Humor met een boodschap: De laatste wens…
· leestijd 2 minuten Algemeen
(door Marcel Kalter uit Kampen)
In juni 2015 heb ik een van de mooiste tekstopdrachten in mijn leven afgerond. Dit was er in ieder geval één met een gouden randje. In mei van dat jaar werd ik gebeld door een kennis van mij. Hij vroeg me of ik wist dat zijn vader ernstig ziek was en dat hij niet meer lang te leven had. Omdat ik mij van nature minder bezighoudt met het geouwehoer over Jan en alleman was mij dat volledig ontgaan. Hij vroeg me of ik de laatste wens van zijn vader in vervulling kon laten gaan.
Met de finish van zijn aardse bestaan in zicht ontstond de behoefte om zijn levensverhaal aan het papier toe te vertrouwen. Een jaar eerder was dat bij de uitvaart van een goede vriend van hem voorgelezen. Dat had toen zo’n indruk gemaakt, dat hij dat nu zelf ook wilde. De familie had bedacht dat ik de aangewezen persoon was om dit verhaal op de door hem gewenste manier te verpakken. Ik hoefde hier geen moment over na te denken. Ik moest dit gewoon doen.
Het interview zouden we bij de beste man thuis doen, maar al snel bleek dat hij er zo slecht aan toe was dat ik naar het ziekenhuis in Zwolle moest afreizen om het af te nemen. Half juni kwam ik de man onder ogen om zijn levensverhaal aan te horen, zodat ik het de week daarop in de juiste woorden op papier kon zetten. Er was in het ziekenhuis een kamer gereserveerd, zodat we in alle rust met elkaar van gedachten konden wisselen. Ik schrok me werkelijk rot toen ik de kamer binnenkwam. Zelfs een blinde kon zien dat deze man niet lang meer te leven had. Wat volgde was een bijzonder interview. Met een lach en een traan. Af en toe moest hij zo hard hoesten, dat ik dacht dat hij erin zou blijven. Maar aan het eind van ons samenzijn had ik voldoende stof om zijn levensverhaal te verwoorden. Ik nam afscheid van hem en besefte dat dit de laatste keer was dat ik hem levend zou zien. Hij heeft het verhaal nog gelezen. Met een paar kleine aanpassingen voldeed het helemaal aan zijn verwachtingen. Op 1 juli is hij overleden. Het levensverhaal is tijdens de uitvaart voorgelezen en heeft bijgedragen aan een bijzonder en persoonlijk afscheid. Precies zoals hij het voor ogen had.
Laatst kwam ik zijn zoon tegen. We kregen het samen nog even over de wens van zijn vader en hoe zijn levensverhaal een bijdrage had geleverd aan een onvergetelijke uitvaart. Misschien is dat ook wel een beetje de moraal van dit verhaal. De meeste mensen leven er lekker op los en zijn niet bezig met hun ‘afscheid’. Terwijl een bijzonder en persoonlijk afscheid een mooie afsluiting kan zijn van het aardse bestaan. Voor de overledene, maar zeker ook voor de nabestaanden. Het gemis zal er niet minder om worden, maar afscheid nemen kun je maar één keer goed doen. Ik ben van mening dat een ‘mooie uitvaart’ ervoor kan zorgen dat het verlies eerder een plekje krijgt. Een plekje waar de mooie herinneringen het zullen winnen van het verlies.
Ik nader de vijftig met rasse schreden. Normaal gesproken ben ik over de helft. Ik heb weleens nagedacht hoe mijn afscheid eruit moet zien. Ik vind het vooral belangrijk dat mijn nabestaanden er een goed gevoel aan overhouden. Zij moeten namelijk verder leven zonder mij. Daarom ga ik maar eens opschrijven hoe mijn uitvaart er in mijn ogen uit mag zien. Misschien helpt het hen als ik plotseling uit het leven wordt gerukt. Maar ik schrijf niet voor niets ‘mag’, want zij moeten verder na mijn dood en daarom vind ik het belangrijk dat zij mijn afscheid als mooi ervaren.
