Humor met een boodschap: De aanhouder wint…

(door Marcel Kalter)
Mijn drie zonen zijn allemaal voetbaldieren. De oudste twee kunnen inmiddels een aardig potje ballen. Jos en Luc waren vanaf jongs af aan altijd met een bal in de weer. Omdat Luc twee jaar jonger is dan Jos kwam hij vroeger tijdens onderlinge wedstrijdjes met de vrienden van Jos fysiek nogal tekort. Maar wie niet sterk is, moet slim zijn. De basis van het spelinzicht en de handige trucs van Luc is dus in een ver verleden gelegd. Daar plukt hij nu wekelijks de vruchten van. Ik heb de afgelopen jaren al een paar keer mogen genieten van twee Kaltertjes op de linkerflank. Dan mocht Luc meedoen met het team van Jos en stonden ze als linkshalf en linksbuiten vlak naast elkaar. Als trotse vader was het dan dubbelop genieten.

De komende jaren zal dit niet meer gebeuren. Luc speelt komend jaar gewoon bij IJVV in JO19-1. Jos heeft zich laten overschrijven naar Go-Ahead Kampen. Hij gaat met een groep vrienden strijden in het tweede elftal van de rood-gelen. Velen hebben hem voor gek verklaard. Ik ben als vader ook diverse malen aangesproken hoe ik hiermee akkoord kon gaan. Maar het gaat toch om het plezier van die gasten? En als hij dat bij Go-Ahead meer denkt te hebben dan bij IJVV, heeft hij mijn zegen. De eerste middag op de voor mij wat vreemde tribune was het goed toeven. Het weer was goed, de drie punten gingen mee naar huis, de eerste goal van Jos was een feit en de eerste foto in het rood-gele shirt is gemaakt. Die krijgt zeker een plek is ons fotoboek van 2017.

Sam is al jaren het buitenbeentje in ons voetbalgezin. Onze jongste telg is in tegenstelling tot zijn broers rechtsbenig. Omdat het leeftijdsverschil tussen Luc en hem bijna vijf jaar is, heeft hij op voetbalgebied nooit iets aan hen gehad. Hij moest het zelf allemaal ondervinden en daardoor in alles een beetje het onderspit delven. Hij heeft aan de basis ook iets minder talent, waardoor hij als enige nooit in een selectieteam speelde. Twee jaar geleden heeft Sam zelfs een carrièremove gemaakt door keeper te worden. De oorzaak daarvan lag bij Jos en Luc. Het leek ze namelijk geweldig om later met z’n drieën ergens in het eerste team van een vereniging te spelen. ‘Als jij geen keeper wordt Sam, zullen we dat nooit redden!’ was hun uitleg. ‘Je hebt namelijk niet het talent om dat als voetballer te bereiken. Probeer het maar eens in de goal.’ Zo gezegd, zo gedaan. En eerlijk toegegeven, Sam kon best aardig keepen. Hij heeft het een jaar volgehouden, maar uiteindelijk liet hij toch liever zijn voeten spreken. Het afgelopen seizoen droeg hij weer het rood-witte IJVV-shirt en stond hij aan de basis van vele doelpunten bij JO13-4. Ze zijn met dit team winterkampioen geworden en hebben samen heel veel plezier beleefd.

Tot ieders verbazing kreeg Sam ergens in mei van dit jaar een uitnodiging voor de voorselectie van JO13-1 voor het komend seizoen. Sam kon het zelf bijna niet geloven. Hij heeft het appje een paar keer gelezen voor het zover was. Jos, Luc en ik vonden het geweldig voor hem. Hij had zich het afgelopen seizoen toch mooi in de kijker gespeeld. Na een paar oefenpotjes en trainingen kwam op 15 juni het verlossende woord. Sam speelt komend jaar in een selectieteam. Hij snoert op deze manier zijn broers mooi de mond. Maar die gunnen het hem van harte en zijn best trots op dat bijna twaalfjarige mannetje. Misschien wordt hij de komende jaren met de juiste training en begeleiding zelfs beter dan hen en spelen ze ooit nog een keer met z’n drieën in een eerste elftal. We zullen het zien. Het spreekwoord luidt niet voor niets: de aanhouder wint. ‘Kleine’ Sam heeft het bewijs dit jaar geleverd.