Nijhof en Van den Berg kijken terug op 20 jaar muzikale verbondenheid
· leestijd 3 minuten Algemeen(door Nick de Vries)
KAMPEN - De muziekwereld kent vele legendarisch componistenduo’s: Leiber-Stoller, Jagger-Richards, Lennon-McCartney. Kampen doet een bescheiden duit in het zakje met Nijhof-Van den Berg. Bas Nijhof en Emiel van den Berg maken al twintig jaar samen muziek en dat vieren ze 10 april met een bijzondere editie van de Sunday Sessions. Op die dag blikken de jongens terug op hun carrière en presenteren ze direct hun nieuwste band: Los.
De twee ontmoetten elkaar in 1996. Een wat naïef, gereformeerd jochie uit Hoogeveen betreedt samen met een vriend een flatgebouw in de toenmalige Hanzewijk. Na een korte periode waarin Nijhof ‘met een piepstemmetje rapte over brakke Atari-beats’, had hij de gitaar ontdekt. Eerst drie akkoorden toen vier, dat was genoeg, tijd voor een band, maar waar vind je die? “In Hoogeveen was geen muziekscene”, vertelt Nijhof. “Mensen in mijn omgeving speelden volleybal of orgel.”
Een vriend nam hem mee naar Kampen, naar de Hanzewijk. Toen de deur van het flatje zich opende, ontdekte Bas een totaal nieuwe wereld. Een kamer vol muzikanten, vol mensen met dezelfde droom. “Een omgeving zoals ik hem niet kende. Flessen wijn, leuke gesprekken, goede muziek. Supercool op die leeftijd. Achterin zat een jongen geconcentreerd gitaar te spelen. Hij was de laatste die me begroette en ging daarna ook snel weer verder.”
Emiel was met zijn 15 jaar zelf ook nog maar een jochie, maar hij maakte grote indruk op de 17-jarige Nijhof. “Hij kon al tien keer zo goed gitaar spelen als ik, hij was een geweldige drummer en had de motoriek al van een echte muzikant.” Emiel leek de ideale partner om vorm te geven aan Bas’ ultieme ambitie: het scoren van een hit met de nummers die in zijn hoofd spookten.
Het tweetal startte samen met Ronnie Popkema en Marco Popkema de band MisH. Zeker vergeleken met het latere Nou En maakte de band vrij duistere muziek die zijn invloeden voornamelijk haalde uit de grunge-liefde van Emiel. “In deze tijd leerden we super veel van, de helaas inmiddels overleden, Ronnie Popkema. Hij hamerde als drummer erg op het belang van strakheid en leerde ons veel over hoe het clubcircuit werkte.”
De band sloot aan bij de tijdsgeest. “In die tijd ontstond een gezonde competitie met C of E, de andere band van Popkema. Wie kon de meeste optredens krijgen? Toen wij op een gegeven moment een keer zes optredens in een maand hadden, voelden we ons natuurlijk even echte rocksterren, al sta je dan voor zaaltjes met hooguit 30 man te spelen”, lacht Nijhof.
Nou En
Niet lang na MisH ontstond, na een muzikaal uitstapje in Little Spin, de bekendste band van het tweetal: Nou En. “Abel had destijds een grote hit met Onderweg. We dachten: dat kunnen wij ook en kwamen met ‘9,95’. De single kreeg airplay op TV-Oost. We bleken het inderdaad te kunnen en hadden bescheiden succes, maar we vonden het op een zeker moment toch wat te soft. We introduceerden wat hardere gitaren, wat meer punk, en het bekende Nou En geluid was geboren.”
“We wonnen de Oogst van Overijssel in 2004. Dat was echt een droom die uitkwam.” Nou En nam een hoge vlucht. Met het nummer Gothic Meisje en de - achteraf misschien wel een klein beetje niet zo heel serieuze - bedreiging die de band hierop ten deel viel, kreeg de band even landelijke bekendheid.
“Galajurk en Roos deden het ook goed. We werden gedraaid en onze clips kwamen op TV. Dat was in die heel wat voor ons. De tweede plaat liet vervolgens lang op zich wachten; die deed ook geen reet.”
Daarna werd het in de media wat rustiger rond de band, hoewel de leden wel muzikale projecten ontplooiden en veel speelden. Nou En stopte in 2012. “Het werd allemaal een beetje te gezocht”, aldus Nijhof. “We kwamen wat te ver van onszelf af te staan.” Samen muziek maken bleef: ze traden op met Cider, met de Party Party Band vermaakten ze Full Color en zelfs de Nederlandse soldaten in Afghanistan, en ze speelden in een Beach Boys coverband. Een lijstje waar menig muzikant jaloers op zou zijn, maar bij Bas en Emiel stak de behoefte weer de kop op om eigen muziek te gaan maken.
Daarom is het volgens Bas juist nu, tijdens het twintigjarig jubileum, het uitgelezen moment om met iets nieuws te komen. ‘LOS’ is wat hem betreft het meest persoonlijke dat hij in lange tijd gedaan heeft. Het eerste nummer ‘Liedjes’ is meteen al een goed voorbeeld. “Het gaat over mijn eerste verliefdheid na een lange relatie. Daar ging ik even goed mee op m’n bek”, zegt Nijhof, terwijl hij met een kenmerkende cynische glimlach het nummer opzet.
Vervolgens luistert hij geconcentreerd naar zijn relaas over een relatie die gedoemd was te mislukken. Onder de klep van zijn pet weggedoken, lijkt hij geëmotioneerd als het lied zijn climax bereikt. Dan zet hij een verbeten Marco Borsato-achtige blik op, balt zijn vuist, en zingt melodramatisch mee. Een grote grijns verschijnt: “Wat een emotie, he!?!” Om te vervolgen: “Het is een heel persoonlijk nummer, maar ik heb het wel universeel gehouden. Muziek maak je namelijk niet alleen voor jezelf. We willen een publiek aanspreken, want stiekem is dat nog wel mijn grote droom. Het scoren van een nummer één hit.”
De Sunday Sessions vindt plaats op 10 april om 15.30 uur in het huiskamercafé van de Stadsgehoorzaal. Tijdens het optreden kijken Emiel en Bas terug op twintig jaar muzikale verbondenheid. De entree is gratis.
