Wa'k nog wol zegg'n... Joop Diender
‘Unie(k) en onverzettelijk’
(door Jac Ruiten)
In deze rubriek gaat Jac Ruiten maandelijks in gesprek met een markante Kampenaar.
Ik sta voor de deur van een statig herenhuis aan de 'La Sa..' zoals dat in de volksmond heet. Boven de voordeur prijkt een gehaakt kleed met een botter! Dat herinnert aan de afkomst van de bewoner, die het leven en werken op een botter aan den lijve heeft ondervonden op de KP61 van zijn vader. Ik ben te gast bij Joop Diender.
Joop is trotse vader van 3 kinderen en 5 kleinkinderen, ex commando, elfstedentochtbedwinger en was meer dan 30 jaar uitbater van café de Unie, die hij samen met zijn, helaas ontvallen vrouw Annie, op unieke wijze runde. Zij namen het destijds over van de vader van Annie. In de volksmond 'De Schele' genoemd omdat hij een glazen oog had. En meteen komt de eerste anekdote uit de mouw. Vroeger moest men 80 ogen halen bij een kaartspel. Schele Jannes won bij gelijke stand want het glazen oog was er een extra!
Duzend Kipp'n
De opa van Joop was drie jaar toen zijn ouders Schokland vaarwel zeiden en op de KP1 richting Brunnepe zeilden en daar hun domicilie vonden. Joop groeide op als jongste in een gezin van 10 aan de Keutersteeg. (Hoek Dorpsstraat en Reijersdijk). Met zo’n kleine duizend kippen in de achtertuin! Ik zeg tegen hem: Best een groot gezin dus”. Waarop Joop de nu al legendarische woorden uitspreekt:” Schokkers hè , die will’n veuruut”! Twee zomers voer hij mee op de botter van zijn vader, kwam in de baggerwerken terecht en belandde na zijn diensttijd met vrouw Annie uiteindelijk in café de Unie. Op mijn vraag waarom het caféleven hen zo aantrok antwoordde Joop: “Wij vonden het allebei boeiend om dagelijks met mensen van allerlei pluimage om te gaan.”
Caféleven
De beginjaren verliepen best wel stroef. Ze hadden b.v. geen vergunning om sterke drank te schenken. 14 % max!! Heel af en toe deed men dat stiekem omdat er toch wel een redelijke schare aan liefhebbers om bedelde. De borrel werd geschonken in een bierglas, in een teug geleegd en daarna in de dakgoot verstopt! Er was regelmatig controle door de politie. Tot de bode van het stadhuis destijds vanuit zijn hoge positie de fles spotte.
“Weet ie wel dat er een flesse jenever in de dakgeute leg?", Informeerde hij quasi onwetend!? “Oh bedankt wist ik niet meer.” Was het antwoord.
Jaren later werd de vergunning alsnog verleend. Maar het café moest met 1 meter worden vergroot anders voldeed het niet aan de vereiste afmetingen. Koninginnedagen en later carnaval waren echte feesten en op zaterdagmiddag zat het café bomvol met vooral klaverjassers! Verknocht aan het spel kwam zelfs de brugwachter tijdens zijn dienst naar de kroeg om te kaarten. Joop moest dan in de gaten houden of er een schip in aantocht was. Rechtvaardig, duidelijk en respectvol wist hij zijn café te vrijwaren van oplopende pofschulden en onruststokers. “Wegweez’n en nooit meer terug koom’n”, was dan het vonnis!
Gewoon Döörgoan
In 1955 genoot Joop zijn opleiding als commando in Roosendaal. Daar heeft hij nooit spijt van gehad. “Niet zeur’n gewoon döörgoan”, is zijn motto. En dat gaat gepaard met discipline en doorzettingsvermogen. Een plasje 's nachts werd niet door hem in looppas uitgevoerd met als gevolg 14 dagen lang dag en nacht met een ijzeren helm op doorbrengen. Ook leerde hij hoe je een locomotief moet besturen. Hij is nog steeds een trouwe bezoeker van de jaarlijkse reünie.
Discipline en doorzetten bracht hem ook tot het volbrengen van twee elfstedentochten. De zware van '63 mocht hij niet volbrengen. Hij werd uit veiligheidsoverwegingen van het ijs gehaald. Uit zichzelf had hij dat niet gedaan. Als medeoprichter, prins en grootvorst van carnavalsvereniging d'Uidelvers beleefde Joop menig uitbundig feest! Maar als hij aan het werk was werd er niet gedronken! Dat is ook zijn uitdrukkelijk advies aan beginnende horeca ondernemers. "Zorg dat je hoofd helder blijft”!
Buut'n
Joop is een buitenmens, hij geniet van zijn boot, mag graag fietsen en als vrijwilliger werkzaam aan de haven, bij Ventura, bij Speeltuin Zuid enz. Daar voert hij dan voornamelijk lasklusjes uit. Altijd bezig, en als het even kan buiten zijn. Dat ontbreekt teveel in dit digitale tijdperk! Toch zit hij ook wel binnen en maakt prachtige miniaturen in flessen. Voornamelijk scheepjes! Hij heeft een vast dagritme half negen opstaan en elf uur naar bed. En tussendoor veel doen: "De electrische fiets op 4!! en dan noar buut’n!"
“Wat zou je nog willen doen?”, vraag ik hem. “Een reis naar St. Petersburg of Moskou, maar niet alleen”, voegt hij er nog snel aan toe. “Ie bin pas 85!” zeg ik lachend tegen hem “det kan nog makkelijk!” “We zull’n wel zien. Ik bin een tevreden mens al mis ik mien vrouwe wel heur”, zegt hij wat weemoedig. “Maar goed, gewoon döörgoan”, herhaalt hij zijn lijfspreuk nog eens.
Een markante Kampenaar zit tegenover me, niet klagen je moet het leven nemen zoals het is...... Was en is getekend te Kampen....Joop Diender.