Humor met een boodschap: Alles min één
Algemeen(door Marcel Kalter)
Roder wordt-ie niet. Ik laat m’n auto langzaam naar het stoplicht rollen. Het miezert een beetje. Tussen de ruitenwissers door zie ik je staan. Op de fiets. Jij moet net als ik wachten. We zijn beiden op weg naar ons werk. Doordat ik je zie, schiet er van alles door mijn gedachten. Ik heb zo met je te doen. Niet omdat het regent. Nee, omdat je een verschrikkelijke tijd achter de rug hebt. In januari moest jij je vrouw voorgoed laten gaan. En blijf je alleen achter met beide dochters.
Jouw licht springt op groen. Terwijl je de brug op fietst, probeer ik me voor te stellen hoe jouw leven is veranderd. Maar dat lukt me voor geen meter. Ik kan me een leven zonder Lucy namelijk niet voorstellen. Nooit meer even naar de stad. Nooit meer gezellig een terrasje pikken. En nooit meer samen naar de voetbal. Hoezo nooit meer? Dat bestaat toch niet? Nou, dus wel. Ik besef het als ik jou zie fietsen.
Jij moet je leven weer oppakken. Daar is jammer genoeg geen handboek voor. Terwijl jouw leven even stilstaat, draait alles om je heen gewoon door. En dat moet jij ook. Samen met je dochters en de andere lieve mensen om je heen. Je hebt geen keus. Maar hoe vind je dat nieuwe ritme in je leven? In elke dag, in elk weekend en door het jaar heen? Gevoelsmatig heb je alles nog. Maar wel alles min één. Het lijkt zo’n makkelijke aftreksom. Maar dat is het niet. De uitkomst is voor iedereen namelijk anders. Is dit nou wat ze bedoelen met hogere wiskunde?
Oneerlijk. Dat lijkt het leven soms. Maar is het wel oneerlijk? Ik heb het antwoord niet. We zijn allemaal mensen die elke dag iets meemaken. Leuke en minder leuke dingen. De een krijgt meer voor de kiezen dan de ander. Dat zal altijd zo blijven. Volgens mij draait het om genieten en loslaten. Genieten kunnen de meesten wel. Maar loslaten? Loslaten is iets anders dan vergeten. Het gaat om het accepteren dat iets of iemand er niet meer is. Moet je dan alles loslaten? Natuurlijk niet. De mooie herinneringen mag je vasthouden. Nee, die moet je vasthouden. Met alles wat je in je hebt. Met een lach en een traan. Mijn moeder schreef in haar afscheidsbrief de volgende zin: ‘Ik zal jullie nooit vergeten en hoop ook dat jullie nog eens aan mij zullen denken. Zolang er over mij wordt gepraat, ben ik er uiteindelijk nog.’ En zo is het. Ik praat nog regelmatig over haar. Zo hou ik de mooie herinneringen overeind. Heerlijk toch?
Ik wens je ondanks het grote verlies een mooi jaar toe. Een jaar waarin de onmogelijke aftreksom moet worden opgelost: alles min één! Samen met je dochters en je dierbaren gaat het lukken. Met een lach en een traan. En op jullie manier. Dan is de uitkomst altijd goed. Daar kunnen jullie op rekenen.