Vooruitblikken met Margarita: Droomster jaagt titel in de mensenrechten na

KAMPEN - 2015 zal op het wereldtoneel de boeken ingaan als een veelbewogen jaar. Toch zullen maar weinig mensen, dicht bij huis, zo van het ene naar het andere uiterste zijn geslingerd als Margarita Alexandrova. De 17-jarige Kamperse kreeg te horen dat zij, na zeven jaar in Nederland, terug moest naar land van herkomst Oezbekistan. Deze maand kwam het verlossende woord uit Den Haag dat zij en haar moeder Irina toch mogen blijven. Een emotionele achtbaanrit eindigde met een ontploffing van vreugde.

Staatssecretaris Klaas Dijkhoff maakte gebruik van zijn zogenoemde discretionaire bevoegdheid om dochter en moeder toch een verblijfsvergunning te geven. Een massale smeekbede van Margarita’s vrienden tot de staatssecretaris werd verhoord. Margarita ziet er echter bovenal de hand van God in. In Nederland kan de jonge vrouw haar geloof belijden en worden wat ze wil. We zijn in gesprek met een zelfbenoemde droomster – ‘meestal opgewekt en snel afgeleid’ – die graag haar rechtenstudie afmaakt. Specialisatie? Mensenrechten of kinderrechten. Hoe toepasselijk.

Autochtone Nederlanders kunnen het zich bijna niet voorstellen, maar hoe is het om in onzekerheid te leven en om te denken dat je weg moet? Hoe zou je dat gevoel omschrijven?

“Heel verwarrend, eng. Je wilt graag een toekomst bouwen, maar hebt veel beperkingen waardoor je elke keer wordt tegengehouden. Vooral is het heel eng om je te beseffen dat, zo lang je in die onzekerheid leeft, je ook de kans loopt om de mensen waar je om bent gaan geven, kwijt te raken.”

Die onzekerheid zal aan je hebben geknaagd. Heeft dat jou tot een ander persoon gemaakt of ben je gewoon al die tijd Margarita gebleven?

“Alle ervaringen hebben mij gevormd tot wie ik nu ben en ik zou er niks van af willen doen. In deze lange periode van onzekerheid ben ik dankbaar voor de band die mijn moeder en ik hebben. Ik heb veel vrienden gekregen die ik als familie ben gaan beschouwen en heb de grootheid van God mogen ervaren. Hoe Hij je draagt in uitzichtloze situaties, je hoop en geloof vernieuwd wordt en hoe Hij onverwachtse uitwegen geeft, wanneer je het helemaal niet verwacht. God is groot, trouw, almachtig en ontzettend goed. Dat hebben mijn moeder en ik samen kunnen ervaren.”

Goed, je bent dus gevormd door alles dat je hebt ervaren, maar wie is Margarita? Jouw vrienden omschreven je onder andere als betrouwbaar en betrokken. Hoe zie jij jezelf?

“In ben een droomster, iemand die erg van de zee houdt. Vaak ben ik wel opgewekt en snel afgeleid. Ik hou ontzettend veel van omgaan met mensen en lekker tot rust komen tijdens beetje gitaar spelen.”

Een ander punt dat jouw vriendengroep aanhaalde, is dat – als je in Nederland zou kunnen blijven – je hier je dromen kan najagen. Wat zijn jouw toekomstplannen?

“Wat als eerste in mij opkomt, is dat ik mijn rechtenstudie graag afmaak en mij daarbij wil gaan specialiseren in mensenrechten, of kinderrechten. Verder wil ik in de zomer naar conferenties gaan , zoals bijvoorbeeld Opwekking en New Wine, samen met mijn moeder en vrienden.”

Welke reactie van je vrienden kwam het diepst bij je binnen?

“De gebroken blikken en tranen toen het tot ons allemaal doordrong dat mijn moeder en ik hier weg zouden moeten. Stevige, lange knuffels, met het besef dat het de laatste keer kan zijn dat je elkaar ziet. En de ontploffende, pure vreugde in combinatie met tranen, gejuich en dansjes doen toen ze hoorden dat we mogen blijven. En de opmerkingen als ‘welkom thuis’ raken mij enorm.”

Je hebt deze periode samen beleefd met jouw moeder. Hoe was dat en hoe heeft zij het beleefd?

“Met heel veel slapeloze nachten, stress en angst.”

Heb je het nieuws omtrent de nieuwe vluchtelingenstromen gevolgd en hoe kijk je daar naar? En is dat anders dan dat de gemiddelde Nederlander daar naar kijkt?

“Ik heb het gevolgd en vind het heel erg naar. Ik krijg kramp in mijn buik van alle beelden. Het beeld van aangespoelde jochie zal denk ik voor altijd bij veel mensen, zo ook bij mij, in het geheugen blijven. Ik hoop heel erg dat mensen die op de vlucht zijn een veilige plek mogen vinden. Of het anders is dan dat de gemiddelde Nederlander er naar kijkt? Weet ik niet. Aan de ene kant wel, omdat mama en ik ook gevlucht zijn. Ik weet dat er negatieve posts zijn, op Facebook bijvoorbeeld. Maar dat is voor mijn gevoel niet de gemiddelde Nederlander. In mijn omgeving ken ik veel Nederlanders die met open armen vluchtelingen op willen vangen. Waardoor ik zelf nooit heb ervaren dat vluchtelingen hier niet welkom zijn.”

Wat hoop jij voor 2016?

“Ik hoop voor iedereen dat 2016 een warm jaar wordt met weinig ziekte, veel blijdschap en meer dan genoeg ruimte in de agenda voor quality time met naaste vrienden en familie.”