Ik geloof het wel: Jona online…

We leken zelf wel uit de buik van een walvis te komen; tijdens onze online gespreksgroep over Jona. De hoofden die zich in kleine vierkantjes bewogen, en een wazig beeld en haperend geluid voortbrachten, leken wel uit de diepte van de zee te komen. We hadden bedacht om in deze tijd waarin we niet fysiek bij elkaar kunnen komen, een Bijbelgespreksgroep online te organiseren. 

We wilden in vier avonden de vier hoofdstukken van het Bijbelboekje Jona lezen, en met elkaar bespreken welke existentiële en actuele vragen eruit naar voren komen. Ingezet als avontuur, om na te gaan of we met elkaar online ook wezenlijke en vertrouwelijke gesprekken kunnen voeren. 

Het eerste hoofdstuk van het Bijbelboekje Jona gaat erover, dat de profeet Jona door God naar Nineve wordt gezonden, maar linea recta de tegenovergestelde richting uit gaat. Hij komt op een schip terecht, blijkt de oorzaak te zijn van een verschrikkelijke storm, en wordt overboord gegooid. We bespraken met elkaar, of we zélf wel eens voor wat we voelden als onze bestemming waren weggevlucht, en hoe dat voelde. Eén voor één kwamen er prachtige verhalen uit de kleine vakjes op het scherm. Iemand vertelde over een ervaring waarbij ze zelf had gevoeld dat ze gevlucht was voor haar werkelijke bestemming, maar dat ze dat voor haar omgeving verborgen had weten te  houden. Iemand vertelde dat ‘je bestemming’ zich vaak niet zo gemakkelijk laat zien in het leven, en dat de ‘wetten en praktische bezwaren’ vaak flink in de weg staan om je bestemming na te jagen. Door het ontkennen van je bestemming kun je jezelf wel heel erg overboord laten gooien, bracht iemand anders in. En ook werd er gesproken over de ‘trekkracht van je bestemming’. Dat je bestemming niet altijd helder voor je is, maar dat je stapje voor stapje, intuïtief, soms in gebed, je weg gaat onder de zon van Gods bestemming. 

Er werd levendig en geïnspireerd met elkaar gesproken. In de vakjes wezen de duimen naar boven en naar beneden, werden de microfoons op bevel op ‘mute’ gezet, en werden de handen opgestoken als iemand iets wilde zeggen. Uiteraard werd er aan het einde van de bijeenkomst driftig gezwaaid. Tot de volgende week, waarin we met elkaar van gedachten wisselen over het verblijf van Jona in de buik van de grote vis.

Ik dacht aan de mens Jona. De kleine, weerbarstige profeet vele eeuwen voor Christus. In wiens verhaal wij zoveel herkennen wat betreft het vluchten, overboord gegooid worden, en toch weer op onze benen gezet worden om onze weg te vervolgen. Jona  moest eens weten dat zijn kleinmenselijke ervaringen anno 2020 via de buik van de computer zouden worden gedeeld. Wazig en haperend, maar geïnspireerd en open. Omdat de ervaringen die in zijn verhaal verteld worden nog zo verrassend actueel zijn. Existentiële vragen, over een leven van een kleine mens met zijn God. 

Anneke van der Velde
voorganger Vereniging van Vrijzinnigen
veld5834@planet.nl