En toen kwam de coronacrisis: burgemeester Bort Koelewijn

Voor mij begon de coronacrisis toen ik op zondagavond 15 maart 2020 om half zes vernam, dat in een half uur tijd alle horeca zou moeten sluiten. Het eerste wat ik dacht was: ‘Dit kan niet! Er zijn nu vast mensen hun bruiloftsfeest of jubileum aan het vieren.’ We zijn niet repressief gaan optreden. Ik ben het gesprek met de horecaondernemers aangegaan. Samen hebben we ervoor gezorgd dat ze de zaak netjes konden sluiten, zoals de maatregelen op dat moment voorschreven.

Harde klap

Het was een harde klap dat dit moest gebeuren. Ik was toen nog in de veronderstelling dat het een korte klap zou zijn van misschien een paar weken. Niks bleek minder waar. Plotseling werd mijn agenda door allerlei problemen gevuld. Evenementen mochten niet doorgaan, er kwamen maatregelen voor het winkelen, verpleeghuizen gingen op slot. Alles moest op de rem.

Nieuwe situatie

Als burgemeesters van deze regio kwamen we elke week bijeen voor overleg met de politie en het openbaar ministerie. Samen zijn we verantwoordelijk voor het uitvoeren van de landelijke regels. Maar hoe ga je daar mee om? Welke prioriteiten stel je? Hoe kunnen we de regels in de praktijk goed uitvoeren? Er was geen wetgeving dus moest er een noodverordening worden vastgesteld. De situatie was compleet nieuw, ook voor ons als burgemeesters. Ik heb bij alles geprobeerd om verbinding te zoeken en draagvlak te creëren. Dat betekent in de praktijk, niet gelijk bekeuren, maar mensen helpen bij het naleven van de regels. 

 Aangeleverd.

In gesprek

Deze crisis vraagt veel van mensen, ook van mij. Ik wist waarvoor ik m’n bed uit moest, er was zoveel te doen. Elke persconferentie werden er nieuwe regels gepresenteerd. Nieuwe regels roepen logischerwijs vragen op. Mag je wel of geen panty’s verkopen op de markt? Waarom planten wel en andere dingen niet? Ik wilde over de regels in gesprek blijven. Soms ging ik zonder boodschappenlijstje de stad in om met ondernemers te praten. De verworven informatie bracht ik ter sprake in het Regionaal Beleidsteam. Ik heb daar gepleit voor maatwerk op lokaal niveau, om ondernemers meer ruimte te kunnen geven. 

Denken in mogelijkheden

Ik heb steeds gezocht naar ruimte. Wat is er nog wél mogelijk? Zo heb ik ervoor gestreden dat het carbidschieten door zou kunnen gaan in Kampen. Vuurwerk werd landelijk verboden. De burgemeester van Zwolle heeft er in het Landelijk Veiligheidsberaad, namens onze regio op aangedrongen, carbidschieten niet onder vuurwerk te laten vallen. Door de strenge lockdown was het spannend of het ging lukken maar gelukkig hebben we dat voor elkaar gekregen. Datzelfde gold voor het schaatsen op ijsbanen en openbare wateren. Ook dat werd tot mijn genoegen geaccepteerd, mits onderlinge afstanden in acht zouden worden genomen. 

Aangeleverd.

Veerkracht

Als je het hebt over veerkracht dan is het bijzonder om te zien hoeveel aanpassingsvermogen er is in de samenleving. Kleine initiatieven krijgen meer waarde. Mensen hielpen elkaar met boodschappen doen, er werd een berentocht georganiseerd voor kinderen. Door de crisis werden andere dingen voor mij ineens mogelijk. Er ontstond ruimte in mijn agenda om kleinere initiatieven te ondersteunen. Ik nam deel in de jury van de cupcakewedstrijd in het Onland en verborg met leerlingen van de Wegwijzer de tijdcapsules die ze gemaakt hadden. Je merkt wat je mist in deze tijd maar door de focus te verleggen naar dichtbij, merk je dat er nog steeds veel wél kan. 

En na de coronacrisis…

Ik vergelijk deze periode wel eens met de levenscyclus van een treurwilg. Een boom die overeind blijft, op de grens van water en land. Een boom die stormen heeft overleefd en in de lente, als één van de eerste bomen, weer tot bloei komt. Zo kijk ik ook met hoop naar de samenleving!