Rust zacht allemaal
Als je geboren wordt, ga je een keer dood. Dat is de enige zekerheid, die we als levende wezens hebben. En hoewel ik niets met bijgeloof heb, was week 13 van dit jaar er eentje met een zwart randje. Deze week stond namelijk in het teken van afscheid nemen. De bekendste was Bibian Mentel, die op 48-jarige leeftijd haar laatste adem uitblies. Het gros van Nederland kent het verhaal van haar indrukwekkende leven.
Thuis hakte het overlijden van onze Koos er behoorlijk in. Waar de meeste spuiten in deze coronatijd redding moeten bieden aan onze zwakkere medemens, moest mijn bonuskonijn door een spuitje uit zijn lijden worden verlost. Het blijft bijzonder hoe je je aan zo’n beestje gaat hechten.
Op de plek waar zijn hok stond, hebben de kinderen hem begraven. Van de medewerkers van de dierenkliniek kregen we een kaartje om ons sterkte te wensen met het verlies van Koos. Daaraan toegevoegd een buisje met de laatste haartjes, die waren weggeschoren om de spuit te kunnen zetten. Dit hebben wij ervaren als een geweldig gebaar uit onverwachte hoek.
En dan waren daar twee markante Kampenaren, die het aardse bestaan vaarwel moesten zeggen. Bij beiden had ik sterk de behoefte om ze de laatste eer te bewijzen. Dat ze bij KHC goed feest kunnen vieren, wist ik al wel. Maar dat ze met z’n allen op een mooie, indrukwekkende manier afscheid kunnen nemen, heb ik nu ook ervaren. KHC’ers zijn gewoon een hechte familie.
Een toekomstig bezoek aan dit voetbalpark zal voor mij nooit meer hetzelfde zijn. Normaal gesproken staan enthousiaste fans met kloppende harten de voetballers aan de zijlijn aan te moedigen. Deze week stond op de middenstip de kist van een man met een blauw-wit hart. Een hart dat helaas nooit meer zal kloppen.
De andere man lag opgebaard in De Bastaard. Ik denk dat ik hem zo’n drie weken geleden nog een appje heb gestuurd, omdat ik had gehoord dat het niet zo goed met hem ging. Ik hoop dat hij die nog heeft gelezen. Hij heeft in ieder geval niet meer de kracht gehad om erop te reageren. Elke keer als ik nu een hapje in De Bastaard ga eten, zal hij in gedachten even voorbijkomen. Dan zie ik die olijke kop van hem zo weer voor me. Jammer dat hij maar 55 jaar mocht worden. Gelukkig is hij van mening dat hij een mooi leven heeft gehad.
Tijdens een condoleance gaat het in de rij trouwens nooit over wat de overledene heeft bereikt, maar des te meer over wie hij of zij is geweest. Het draait vooral om liefde en respect. Iedereen lijkt te beseffen dat-ie vroeg of laat ook aan de beurt is. Maak er daarom elke dag wat moois van. Misschien is dit wel een passende spreuk om mee af te sluiten: neem het leven niet te serieus, je overleeft het toch niet!