Boerderij van de familie van mevrouw Hoogers-Veneman.
Boerderij van de familie van mevrouw Hoogers-Veneman. Foto: Aangeleverd.

Verhalen uit Groot-IJsselmuiden: editie Tweede Wereldoorlog (verhaal 1)

Algemeen

(door Robert van den Belt)

De Tweede Wereldoorlog is al meer dan 77 jaar geleden. We leven al 77 jaar in vrijheid. Een gegeven dat niet altijd vanzelfsprekend is, getuige de situatie nu in Oekraïne. In het boek ‘Historische blunders (De grootste vergissingen uit de geschiedenis)” van Stephen Weir beschrijft hij de uitspraak van schrijver en filosoof George Santayana: “Wie het verleden vergeet is, gedoemd het te herhalen” Wat kunnen wij hiervan leren? 

In deze drie verhalen uit de rubriek verhalen uit Groot-IJsselmuiden nemen we u mee naar drie kernen uit deze voormalige gemeente en dan naar de periode 1940-1945. Drie mensen vertellen hun verhaal. Een persoonlijke beleving uit de Tweede Wereldoorlog. Eigenlijk een persoonlijke boodschap voor de toekomst van vrijheid in Nederland. Wat maakten zij mee en hoe gingen ze daarmee om?

IJsselmuiden: 
Mevrouw Hoogers-Veneman

Op een mooie lentedag reed ik naar Kampen. Ik parkeer mijn auto bij woonzorgcomplex ‘De Amandelboom’. Daar heb ik afgesproken met Jolien Huisman. Wat deze ontmoeting voor mij leuk maakt, is dat Jolien in mijn opleidingstijd tot meester, mijn stagebeoordelaar was. Jolien stuurde mij een aantal maanden terug een berichtje, waarin zij vertelde dat zij elke dinsdag even op bezoek ging bij Mevrouw Hoogers-Veneman. We lopen naar het appartement en bellen aan. De deur gaat open. “Ga maar zitten, waar zullen we het over hebben? Zullen we het hebben over de oorlogsjaren?”
Mevrouw Hoogers-Veeneman woonde tot 1944 op de plek waar nu de Oosterholthoeve staat. Daar stond toen een boerderij. Zij woonde daar tot haar tiende. Op haar tiende overlijdt haar vader en is mevrouw Hoogers-Veeneman wees. Zij komt later dat jaar te wonen aan de Plasweg bij haar zus. Het huis staat er nog steeds met op de achtergrond de landerijen richting de Koekoek. In de voortuin de begraafplaats.
“Ik kan mij nog goed herinneren dat ik op school zat. We hadden in die tijd een meester. Hij had de leeftijd om naar Duitsland gestuurd te worden voor de Arbeitseinsatz. Op een gegeven moment reden er Duitsers over de Dorpsweg, er was volgens mij een razzia gaande. De schoolmeester was zich nog niet bewust van het gevaar, toen een juffrouw van een andere klas de klas in kwam. Ze vertelde de hoofdmeester over de razzia. De hoofdmeester doet het raam open en rent over de landerijen naar een veilig heenkomen. Toen zaten wij daar in een klas zonder meester. Op een gegeven moment liep ik naar de Plasweg. Mijn zwager was het straatje naast het huis aan het vegen. Op de Plasweg liepen voor ons huis mannen in een rij met hier en daar Duitse soldaten. Mijn zwager wist niet hoe hij weg moest komen en dook tussen de stokbonen, daar konden ze hem niks maken. Met op de achtergrond een omgevallen bezem in het straatje. Mijn zwager had geluk, maar er was ook een oudere man met zijn zoon aan het werk op het land. Zijn zoon wilde vluchten, maar dat lukte niet. Een Duitser schoot hem zo neer.” www.Wo2slagchtoffers.nl weet ons te vertellen dat het gaat om Johannes Kalter. Op de verjaardag van zijn vader vielen de Duitsers tijdens een razzia zijn tuinderij binnen. Tijdens een ontsnappingspoging werd Kalter neergeschoten. Hij overleed in het Kamper ziekenhuis. WO2slachttoffers. (z.d.).
Ik vraag mevrouw of het moeilijk is hierover te praten. “Dat is niet moeilijk. Ik heb een goed hoofd en als kind kende ik geen angst.”

Lees ook: Verhaal 2: Mevrouw van de Wetering op Kamperveen

Lees ook: Verhaal 3: Mevrouw Rigterink, Wilsum

Nick de Vries

Nick de Vries