Afbeelding
Foto: Thamar fotografie.

Humor met een boodschap: Asjemenou

Algemeen

(door Marcel Kalter)

Het leven zit vol verrassingen. Tante Willy, de oudste zus van mijn moeder, is 9 februari overleden. Dat was geen verrassing, maar haar verzoek wel. Bij tante Willy hoort ome Bertus. Die zit vanaf 2009 in een urn. Ik hoor het haar eind vorig jaar nog zeggen: ‘Ik zou het heel fijn vinden als jullie ons straks samen willen uitstrooien.’ Die laatste wens laten we binnenkort uitkomen.

Ome Bertus staat hier geduldig op te wachten. In de urn bij ons onder de trap. Op 8 maart heb ik ‘m van het appartement van tante Willy naar ons huis gereden. Met afstand de meest bijzondere passagier die ik ooit in mijn auto heb gehad. Een zware urn. En glad dat-ie is. Het spookte even door mijn hoofd. Het zou toch wat zijn als ik ‘m nu uit mijn handen laat glippen. Die veeg ik nooit meer bij mekaar. Ik zette de urn op de stoel naast me. Toen ik wegreed klonk er een piepje. Ik had mijn gordel toch omgedaan? Door het gewicht van de urn dacht mijn auto dat er iemand naast me zat. Ik moest ome Bertus dus ook de gordel omdoen om van het irritante piepje af te komen. Tijdens de rit keek ik een paar keer opzij. Mijn oog viel op de enige zekerheid die we hebben. Zo eindigen we namelijk allemaal. Of onder de grond. Waarom kunnen we niet een beetje liefdevoller en respectvoller met elkaar omgaan als we uiteindelijk zo eindigen? Ik begrijp er soms echt geen zak van.

Voor de zomervakantie gaan we tante Willy en ome Bertus uitstrooien. Ergens langs de Melmerweg in het Kattendiep. Ze kwamen er vaak op de fiets. Even wat eten en drinken op een bankje dat daar staat. En lekker uitkijken over het water. Ze had ons uitgelegd waar het is. We zijn er laatst heengereden. De plek is dus bekend. De datum nog niet. Hoe we het gaan doen ook niet. Strooien met zout en peper kan ik wel. Maar met as heb ik geen ervaring. Ik kan wel verzinnen dat de wind een grote rol speelt bij het uitstrooien. Iets om zeker rekening mee te houden. Na 13 jaar gaan we ome Bertus binnenkort eindelijk bevrijden uit zijn urn. Als de geest uit de fles. Misschien gaan we de as van mijn tante en oom wel vermengen. Ze nog één keer bij elkaar brengen. Om ze daarna samen uit te strooien over het water van het Kattendiep. Een mooie afsluiting van hun leven. Precies zoals tante Willy het wilde. Het zal voor ons een bijzondere ervaring worden. Eentje om nooit te vergeten. Weet je trouwens dat het woord verrassing vaak fout wordt geschreven? Met één r. Dan staat er verassing. Iets minder leuk. Dat betekent namelijk: in as doen overgaan of cremeren. Als iemand het zo schrijft denk ik als schrijver: asjemenou! Mijn uitroep van verbazing…

Nick de Vries