Afbeelding
Tekst: Bas Nijhof / Henk, Niels en Maarten tijdens de reünie.

Column: #16vooraltijd // Kamp Alto (editie 1)

Kampenaar Bas Nijhof, onder andere bekend als zanger van Nou En, zat op het Zwolse Greijdanus en kijkt in aanloop naar de examens terug op zijn examenjaar vijfentwintig jaar geleden. Na een reünie van leden van de schoolband bij hem thuis komen herinneringen en muziek los. De columnreeks eindigt met de release van de single 'Zestien voor Altijd' op 12 mei.

"Er zitten er vier op mijn bank: alumni van het Greijdanus College in de jaren ‘90. Ik heb ze gebeld. Vijfentwintig jaar daarvoor namen we afscheid van de middelbare school. We waren niet per sé klasgenoten, maar deelden de passie voor muziek: we speelden een actieve rol in de jaargang ’95-’96 door op te treden op feestjes. We deden dat in bands. Daarmee begaven we ons in ‘Kamp Alto’, de tegenhanger van ‘Kamp Gabber’. Er was onderscheid in kleding en onbegrip over elkaars muzieksmaak, maar vijandig werd het zelden.
Maarten, Niels, Daan, Henk en ik. Mannen uit een tijd dat de eerste Djayden en Jax nog geboren moesten worden.

Greijdanus was in die tijd de school waar je als Gereformeerd vrijgemaakte uit de grote Zwolse regio moest wezen. Met voorportalen tot in Meppel en Hardenberg grepen de tentakels van de school ver om zich heen. Ikzelf kwam uit Hoogeveen, Maarten uit Heerenveen en ik had klasgenoten uit Lelystad en Apeldoorn. Niels, Daan en Henk komen uit Kampen.

Hoewel de vrijgemaakte saus er dik op lag, ervoer ik het regime nooit als streng. Ik kan u verklappen dat er soms stevige krachttermen door de aula schalden bij verloren tafelvoetbalpotjes. Werd men daar op aangesproken? Wellicht. Maar niet op straffe van het plein vegen.

We zaten weliswaar niet bij elkaar in de klas, maar troffen elkaar sowieso tussen lesuren door bij elke uitgang om gehaast te roken. Man, wat rookten we veel. Stonden we sjekkies pielend, klaren bietsend, tuffend op stoeptegels te kleumen, terwijl we samen aan oortjes van walkmans hingen om de laatste Levellers-plaat te horen. Ik noem geen tabaksmerken, behalve Barclays. Omdat Daan dat rookte als enige in de historie van het middelbaar onderwijs. De mannen die hier op de bank zitten zijn gestopt, of willen in ieder geval die indruk wekken voor het thuisfront. Wel vinden een aantal het prettig om af en toe een luchtje te scheppen op het balkon.
Aftasten hoeft eigenlijk niet. We praten elkaar bij over ons levensverloop en al snel vliegen herinneringen over tafel. We ouwehoeren alsof we op het schoolplein achter Campus 5 tegen een muurtje hangen.
"Misschien kunnen we wat muziek maken?" stelde ik bij de uitnodiging. Iedereen heeft zijn instrument meegenomen, behalve Daan die al een tijd geen bas meer speelt. Die heb ik gelukkig nog staan. Henk - de drummer - speelt cajón. Muzikale chemie heeft geen houdbaarheidsdatum: muziek vult de ruimte."

Lees ook deel twee: Column: #16vooraltijd // volmaakt ongelukkig.

Mannen uit een tijd dat de eerste Djayden en Jax nog geboren moesten worden