Freelancer De Brug vertrekt naar Bulgarije (3): ‘Maar wat doen we met de kinderen?’

Door Alex de Jong @ Attest Communicatie

We leven in een omgekeerde wereld. Doorgaans fladderen kinderen uit en blijven ouders met een ‘empty nest’ zitten. Nu gaan Elise en ik het nest verlaten en laten we de kinderen ‘aan hun lot over’. Of toch niet?

Zeker, ze moeten iets van opluchting hebben gevoeld, toen hun moeder - nog tijdens onze eerste vierdaagse trip naar Bulgarije, vorig jaar september - een WhatsApp-bericht stuurde met de legendarische woorden: ‘Nou, Bulgarije wordt het zeker niet!’

Onverschillige norsheid
Dat bericht was een opeenstapeling van diverse factoren. 1: de realisatie dat moeder voor een avontuur kiest, terwijl haar kroost nog lang niet aan uitvliegen denkt. 2: de ‘cultuurshock’ en de armoede in Bulgarije, de slechte staat van menig huis (waar dan toch mensen in wonen). 3: de ogenschijnlijke onverschillige norsheid van ‘de Bulgaren’, waar we gastvrijheid hoopten te vinden (gelukkig werd dat een maand later rijkelijk gecompenseerd tijdens onze tweede trip!). Je begrijpt: dit alles maakte dat ze niet bijster enthousiast was over onze mogelijke verhuisplannen.

‘Lekker makkelijk’
De jongens waren ‘blij’ dat hun moeder zich toch niet in een idioot avontuur met hun stiefvader zou storten. De jongste (19) bekende dat hij had verwacht minstens tot zijn 22e levensjaar bij ons te wonen, dus onze plannen conflicteerden behoorlijk met zijn toekomstvisie. De oudste (21) liet zich er nauwelijks over uit, zodat ik denk dat hij het vooral ‘lekker makkelijk’ vindt dat wij er nog zijn. Zo is het avondeten altijd op tijd klaar en wordt zijn was nog altijd voor hem gedaan.
Maar: na dat berichtje hadden Elise en ik nog enkele dagen kunnen praten, bomen en dromen. Onze conclusie: we hebben Bulgarije niet de kans gegeven die het verdient. Dus zouden we in oktober terugkomen.

Volwassenheid
Die tweede kennismaking was als een warm bad. Dus toen we in oktober een bod deden op een huis in het zuiden - nabij Griekenland en Turkije - werd het de jongens duidelijk dat onze plannen heel serieus zijn. Help! Dus bedachten we voor hen een plan om in ‘ons Kamper huis’ te kunnen blijven wonen. Door nu alvast te sparen voor de hypotheeklasten die zij vanaf maart 2024 samen zouden moeten ophoesten. Met nog een extraatje van ons erbij ter ondersteuning. Want natuurlijk voelen we ons verantwoordelijk voor de jongens.

Een afspraak: we komen met regelmaat terug. Voor werk. En Elise voor de kinderen. Maar ik zal niet meer voor ze te koken. Dat moeten ze onderhand zelf kunnen. Deed ik ook op mijn negentiende, toen ik Friesland verruilde voor het Kamper studentenleven. En mijn jongens waren met negentien jaar eveneens uitgevlogen. Kortom: het is tijd, jongens! En ja, ik weet het, ik heb makkelijk praten. Ik ben hun vader niet. Daarom behandel ik ze voor wat ze zijn: stiefkinderen. Dus mogen ze er gewoon blijven wonen.

Alex de Jong is tekstschrijver en schrijft als journalist regelmatig in De Brug. Alex: “Mijn avontuur is te volgen via columns in De Brug en via www.ourbulgarianadventure.com (en mij inhuren als tekstschrijver kan nog steeds). Dovizhdane!”