Kamper Minikroniek: Lachen om een zwartgeblakerde appeltaart

KAMPEN - Ze heeft het al weken razend druk met diners en festiviteiten voor Kerst. Met liefde. Dit bedoelt Henriëtte Becker, adherent bij het Leger des Heils in Kampen, letterlijk. De liefde voor Onze Lieve Heer en voor de medemens drijft haar om te doen wat ze doet. "Dan ga je met een goed hart naar huis", heeft ze ervaren.

In januari wordt ze 61 jaar. In de kracht van haar leven. Dit kan ze merken aan wat er laatst gebeurde met een mislukte appeltaart. "Ik had hem in de oven gezet. Na een tijdje dacht ik: Dit schiet niet genoeg op. Dus zette ik de oven hoger. Daarna ging ik douchen", vertelt ze.

Ze blijft even stil, gluurt met een schattende blik en twinkelogen naar haar beide luisteraars en vervolgt dan met een schaterlach: "Daarna kwam ik terug en ja hoor, de hele taart was zwart." Dat ze het vertelt als een smakelijke anekdote zegt alles. "Vroeger zou ik iets gehad hebben van: Ja hoor, dit moet mij weer gebeuren. Ik had me kapot geschaamd."

Meeslepende vertelster
Henriëtte is een meeslepende vertelster. Met haar directe en ontwapenende manier van praten bindt ze de luisteraar aan zich. Toch bouwde ze haar zelfvertrouwen pas de laatste tien jaar op. Hoe? Door te leren lezen en schrijven. Dit kon ze niet: tot haar vijftigste verborg ze dit geheim voor iedereen. Nu is ze Taalambassadeur voor de Stichting Lezen en Schrijven, bekend van prinses Laurentien. Hier is ze trots op. "Ik vertel over mijzelf en ga met mensen in gesprek die moeite hebben met lezen en schrijven. En ik zeg: neem les, gá nou. Ik trek ze gewoon mee, hoor."

Henriëtte komt uit een gezin met negen kinderen. Haar vader was alcoholist. Haar Indische moeder knoopte thuis de eindjes aan elkaar door schoon te maken. Vanaf haar zevende moest Henriëtte met haar moeder mee. "Kei- en keihard werken. Ik heb armoede gekend. Zo stuurde mijn moeder me langs de deuren om lompen en oude kranten op te halen. Die verkochten we dan."

Begrip en vergeving
Ze werd ook vaak naar de kroeg gestuurd om haar vader op te halen. "Dit wilde ik wel, want dan kreeg ik een reep chocola", vertelt ze. "Maar mijn vader bleef gewoon zitten." Als kind heeft ze vaak gebeden: "Laat hem toch verongelukken." Toen ze ouder werd, kwam het begrip. En de vergeving.

Ze trouwde twee keer. Beide huwelijken liepen mis. Ze kreeg vijf kinderen. "Dit wilde ik al toen ik jong was: vijf kinderen", lacht ze. "Die wens is uitgekomen. Mooi is dat toch? Mijn kinderen en dat ik Onze Lieve Heer heb ontmoet. Daar word ik heel blij van. Leven ga je pas zelf als je armoe en narigheid hebt gekend en dan stap voor stap de narigheid gaat verbeteren."

Drie keer rechtsomkeert
Haar ene dochter hielp haar altijd met het invullen van formulieren. Op een dag zei ze: "Je moet naar school. Als je niet gaat, dan help ik je nooit weer." Drie keer maakte ze onderweg naar taalles rechtsomkeert. De vierde keer pakte ze door. Makkelijk was het niet, zeker niet in het begin. "Ik wilde het gewoon. En zo ineens… baf! Er gaat een wereld voor je open", zegt ze nu. "Alsof je Jezus tegenkomt. Zo moet je het zien. Letterlijk en figuurlijk."

Het eerste boek dat ze las was het Dagboek van Anne Frank. "Zo mooi. Het was zo jammer dat ik het uit had." Nu leest ze graag en veel. Mooie boeken als Haar naam was Sarah. En de Bijbel. Ze gaat nog steeds wekelijk naar Taalpunt in De Stadskazerne. Het liefst leert ze door de krant te lezen en hier dan over te schrijven. E-mail doet Henriëtte niet aan, maar ze zit graag op Facebook op haar laptop. "Ik ben een heel ander mens. Dag en nacht veranderd. Dit geeft me een kick."

Henriëtte Becker is verteller in het unieke filmproject Kamper Minikronieken. Haar verhaal wordt gefilmd door Yousef Hannan (21). Hij komt uit Syrië en woont nu twee jaar in Nederland. Allebei hebben ze de Nederlandse taal moeten leren. Allebei hebben ze nare dingen meegemaakt. En allebei zetten ze hun eigen ervaring in en ook om: ze maken het leven en de wereld van anderen beter. De première van de Kamper Minikronieken is op 21 februari 2018 in de Stadsgehoorzaal.