Humor met een boodschap: Krijg de terroritus!
· leestijd 2 minuten Algemeen(door Marcel Kalter uit Kampen)
Wie op televisie de prestaties van de darters Raymond van Barneveld en Michael van Gerwen een beetje volgt, heeft de afgelopen weken iets merkwaardigs kunnen zien. Ik wist in ieder geval niet wat ik zag. Tijdens het Grand Slam of Darts bleek een van de deelnemers, de Nederlander Berry van Peer, last te hebben van ‘darteritus’. Dat is een aandoening waardoor darters hun pijlen niet richting het bord krijgen. Door een blokkade wil de eerste pijl de hand maar niet verlaten. Ik had er weleens van gehoord, maar het nog nooit gezien. Ik zat naar Berry te kijken en kreeg gewoon plaatsvervangende schaamte. Het is eigenlijk ongelooflijk dat een professionele darter dit kan overkomen.
Bij golfers komt een soortgelijk verschijnsel voor: de yips. Je verliest dan opeens de controle over 'motorische' vaardigheden, die je daarvoor zonder problemen beheerste. Vaak leidt de yips tot een totale blokkade op de green, het glad geschoren gedeelte rondom de hole. Het veldspel gaat prima, maar zodra de speler moet putten blokkeert hij. De oorzaak van darteritus en de yips zit zoals zo vaak tussen de oren…
Je zult het maar hebben. Dit gun je je ergste vijand zelfs niet. Of misschien is er toch een groep, die een dergelijke afwijking goed kan gebruiken. Er vinden wereldwijd zo veel aanslagen door terroristen plaats, dat het eigenlijk geen nieuws meer is. Het is bijna normaal geworden dat je een bericht onder ogen krijgt dat er ergens tientallen mensen door een zelfmoordaanslag om het leven zijn gekomen. En dat zou natuurlijk niet zo moeten zijn. Daarom hoop ik dat er een zwaar besmettelijke ziekte onder terroristen ontstaat. Een soort psychische vogelgriep met de naam ‘terroritus’. Dat je in de krant leest dat opnieuw een aanslag is voorkomen omdat de potentiële dader ‘terroritus’ had. Hij kon het koordje van de bomgordel ineens niet meer aantrekken door een plotselinge blokkade tussen de oren.
Ik geloof dat alle baby’s aan de basis met een goede inborst ter wereld komen. Hunkerend naar liefde en aandacht van hun ouders, die ervoor mogen zorgen dat ze in hun kindertijd de nodige bagage meekrijgen om zich later staande te kunnen houden in de grote mensenwereld. Maar in de periode tussen de speen en het loslaten kan er veel fout gaan. Dat heb je als ouders niet altijd in de hand. Ik zag laatst een documentaire over de aanslag in het Bataclan tijdens een concert van de Eagles of Death Metal op 13 november 2015 in Parijs. Daarin vertelt de vader van een van de daders zijn verhaal. Bij deze aanslag kwamen 89 mensen om het leven. Misschien is de moraal van deze documentaire wel hoe een poeslieve jongen door omstandigheden kan veranderen in een duivel, die tot de ergste dingen in staat is. Veel jongeren zijn gemakkelijk te beïnvloeden en daardoor voor terroristische bolwerken een gewillige prooi. Ik denk dat mijn jongens nooit in een dergelijke situatie zullen belanden, maar dat dacht de vader van die dader natuurlijk ook…
Bestond er daarom maar zoiets als ‘terroritus’. Dat de dader op het moment suprême niet in staat is de trekker over te halen. Dat hij daardoor de tijd krijgt om zijn slachtoffer enkele seconden recht in de waarschijnlijk angstige ogen te kijken. En dat zijn haat door deze blik omslaat in onvoorwaardelijke liefde. Maar dat is helaas een illusie.
Op YouTube heb ik eens een filmpje van een mislukte aanslag gezien. De bomgordel ging veel te vroeg af, waardoor alleen de terrorist het leven liet. Laat veel aanslagen dan maar op deze manier aflopen, zodat we daarmee een paar afleveringen van ‘Funniest Home Videos’ kunnen vullen. Zo niet, dan zeg ik tegen alle malloten op deze wereld die dood en verderf willen zaaien: krijg de terroritus…!
