Spinnenwebben op de kerkdeur
Het was maandagochtend en ik was op weg naar de kerkenraadsvergadering van een van mijn gemeenten in Drenthe. Onze kerk daar staat dichtbij de monumentale dorpskerk. Een prachtig gebouw, waar uiteraard ook het nodige onderhoud aan plaats moet vinden. Er moet geschilderd, gerenoveerd, en op zijn tijd ook verbouwd worden.
Dat gebeurt door vrijwilligers die daar hun ziel en zaligheid in leggen en zich er het vuur voor uit de sloffen lopen. Deze keer zag ik een vrijwilliger bezig de toegangsdeur tot de kerk spinnenweb-vrij te maken met zo'n ouderwetse ragebol. Het was een prachtige donkergroene toegangsdeur die bijna een poort vormde; de hoofdingang van de dorpskerk. Ik vond het wel een mooi beeld. Hoe iemand toegewijd en zorgvuldig de toegang tot de kerk vrij maakt van spinnenwebben. Zodat het oude vuil, de tekenen van niet meer bij de tijd zijn, weg worden gepoetst en de ingang fris en vrij wordt gemaakt voor een ieder die de kerk wil binnengaan.
Ik groette de vrijwilliger die daar zo druk mee bezig was. Maar ze hoorde me niet en ze zag me niet… Ze ging te zeer op in het werken met de ragebol, het afstoffen van alle planken en plinten, en het soppen van de hoekjes en gaatjes van de ophanging van de deur. Ze stond met haar gezicht naar die deur, dus het was ook logisch dat ze mij niet zag. En zo zag ze nog meer niet. Een eindje verderop botste een scooter bijna tegen een meneer die zijn hondje uitliet. Ik dacht dat ik het gebruikelijke tafereel zou zien van een man die binnensmonds mopperend zijn weg vervolgt, en een scooterrijder die niet op of om kijkt. Maar deze keer stopte de jongen op de scooter, maakte zijn excuses en informeerde of de man erg geschrokken was. Er ontspon zich een gesprek op die grauwe maandagochtend.
Ook zag de vrijwilliger van de kerkdeur niet, hoe een straat verderop een ongedocumenteerde zijn rugzak na een nacht buiten weer inpakte, om een dag in te stappen die hetzelfde zou brengen als de vorige: helemaal niets. En ze zag ook niet dat er een vrouw voorbij fietste, op weg naar het hospice, om daar mensen te verzorgen die spoedig zouden overlijden. En zag ik ze wel? Druk in mijn hoofd met de agenda voor de kerkenraad, en alle dilemma's die aan de orde zouden komen. Eigenlijk zag ik die mensen ook niet echt…
Gaat het zo niet vaak in de kerk? We zijn druk met het oppimpen van de kerk en het interieur, we zijn druk met vergaderen in kerkenraden en commissies, en ondertussen zien we niet de plekken en momenten waar geloof, hoop en liefde in praktijk worden gebracht, of in praktijk gebracht kúnnen worden.
Laten we die spinnenwebben maar eens laten hangen. Laten we die kerkenraadsvergadering maar eens overslaan. Om op zoek te gaan naar waar het wérkelijk om gaat in mensenlevens en waar een glimp van geloof, hoop en liefde zichtbaar is of gebracht kan worden.
Anneke van der Velde, voorganger Vereniging van Vrijzinnigen
veld5834@planet.nl