Het portret van Kampen: Jeroen Kale
(door Jeffrey Wakanno)
Het is een tijd waarin maatregelen mondjesmaat versoepeld worden, mensen mogen de winkels weer een beetje bezoeken en het is een ander soort drukte geworden aan de Oudestraat. Er zijn er die netjes wachten tot ze aan de beurt zijn en er zijn er die kwaad wegfietsen omdat ze het geduld niet meer op kunnen brengen. In dat tumult kom ik Jeroen Kale (50) tegen, en ik stel hem de voor deze rubriek gebruikelijke vraag: ‘waar word je gelukkig van?’
Waar word je gelukkig van?
“Ik zou wel heel graag weer wat muziek mogen maken, weer optreden. Al een jaar zitten we zonder, en een beetje oefenen lukt me ook te weinig. Je mag niet met een groep mensen in een ruimte, we zijn met z’n zessen, dus dat wordt hem niet.
We zouden begin april in de Stadsgehoorzaal spelen, maar ja, dat is al verplaatst naar oktober, alleen omdat je niet kan oefenen.”
Wat speel je zo als ik vragen mag?
“Ik zing in een band, we stonden laatst ook in de Brug bij de vijf vragen, waar we vertelden over ons nieuwe muziekproject: ‘No Brakes at the Movies’.”
Hoe ziet je dag ervoor de rest uit?
“Ik werk voor een bedrijf dat materialen levert aan scholen. En dat is ook wel een kwetsbare groep, waar je niet zomaar naar binnen mag. Dus ik doe nu veel achter de computer. Via internet en via teams en hoe heet het ook allemaal…
Daar word het echt minder leuk van hè, ja weetje, als je echt met elkaar spreekt, dan zie je gewoon lichaamshouding. Je weet hoe iemand is, je hoort meer in de tone-of-voice, het is gewoon, ja vind ik, dit is een surrogaat.
Maar het is even niet anders. Wel blij dat het er is, want anders kon je niks.”
Kom je uit Kampen?
“Ja ik ben opgegroeid midden in de Oudestraat. Ik heet Kale van achternaam, en daarvan zijn er heel veel in Kampen. Vroeger had je heel veel winkels van een Kale in Kampen. Nu iets minder, maar je had er vroeger in de Oudestraat, ik denk wel zes of zeven. Een brillenwinkel, een fietsenwinkel, damesondergoed, twee horloges, dat soort winkeltjes.”