Gedetailleerde ‘schrijfkunst’ van Bep Schilder in deel 2 ‘De Poort, de Paljas en het Meisje’
(door Huib Strengers)
KAMPEN – Eén ding moet direct gezegd worden na lezing van deel twee van ‘De Poort, de Paljas en het Meisje’, geschreven door Bep Schilder. In het boek weet ze zeer gedetailleerd de gebeurtenissen in het ouderlijk huis, haar verschillende verblijven in Ierland, Groningen en Kampen weer te geven. Als je het boek gelezen hebt, ben je goed op de hoogte van het leven van de schrijfster. In 2014 verscheen het eerste deel wat een autobiografische romantrilogie gaat worden. Zes jaar werkte ze aan deel twee en nu al weer achter de computer voor deel drie.
Wie de geschiedenis van de familie Schilder kent weet dat de Vrijmaking in 1944, afgekondigd in de Zuiderkerk in Den Haag door Klaas Schilder, desastreuze gevolgen heeft gehad in huwelijken, verlovingen en daarmee een breekpunt was in tal van families. Klaas Schilder was de broer van de grootvader van Bep. Haar ouders gingen, na de afkondiging van de afscheiding ieder een kant op. Na het overlijden van de vader van Bep Schilder keerde haar moeder terug naar de Hervormde (!) kerk. Bep werd een buitenbeentje in het streng gereformeerde klimaat, schrijft ze. “Als een beetje apart kind binnen het tienkoppige gezin heb ik me vaak eenzaam en onbegrepen gevoeld”. Haar vader was dominee in Utrecht, de geboorteplaats van Bep en werd in 1953 aangesteld als hoogleraar Oud Testament aan de theologische hogeschool (Vrijgemaakt) in Kampen. “De dwangbuis van kerkelijke wetten en voor mij meestal onduidelijke regels beangstigden mijn altijd naar vrijheid hunkerend ‘kunstenaarsgemoed’, schrijft in haar nieuwe boek.
Vader Schilder was geen makkelijke man, die er niet voor terugdeinsde zijn kinderen te slaan. Plaats van handeling was een ‘tussenkamer’ in het grote huis aan de Cellebroedersweg, schrijft Bep. Er tegenover stond al het beeld van de Paljas, (voorstellende een figuur uit het Napolitaanse volkstheater, vervaardigd door Andries P. Schaller) “Die Paljas, geplaatst in 1956, zat daar altijd maar zo stil, ik voelde mij met hem verwant, omdat hij net als ik een beetje ‘anders’ was. Wel deed het mij verdriet dat hij niet op zijn – dicht gegoten- fluit kon spelen”. Lees het volledige verhaal op www.brugnieuws.nl.