Zand erover!

(door Marcel Kalter uit IJsselmuiden)

Mijn auto is wit. Besmettelijk wit. Misschien wel de ideale auto voor een wasstraat. Maar ik weiger ‘m er elke week doorheen te jakkeren. Dat loopt me net iets te veel in de papieren. Soms ontkom je er niet aan. Omdat de representatieve uitstraling ver te zoeken is. Dan moet je wel. 17 maart was zo’n dag. Een zandstorm in de Sahara bleek de grote boosdoener.

Het blijft een bijzonder natuurverschijnsel. Meer dan 3.500 kilometer legt het woestijnzand af. Op kilometers hoogte. En alleen als de ‘wind’ goed staat. Het zorgt voor vieze ramen en auto’s. Maar ook voor prachtige zonsondergangen. Ik denk dan meteen aan vogels, die in zo’n zandwolk terechtkomen. Zelfs een trekvogel trekt dat niet. Want het kan gaan om heel veel zand. Het leek wel of de woestijn 17 maart al haar zand was verloren. Op mijn maagdelijk witte auto. Zo veel zand dat Gert van der Vijver, alias de Zandtovenaar, er met gemak een kunstwerk van had kunnen maken. Ik kom niet veel verder dan het schrijven van ‘vies’ met mijn wijsvinger. Ook mooi.

Wat zou het geweldig zijn als dit met veel meer dingen zou kunnen. Dat we het via de lucht kunnen verplaatsen om het honderden kilometers verderop te laten neerkomen. Liefde en vrede zijn dan eerst aan de beurt. Maar hoe dan? In heel Nederland gaan we knuffelen. Met z’n allen. Ongegeneerd knuffelen. Omdat het weer kan. We knuffelen net zo lang tot ons koude kikkerlandje is bedekt met een warme deken van vrede en liefde. En dan mag het gaan waaien. Heel hard waaien. Een opwaartse westenwind. Zodat de deken kilometers wordt opgetild en meegevoerd naar de Oekraïne en Rusland. Daar gaat het dan regenen. Echt regenen. Geen bommen en raketten. Nee, dit keer gewoon regenwater. Zoals het hoort. Grote druppels gevuld met vrede en liefde. Iedere Rus en Oekraïner wordt getroffen door zo’n druppel. Waardoor ze allemaal beseffen dat het zo niet langer kan. Het echt anders moet. En wel meteen. Dat betekent het eind van de oorlog. Goh, was het maar zo’n feest…!

Zo werkt het helaas niet. Ik zou weleens een weekje met Poetin mee willen lopen. Om na te gaan wat zo’n man nou werkelijk bezielt. Een kijkje nemen achter de schermen. Van dit waardeloze toneelstuk. En dan hoop ik dat hij z’n tekst kwijt is en dat ik hem mag souffleren. Dan wijk ik van het script af. Da’s een feit. In de hoop dat hij de draad oppakt met de door mij verzonnen tekst. ‘Het was één groot misverstand. Het is mooi geweest. Stop de oorlog. Nu…!’ Nou, vergeet het maar. Want wat er ook op zijn pad komt, hij blijft zijn kop in het zand steken. Laat hem dat dan maar letterlijk doen. Doen wij de rest. Zand erover! Heel veel kuub zand. Voor deze ene keer doe ik mee...