Column Ik geloof het wel: God sterkte wensen

Ik werk als geestelijk verzorger in het revalidatiecentrum in Zwolle. Daar heb ik ervaren dat het ‘samen bidden’ een krachtig instrument is.

Dat klinkt wat oneerbiedig en zakelijk, want bidden is natuurlijk veel meer dan dat. Als je samen bidt, stel je een andere werkelijkheid centraal, stel je je open voor datgene wat het zichtbare en meetbare overstijgt. In een gezamenlijk gebed kun je behoeften en dankbaarheid verwoorden die je in het directe contact met de ander niet zo gemakkelijk uitspreekt. En daarmee dient bidden een doel, ook in het intermenselijk contact. Je legt gezamenlijk datgene wat je elkaar toewenst, en waar je een bepaalde onmacht in voelt, voor aan God, wat je daar ieder voor zich ook onder verstaan mag.

Als geestelijk verzorger had ik eerst een zekere schroom om mensen voor te stellen samen te bidden: gebed is nogal intiem en privé. Bovendien vind ik zelf dat gezamenlijk bidden ook een grote zorgvuldigheid en afstemming op de ander vraagt. Je kunt snel de plank misslaan in bewoordingen of sfeer. En in de korte contacten die ik als geestelijk verzorger heb, is een goed kennen van de ander niet altijd vanzelfsprekend.

Gaandeweg heb ik echter geleerd om wat drempels te nemen in het gezamenlijk gebed. Ik stel het sneller voor, en ben vrijmoediger geworden in het aansluiten bij de geloofstaal van de ander. En al doende heb ik geleerd dat samen bidden van grote betekenis kan zijn. Voor de ander, en voor mezelf. 

Het mooist en meest betekenisvol vind ik het, als de ander het gebed uitspreekt. Als ik een gezamenlijk gebed voorstel, vraag ik altijd of ik het gebed zal uitspreken, of dat de revalidant dat liever zelf doet. Meestal laat de revalidant het over aan mij. Maar soms ook wil de revalidant zelf het gebed uitspreken.

Vorige week had ik een gesprek met iemand uit de Achterhoek. Als jongeman had hij een auto ongeluk gehad, en hij kampte nog steeds met de gevolgen ervan. Hij was nu in de veertig, maar had nooit betaald werk kunnen doen. Zijn oorspronkelijke droom: -boer worden- had hij nooit kunnen verwezenlijken. Onlangs had hij opnieuw een operatie moeten ondergaan, om de gevolgen van het ongeluk draaglijk te maken. Daarvoor was hij nu aan het revalideren. We hadden samen een gesprek over zijn leven. Daarin kwam ook aan de orde, dat zijn geloof altijd van wezenlijke betekenis was geweest. Ik stelde voor te bidden en stelde de gebruikelijke vraag of ik zou bidden, of dat hij dat zelf wilde doen. ‘Ik kan het zelf wel’, zei hij. En in zijn gebedswoorden kwam er een zinsnede mee, die ik nog nooit iemand had horen bidden: hij wenste God sterkte met deze wereld, en de mensen die erin wonen. God sterkte wensen… Dat heeft me wel even bezig gehouden. Heeft God het zwaar in deze tijd? Heeft hij onze sterkte wensen nodig? Het strookt niet helemaal met mijn Godsbeeld: dat van een liefdevolle, eeuwige, dragende kracht die geen menselijke beperkingen heeft. Maar  -dacht ik later- die zich ook uit in de kwetsbare, liefdevolle, breekbare gang van ‘het kleine goede’  in ons leven en in deze wereld. En daar kan God best wat sterkte bij gebruiken. Het blijft natuurlijk menselijke taal waarmee wij over datgene wat ons overstijgt, spreken. En soms kan die verrassend zijn en aanzetten tot nieuwe invalshoeken en daarmee ook een appèl op ons doen. We moeten het samen doen; God en de mens. En het is daarin, vind ik, mooi als een kwetsbaar mens de kwetsbare God sterkte wenst. Want daarmee vraag hij ook om kracht voor het breekbare, het wankele goede in zichzelf. 

Anneke van der Velde
Voorganger Vereniging van Vrijzinnigen
veld5834@planet.nl