Humor met een boodschap: Een bijzonder pakketje…

(door Marcel Kalter uit IJsselmuiden)

Sinds juni 2019 ben ik lid van Rotaryclub Zwartewatersteden. Zonder het te beseffen kreeg ik er ineens een tweede titel bij. Naast ‘de heer’ ben ik nu officieel ‘Rotarian’. Deze titel gaat gepaard met een speldje, dat door menig lid met trots wordt gedragen. Bij mij ligt ie in de kast. In mijn tienertijd droeg ik wel speldjes op mijn spijkerjas: van Doe Maar en van de Rolling Stones. Mijn moeder vond dat zonde. ‘Zo krijg je gaten in je jas!’ zei ze dan. Daarom doe ik dat nu niet meer. Toen ik werd gevraagd lid te worden, had ik zo mijn vooroordelen. Die ballenclub is toch niets voor mij?, schoot door mijn gedachten. Maar zoals zo vaak geldt, waren mijn vooroordelen op niets gebaseerd. Ik voel me inmiddels helemaal thuis bij de club. Voor diegenen die het nog niet weten: Rotary is een serviceorganisatie. De leden steunen op verschillende manieren hun medemens zonder onderscheid van ras, geloof of politieke overtuiging. Rotary is een wereldwijd kameraadschap met één visie: dienstbaarheid boven eigenbelang. Daarom ben ik trots op wat we doen en niet zozeer op mijn speldje.

Elk jaar zamelen we geld in om de minder bedeelden in de regio van kerstpakketten te voorzien. Zo ook afgelopen december. Ik werd eerst uitgenodigd voor de inpakavond. Toen ik de loods binnenkwam en zag welke artikelen dit jaar in het pakket zaten, was ik zwaar onder de indruk. Het was goed gevuld en alles was goed bruikbaar: of heel nuttig of geweldig lekker. Donderdagavond 19 december werden de kerstpakketten rondgebracht. Een negental kwam op mijn conto. Ik denk dat deze avond mij altijd zal bijblijven. Dat komt vooral door mijn ervaring op één adres. Ik kwam aanrijden, nam een kerstpakket onder mijn arm en liep naar de voordeur van de bewuste ‘klant’.

Een behoorlijk corpulente man zat in een stoel voor de televisie. Mijn eerste gedachte na twee vergeefse pogingen bij andere adressen was: da’s mooi, die is gelukkig thuis! Ik keek door het raam en zag dat er weinig beweging in de man zat. Hij leek wat te knikkebollen in de stoel. Ik belde aan. Het was best een luide bel, maar er gebeurde helemaal niets. De man bleef onbeweeglijk zitten. Dan nog maar een keer aanbellen. Nu iets langer dan de vorige keer. Dit moet ie toch horen? Maar nee hoor, de man bleef vastgekluisterd aan zijn stoel. Ik besloot meer ‘geweld’ in de strijd te gooien.

Het raam was nu aan de beurt. Terwijl ik door het raam keek kwam ik tot de conclusie dat dit een van de grootste mannen was, die ik ooit op mijn netvlies had gehad. Door de ogen van elke kleuter was dit een reus. Ik klopte eerst voorzichtig op het raam, omdat hij er maar tweeënhalve meter vanaf zat. Weer zonder succes. Dan nog maar eens wat harder kloppen. Ik klopte inmiddels zo hard, dat ik bijna bang was door het raam heen te gaan. De man bleef roerloos zitten. Die is hartstikke doof, dacht ik. Of zou hij misschien dood zijn? Van beide opties had ‘doof’ natuurlijk mijn grote voorkeur. Ik belde nog een keer aan. Wel tien seconden lang. Ik kreeg steeds meer de indruk dat ik dit jaar een kerstpakket zou overhouden. Goh, dat heb ik weer! Net toen ik dat dacht, kwam de man overeind. Het opstaan bleek door zijn imposante lijf al een enorme uitdaging. Inwendig maakte ik een vreugdesprongetje. Hij leefde gelukkig nog. Met een duf hoofd opende hij de voordeur en nam zijn kerstpakket met een grote glimlach in ontvangst.

Die avond besefte ik weer hoe goed ik het heb. Niet alleen qua gezondheid, maar ook financieel. Ik heb kerstpakketten afgeleverd op adressen, waar je direct kunt zien dat deze mensen het goed kunnen gebruiken. En ja… ik ben trots. Trots dat ik dit als Rotarian heb mogen doen. De dankbaarheid van de mensen, die ik een pakket mocht overhandigen, zal ik nooit vergeten. Datzelfde gevoel zullen medewerkers van de voedselbank ongetwijfeld hebben. Het is én blijft fijn om een beetje geluk met wat mensen te kunnen delen. Wat dat betreft was dit een bijzonder pakketje… voor de ontvangers, maar zeker ook voor mij!