Marcel Kalter
Marcel Kalter foto aangeleverd

Humor met een Boodschap: Het Paardenmiddel

Algemeen

(door Marcel Kalter)

Mensen willen alles verklaren. Bijna alles. Waarom gebeurt dit? Of hoe komt het toch dat? We willen dingen begrijpen. Dat geeft namelijk een goed gevoel. Ik ben van mening dat toeval niet bestaat. Alles gebeurt met een reden. Maar niet altijd met een verklaring. Soms is er geen verklaring te geven. Zelfs met de beste wil van de wereld niet. Het gebeurt gewoon. En wat daarna achterblijft, is verbazing.

Laatst kwam ik een indrukwekkend filmpje op YouTube tegen. Het is echt de moeite van het kijken waard. Als je ‘Amazing Peyo’ zoekt, kom je het direct tegen. De 3 minuten laten een onuitwisbare indruk achter. Zo mooi. Het gaat over een paard met bijzondere gaven. Op het eerste gezicht is er niets bijzonders te zien. Peyo is een 14-jarig paard, dat vol energie door de wei rent en springt. Net als andere paarden. Maar Peyo heeft een ongelooflijke connectie met bepaalde mensen. Vooral met mensen die ziek zijn. Twee keer per maand gaat ze met haar verzorger naar een ziekenhuis of verpleeghuis om mensen een goed gevoel te geven. Mensen die vaak al met de dood in de schoenen lopen. Waar ze in de wei als een dolle tekeergaat, straalt ze bij die mensen de rust uit van een boeddhistische monnik. Niemand geeft aan waar ze naartoe moet. Ze loopt over de gang en voelt aan waar haar aanwezigheid op dat moment het meest nodig is. Ze beslist dus zelf welke deur ze opent en welke niet. Een soort zesde zintuig lijkt de doorslag te geven. En als ze een kamer binnengaat, is de connectie met de patiënt bizar. Mensen leven even helemaal op. De artsen begrijpen er niets van, maar beseffen dat het goed is. De aanwezigheid van Peyo heeft een positieve invloed op de stemming en het welzijn van de mensen. Elke keer weer. Is dit te verklaren? Nee. Is dat erg? Natuurlijk niet.

Ik vind paarden indrukwekkend. Pony’s gaan nog wel. Maar die grote paarden, daar heb ik wel ontzag voor. Toch kan ik het niet laten om ze even te aaien als ik langs een weiland fiets. Ik stap altijd af om wat vers gras te plukken en ze dat te voeren. Daar geniet ik van. Soms heb ik een connectie met het paard. Dat voel ik. Maar hoe het paard naar mij kijkt? Geen idee. Waarschijnlijk ziet het mij als een 51-jarige malloot. Met z’n verse gras. Ik hoor ‘m al denken: ik sta in de wei man, ik heb gras genoeg! En wat ie ook denkt, ik vind het goed. Het is een feit dat paarden bijzondere dieren zijn. Ze worden zelfs ingezet om mensen en teams te helpen om bepaalde problemen op te lossen. Paardencoaching heet dat. Vaak succesvol, maar niet te verklaren. En dat hoeft ook niet. Omdat het gewoon goed is. Goed zoals het is. Punt uit!

Nick de Vries

Nick de Vries