terecht? In eerste instantie zou ik zeggen van niet, maar in de vertraagde herhaling leek het of de betreffende speler een aanslag pleegde. In het café spraken ze er schande van. Ze waren helemaal klaar met de VAR.

Dat was en ben ik ook. Diverse keren heb ik gezien dat de VAR onbegrijpelijke beslissingen heeft genomen, terwijl de arbiter het prima had gezien. Ook in 2022 bemoeit de VAR zich met situaties waarover je kunt discussiëren. En daar is de VAR in mijn ogen niet voor. Laat de scheidsrechter scheidsrechter zijn. Iedereen kon in 2009 zien dat Henry in de wedstrijd tussen Ierland en Frankrijk hands had gemaakt. Daar is de VAR voor bedoeld. Beslissen over situaties die de scheidsrechter over het hoofd heeft gezien, maar waarover geen discussie mogelijk is. Niets meer en niets minder.

De huidige VAR voegt in mijn ogen niets toe. Eerder was er veel discussie over beslissingen van de scheidsrechters, nu gaat het over beslissingen van de VAR. Het is één pot nat. Ik pleit voor zuivere hulp, waarbij er geen ruimte is voor discussie. Doellijntechnologie en ja ook het systeem waarmee je perfect kunt zien of iemand buitenspel staat. Dat het soms gaat om slechts een millimeter, doet voor mij niet ter zake. Buitenspel is buitenspel. Het is zuiver. 

Zondag werd duidelijk dat we ook zijlijntechnologie nodig hebben. Was de bal nu wel of niet over de zijlijn? De arbiter dacht van niet. Het spel ging door en Ajax scoorde de winnende treffer. Ik zag de beelden. De bal leek dik over de lijn, maar even later bleek uit een andere camerapositie dat de bal toch niet helemaal de lijn had overschreden. De VAR wist het ook niet. ‘Waar zijn we mee bezig’, dacht ik. We doen onderzoek naar andere zonnestelsels, maar kunnen niet op een zondagmiddag in Eindhoven objectief bepalen of een bal over de lijn is geweest. Ajax vond het uiteraard best en PSV blijft met een onrechtmatig gevoel achter. Zo zijn we ruim 12 jaar na het Ierse debacle maar weinig opgeschoten.